Alþýðublaðið - 15.11.1919, Blaðsíða 4

4
ALPÝÐUBLAÐIÐ
Gula hættan.
Piólessorinn í Mongólíu er að
reyna að láta líta svo út, sem
engir geti verið jafnaðarmenn
nema þeir eigi ekki eyrisvirði.
Þetta er nú eins og annnað hjá
þeim „rangsýnis“-manni sagt á
inóti betri vitund. Hann veit, að
Ijöldi stórra atvinnurekanda og
kaupmanna í ýmsum löndum
Norðurálfunnar, jafnvel ekki svo
fáir miljónamæringar, eru framar-
lega í flokki jafnaðarmanna; hann
veit líka, að mesti fjöldi menta-
manna víðsvegar um heim fylgja
stefnunni. En honum finst sér ó-
hætt að bjóða íslenzkri alþýðu
upp á þau vísvitandi ósannindi,
að engir geti verið íoringjar eða
frambjóðendur Yerkamanna hér í
Reykjavík, ef þeir hefðu atvinnu
af nokkurskonar verzlun (ef þeir
væru verkamenn mundi þ a ó lík-
lega vera haft á móti þeim).
Líklega þykist prófessorinn ekki
vera í vandræðum með að sýna
fram á, að Jakob, Jón og Sveinn
séu ákjósanlegir fulltrúar fyrir
verkamenn, þó að þeir hafi at-
vinnu af ýmiskonar verzlun og
útgerð. Enginn er honum snjall-
ari að ranghverfa sannleikanum.
En þó hefir honum mistekist einu
sinni; það var fiegar Einar Arn-
órsson var í kjöri á landlista. Þó
ætlaði hann nú samt ekki þá að
íara svo langt að sanna að svart
væri hvítt; heldur ætlaði hann að
sanna að „gult" væri hvítt, en
almenningur var ekki litblindur
fékk afstýrt „gulu hættunni" í
það skiftið.
Skyldi ekki fara svo enn.
K.
Jakob þótti hart
að Ólafur Friðriksson skyldi vera
reiður á fundinum á þriðjudags-
kvöldið yfir svívirðingum þeim sem
„Yísir" hafði flutt um Ólaf móti
betri vitund Jakobs. Vísir hafði
sama dag sagt um Ólaf, að hann
væri ekkert annað en leiksoppur
auðvaldsins, og hafi verið um
langa hríð.
Er hægt að hafa rækilegri enda-
skifti á sannleikanum?
Hásetaíélagsfundur
sunnudaginn 16. þ. m. í Bárubúð kl. 2 e. h.
Húsið verður upphitað.
Sljórnin.
Ráðning gátunnar i „Xjósanii11.
„Kjósandi“ segir að sá vinni þarít verk er ráði gátuna er stend-
ur í 1. tbl. hans. Stiax og eg leit í blaðið sá eg að gátan var auð-
ráðin. Hin iétta og eina ráðning hlýtur að vera svona:
Þróttmikill
ofurhugi
ryður
vesalmennum
auðvaldsins
reykvíkska
dyggilega
utúr
Reykjavík
Síngjarnt
væskilmenni
er
innan
nefnda
neyðarlegt
Fimta liðinn þarf ekk'i að ráða hér, hann er öllum auðskilinn.
Vegna þess, að eg þykist hafa unnið hér þarft verk, vil eg biðja Alþbl.
að birta þessa raðningu. „Kjósandi“ er aðeins dæguifluga, ritaður af
dægurflugum, og þess vegna bið eg hann ekki að flytja ráðninguna,
þó eg viti að hann mundi meira en fús til þess. Máni.
menn fyrir mannskemmingar og
annað fleira, að drýgja einmitt
þær sömu syndir í ávítunarræð-
unni. Annars eru skammirnar,
sem þú lætur Ólafl Friðrikssyni í
té, svo margtugnar af haturs-
mönnum hans og ómerkar, að
þær eru ekki svaraverðar. Enda
eru ómerk ómagaorðin.
Um menninguna þína, ættir þú
sem minst að tala, hún er áreið-
anlega aðeins utan á þór, ef hún
er þá nokkursstaðar.
Að síðustu kveð eg þig blendni
bróðir og vísa heim til föðurhús-
anna ávarpinu í annari málsgrein
ritsmíðar þinnar. Og það læt eg
þig vita hérmeð, að eg mun ekki
gegna þvætting þínum, haldir þú
áfram, hversu góðgjarn!! sem hann
kann að verða.
18/n Stúdent.
Ritstjóri og abyrgðarmáður: Ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
JtJleiiclni.
Þú, sem i Mbl. í gær kallar þig
„annan stúdent", og setur þig á
háan hest, sem siðferðispostula,
lít þú í eigin barm þinn og sjá
hvað þar er inni. Myndin, sem þú
dregur upp af þínum innra manni
í greininni í Mbl. í gær er all
ófrýnileg. fú virðist vera hálf
blendinn í hugsunarhætti. Og vel
gæti eg trúað, ef dæma á eftir
skrili þínu, að þú værir eitthvert
stúdentshræ sem marg fallið er í
gegn í lífinu.
Skammirnar, sem þú lætur
dynja á Ólafl Friðrikssyni, út af
greinarstúfnum sem eg reit í
Alþbl. hefðir þú helst átt að geyma
hjá sjálfum þér, þótt þér falli illa
að heyra sannleikann. Það situr
sem sé illa á þeim, sem ávítar
Oþreytandi
lifandi
afburðamaður
fyrir
nmdæmi
Reykjavíkur
Jafnan
óþarfur
nýhreytni