Dagfari - 15.04.2000, Blaðsíða 9

Ég hef á tilfinningunni að Slobodan Milosevic hafi ekki verið neitt
tiltakanlega kalt um það leyti sem þegnar hans voru að frjósa í hel þessa
köldu janúardaga. Að minnsta kosti varð honum ekki svo kalt að hann
segði af sér og drægi sig út úr júgóslavneskum stjómmálum. Rétt eins og í
írak kemur bannið fyrst og síðast niður á almenningi - stríðsherramir munu
alltaf taka til sín það sem þá lystir í krafti valdsins. Til að réttlæta
refsiaðgerðir þær sem íbúar Júgóslavíu líða fyrir verða menn að trúa því að
það sé raunverulega glæpur að búa í landinu.
Það er ekki nema hollt fyrir okkur, sem emm felmtri slegin þegar landar
okkar verða fyrir barðinu á íslenskum stórhríðum, að hugsa til fólksins
sem króknaði í Kraljevo og Kragujevac eftir stórhríðina í Serbíu. Þar er
líka veikt fólk og konur í bamsnauð en fátt til bjargar. Þrátt fyrir að hafa
verið miðstöð bílaframleiðslu í landinu fyrir loftárásimar okkar þá var
engum kalt í bíl þar í óveðrinu. Enginn lenti í því að klára rafmagnið af
símanum sínum eða bensínið af bílnum af því að það var ekki til. Það er
þó ekki helsti munurinn á aðstæðum fólksins í Serbíu og fólksins í
Þrengslunum. Þar er sá reginmunur á að ófarir almennings í Serbíu em af
völdum manna en ekki náttúruhamfara.
Steinþór Heiðarsson
(Birtist áður á vefritinu Múrinn, www.murinn.is)
9