Dagfari - 15.04.2005, Blaðsíða 12

Haustljóð á vori 1951
Ein flýgur sönglaust til suðurs,
þótt sumartíð nálgist,
lóan frá litverpu túni
og lyngmóa folum,
þytlausum vængjum fer vindur
um víðirunn gráan.
-Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
Misst hefur fallglaður fossinn
fagnaðarróminn,
horfinn er leikur úr lækjum
og lindanna niður,
drúpir nú heiðin af harmi
og hörpuna fellir.
-Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
Felmtruð og þögul sem þöllin
er þjóðin mín unga,
brugðið þér sjálfum hið sama:
Þú syngur ei lengur,
þeyrinn ber handan um höfin
haustljóð á vori.
-Hvað veldur sorg þeirri sáru,
svanur á báru?
Einar Bragi
Upprunalega birt í ljóðabókinni Svanur á bdru, 1952.
Þessi útgáfa birt í ljóðabókinni Svo fijáts vertu móðir þar sem Kristinn E. Andrésson tekur saman
ljóð frá fyrsta áratug lýðveldisins og segir svo: „Þau eru eftir skáld á öllum aldri, flest ljóðskáldin
okkar. Þau eru margbreytileg að formi, ýmist rímuð eða órímuð, bundin í stuðla eða ekki. Efnið
er látið ráð: eingöngu tekin ljóð er varða ættjörðina land og þjóð, með það fýrir augum að gefa
sýnishorn af því sem skáldin hafa lagt fram í þjóðfrelsisbaráttu síðasta áratugs, í baráttu gegn
hernámi landsins og hersetu, gegn erlendum yfirgangi og innlendri þýlund.“