Heimilisritið - 01.05.1945, Side 43

að Gyðingur einn, sem leigði
þar, hefði tekið að sér að
njósna, gegn því að fá fata-
ekömmtunarseðla, en annars fá
þeir aðeins matseðla, svo að
þau urðu að fara varlega. Þau
stilltu útvarpið svo lágt, að ég
átti erfitt um að heyra frétt-
irnar, og önnur systirin hélt vörð
við framdymar.
Berlín, 24. — 25. des. 1939
Jóladagskvöld. Rigning úti, og
bráðum fer að snjóa. Þessi fyrstu
ófriðarjól hafa komið mönnunum
betur í skilning um styrjöldina
en nokkuð annað. Jólin vom
Þjóðverjum alltaf mesta hátíða-
stund ársins, en nú eru þau
dimm og döpur, fátt um gjafir,
knappt fæði, karlmennirnir fjar-
verandi, strætin myrkvuð og
gluggar vandlega byrgðir sam-
kvæmt fyrirmælum lögreglunn-
ar. Margar fagrar jólanætur hef
ég gengið um götur Berlínar-
borgar. Ekki var það hús í fá-
tæklegustu hverfum borgarinnar,
að ekki logaði þar á jólatré,
sem ljómaði og lýsti fagur-
lega út um óbyrgða gluggana.
Þjóðverjar finna muninn í nótt.
Þeir eru þungbúnir, daprir og
leiðir.
Eg var í heilmiklu hófi hjá
Oechner, en varð að fara um
miðnætti til þess að sinna út-
varpi mínu. Þeir höfðu sett
stóreflis jólatré upp í sal einum
í útvarpsstöðinni, og þegar ég
kom, var fólkið að dansa í
kringum það og gleðja sig við
kampavín. Eg er hræddur um,
að útvarpsþátturinn hafi verið
ófyrirgefanlega velgjulgur. Eg
var alltaf að hugsa um, hvernig
Schumann-Heink var vanur að
syngja Heims um ból á bemsku-
dögum mínum í Chícago fyrir
heimsstyrjöldina. Haw-haw lá-
verður, brezki svikarinn, sem hér
er kallaður Froelich, en heitir
réttu nafni William Joyce og
milljónir Englendinga hlusta á
í útvarpi daglega, var með konu
sinni í hófinu en ég forðaðist
þau. Síðar rakst Jack Trevor
þar inn, enskur leikari, sem líka
liefur gerzt svikari og útvarpar
þýzkum áróðri til Englands, og
var þéttkendur. Mér geðjast
hann ekki heldur.
Berlín, 27. des. 1939
Þetta hefur nú verið meiri
jólahelgin. Var í tvo daga á
þýzka flotanum, fyrsti útlend-
ingurinn, sem hlýtur þá náð.
Fór á kreik löngu fyrir dögun
á jóladaginn, en ökumaður minn
úr hernum villtist í myrkrinu og
þokunni, sem grúfði yfir Berlín
og það tók okkur tvær stundir
að finna leiðsögumann minn, X
undirofursta frá yfirherstjóm-
iimi. Hann var fyrirmyndar-
dæmi um heimsstyrjaldarherfor-
ingja, eingleri og allt tilheyr-
andi. Hann var öskuvondur út
af því, að hann hafði orðið að
HEIMILISRITIÐ
41