Læknablaðið - 01.07.1924, Qupperneq 13

LÆKNABLAÐIÐ
107
er honum ekki Jengur töm íslenskan. Hann tekur sér nú oröið lífiö frem-
ur náöugt og fæst sjaldan viö skuröi. Fyrrum geröi hann ýmist, aö hann
lagöi sjúklinga inn á sjúkrahús og gerði á þeim skuröi þar, eöa ,skar þá
og veitti þeim hjálp í heimahúsum (þar sem heimilishagur leyföi slíkt).
Jlg heimsótti hann þar sem hann býr, utan til í borginni. Seinna Ijauö
hann mér til sín, ásamt nokkrum gestum. Fékk eg gott næöi til aö spjalla
við hann, og sagöi hann mér margar góðar sögur, — t. d. af læknis-við-
skiftum sínum viö Indíána, meöan hann praktiseraöi úti í sveit í Minne-
sota. Hann haföi aldrei komist i kast viö neina jafn óníska á aö greiða
læknisþóknun eins og suma Indíánahöföingja.
Bókasafn á hann ágætt, og hann er víðlesinn og týfróöur.
Hann kom til íslands fyrir nokkrum árum síöan, en sagðist nú ekki
treysta sér aftur. Fyrir 2 árum siöan ])jáðist hann af gallsteinakveisu og
iét skera úr sér gaílblöðruna. Siöan hefir hann veriö frískur, og lieldur
viö heilsu sinni meö ströngu mataræði og reglusömu líferni.
Hann er læknir af g a m 1 a s k ó 1 a n u m, en hefir tileinkað sér þaö
af nýjungunum, sem nýtt er, gagnrýnn og glöggur á greinarmun góös
og ills, laus við allan kjánaskap tískunnar. Óskaöi eg að margir ungir
læknar ættu kost á daglegri umgengni við hann nokkurn tima, -— svo að
þeir gengju þannig i gegn um „postgraduate course“ heilbrigðrar læknis-
skynsemi.
Þaö var mér á við lestur langrar en skemtilegrar fræðibókar, að tala
við Dr. Benedikt Einarsson, þessa stund er við sátum saman á heimili
hans.
Aö endingu dálítið andvarp.
Þegar eg minnist þe!ssa gamla, góöa kollega og allra hinna islensku
kolleganna vestanhafs, sem eg haföi svo afarmikla ánægju af að kynn-
ast. þá var það eitt, sem særði mig eins og ör í hjartastað. Og það var
þetta:
í e n g u m bókaskápnu m h j á n e i n u m þ e sl s a r a v e 1
gefnu andans manna sá eg Læknablaðið. Og enginn
þeirra hafði svo mikið sem hevrt Læknablaðsins getið, hvað þá lesið einn
staf i því. O, tempora, o mores!
Hverjum er um að kenna? Fyrstu ritstjórn Læknablaðsins ? Fram
með sökudólginn. Einhvern þarf að hengja. A. m. k. „in efíigie".
Steingrímur Matthíasson.
Úr útl. læknaritum.
„Bamlesyke".
Áriö 187.2 geröi undarlegur faraldur vart viö sig í Kragerslæknishér-
aði (nokkru fyrir vestan Kristjaníufjöröinn) sýkti allmarga, sýndist vera
eindregið smitandi og breiddist út með samgöngum í næstu bygðarlög.
24 árum síðar, 1897 kom svipuð veiki upp i sama héraði, breiddist tölu-
vert út i sunnanverðum Noregi en komst þó norður fyrir Bergen. Það
ár eru yfir 4000 sjúkl. taldir á skýrslum lækna. Næstu ár á eftir stakk