Læknablaðið - 01.02.1926, Blaðsíða 28

22
LÆKNABLAÐIÐ
í þá á eftir (líklega af einhverju sóttvarnar-„instinkti“), létu síSan ask
ana upp á hillu og tóku ekki í mál a'ö láta kvenfólkiö þvo þá. Þá vaiJ
Uka mesta hundamergö á hverjum liæ, t. d. í Odda voru sjaldan færri
en 5 hundar á heimilinu (voru þaö alt saman bestu leikbræður mtnir, og
oft hefi eg furðað mig á, aö eg hefi ekki enn orðið sullaveikur). Þó aö
hundamergðin væri mikil, náði hún þó ekki þvi hámarki, sem sjá má í
letur færöa i útlendum ritum um ísland, t. d. minnist eg þess, að hafa
lesið í ritgerð eftir danskan dýralækni, B e n d z, að hundar væru svo
margir á Islandi, að n kæmu á mann, þ. e. nálægt miljón hundar á
öllu landinu. En satt var það, að' hundarnir voru margir og vailúð þektist
ekki, en sóðaskapur víða með afbrigðum. Og það man eg, hve mér krakk-
•inum var oft starsýnt á þau firn af löngum sullakeðjum, sem eg oft
sá í hundasaur, hæði í Odda og annarsstaðar, og ætla má, að oft hafi
sú smávaxna tænia echinococcus verið þar innan um.
Okkur, sem nú lifum og erum betur upplýstir um þessi efni, furðar
í rauninni á, að sullaveikin skuli ekki hafa oröiö langt um útbreiddari
en hún varð, einkum þegar þess er gætt, að veikina má rekja fram í
fornöld; og ekki hefir þekkingin og þrifnaðurinn verið betri í gamla
daga, heldur eÞtil vill langt um lélegri á tímabilum. En þetta sýnir, að
líkami heilbrigðs manns hlýtur að vera gæddur sterkum vörnum gegn
því að hatidorniseggin nái að ungast út, og er þá sennilegast, að maga-
sýran sé öflugasta varnarlyfið, sem við eigum. Mjög æskilegt, að ungir
islenskir visindamenn fengju tækifæri til að rannsaka ítarlega alt hátta-
iag sullbandormsins, því nhkið vantar á að öll saga hans sé okkur enn
jiá ljós. En sjálfsagt treinist veikin enn svo lengi hér á landi, að nóg
verkefni gefist til jiessa fyrst um sinn.
Hve nær losnum vér við sullaveikina ?
Þessari spurningu svara eg jiannig: Þegar öllum hunda- og fjáreig-
endum er orðið ljóst, að á öllu ríður að hundarnir komist ekki þar að
sem slátrun fer fram og eftirlit verður haft nógu nákvæmt með að þessa
sé gætt og öllum sullum brent. Til jiess þarf stöðuga fræðslu og ámirin-
ingu frá okkur læknum, og endurbætta löggjöf, og hekl eg væri óhætt
áð sleppa allri hundahreinsun. —
Leiðrétting. Skúli Guðjónsson læknir benti mér á prentvillu i grein
minni um sullaveiki, í júní—júlíblaði Lbl. f. á. Þar stendur, að ■tæníuegg
séu 0.0036—0.0038 nnn. að stærð, í stað 0.036—0.038 mm. Þessu hafði
cg ekki veitt eftirtekt. Matth. Einarsson.