Læknablaðið - 01.12.1938, Qupperneq 11

LÆKNAB LAÐ IÐ
\2X
einkenni upp á botnlangáblógu.
ÍBlótSmyndin (nr. 6 í töflu 3), sjá
ennfremur mynd 2) sýndi tals-
verða fjölgun á hv. blóðfrumum
með mikla stafkjarnabreytingu,
monocytosu og fækkun á eosino-
filu frumunum. Vegna monocytos-
unnar og þess, að sjúkd. var búinn
að standa á 3 daga, aíréð eg að
nota koncervativa meðferð við
sjúkl., þrátt fyrir hina miklu staf-
kjarnabreytingu. Eg áleit sem sé
af blóðmyndinni (monocytosunni),
að kastið væri að líða hjá og að
heppilegra væri að láta operation
bíða betri tíma. Eg skal samt játa,
að það er mjög vafasamt, hvort
rétt sé, að nota koncervativa með-
ferð við appendicitis, þar sem um
jafn mikla stafkjarnabreytingu er
að ræða. Sjúkl. heilsaðist vel,
£oJm Lr'l*
•J
Mynd 2.
hann var orðinn algerlega hita-,
verkja- og eymslalaus 2. nóv., en
eins og sést á mynd 2, þá er ennþá
mikil stafkjarnabreyting (42%) á-
samt byrjandi „lymfocytáre, eo-
sinophile Heilfase" — endurbóta-
stigið, sem nær hámarki 4. nóv.
6. nóvember er sjúkl. áframihald-
andi alveg einkennalaus, nema
hvað ennþá helst talsverð staf-
kjarnabreyting. Hann var orðinn
órólegur að liggja svona algerlega
frískur að honum fanst og þar sem
ekki voru önnur einkenni en staf-
kjarnabreytingin, senr mér var þá
ekki ljóst hve nrikið væri leggj-
andi upp úr, samanboriö við hin
einkennin, þá leyfði eg honurn
fótavist. Honum heilsaðist vel á
fótum og 11. nóv. kom hann til
mín og sagðist geta fengið atvinnu
við sendistörf og hvort sér væri
það ekki óhætt. Við skoðun reynd-
ist hann alveg einkennalaus, nema
hvað ennþá hélst nokkur staf-
kjarnabreyting (13%), svo eg
leyfði honum það. Þegar hann var
búinn að vera 5 daga í atvinnunni,
fékk hann kast aftur og var þá
samstundis skorinn upp. Botn-
langinn reyndist rnikið skemdur.
Af þeirri reynslu, sem eg siðar
hef fengið af blóðmynd. álit eg
engan vafa vera á því, að bólgan
hefir alls ekki verið horfin úr
botnlanganum 11. nóv. og að síð-
ara kastið hafi að eins verið upp-
blossun á henni, en ekki ný infekti-
on. Þessi sjúkrasaga sýnir glögt
hve næmt einkenni blóðmyndin er,
þegar um þannig lagaðar infekti-
onir er að ræða, og ættu læknar
aldrei að láta hjá líða að gera þá
rannsókn, ef svo skyldi standa á,
að sjúkl., sem væri nýbúinn að fá
botnlangabólgu ætlaði í ferðalag
eða þ. u. 1. Einnig ætti eftir upp-
skurði altaf að taka blóðmynd, ef
minsti grunur er um, að ekki sé
alt með feldu, því hún getur oft
gefið mikilvægar bendingar um,
hvort um infektion sé að ræða, og
það þó að hvorki hiti eða puls
gefi tilefni til að álíta að svo sé.
Eg ætla i þessu sambandi að citera
sjúkrasögu, eftir v. Schilling:
Sjúkl. hafði verið skorinn upp við
nárakviðsliti. Sjúkl. heilsaðist vel,
var alveg hitalaus og skurðurinn
gréri vel. Á n. degi eftir upp-