Alþýðublaðið - 04.04.1924, Blaðsíða 3

ALÞ¥B«J»LAÐia’
j
HjáÍpErMtíí® „ hjúkrunarféiaga-
íns >Líknar< ©r opin:
Mánudaga . . . kl. 11—12 t. k.
t>riðjudagá ... — 5 —6 «. ~
Miðvlkudaga . . — 3—4 9. -
Föstudaga ... — 5—6 a. --
Laugardaga . . — 3—4 e. ~
VarkamBturlnni blað jafnaöar-
manna 6 Akureyri, er besta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um stjórnmál og atvinnum&I.
Komur út einu ainni í viku. Koitar
að eina kr. 6,00 um árið. Geriit áskrif-
endur á aigreiðilu Alþýðublaðnna.
Taklð eftír! Milli Reykjá-
v(kur, Keflavíiiur og Grinda-
víkur verða hér ettir fastar bfl-
ferðir þrisvar í viku. Til Kefla-
víkur á þriðjudögum og laugar-
dögum. Tii Gri davíkur á fimtu-
dögum. Burtfarartími frá Reykja-
vík kl. 5 e. m. elns á báða staði.
Afgreiðslustaður hjá Hannesi
Jónssyni kaupm, Laugavegi 28,
sími 875.
ÚtbrelðlS Alþfðublaðlð
hvar ••m þlð aruð og
hwart sem þlð farlðl
■»<»oaoaoð<»<x3<>aoðOQ()o<a
| Atgpeiðsla i
blaðsina er í Alþýðuhúsinu, »
opin virka daga kl. 9 árd. til u
j| 8 síðd., BÍmi 988. Auglýsingum j
H sé skilað fyrir kl. 10 árdegis k
^ útkomudag blaðsins. — Sími se
Sprentsmlðjunnar er 633. »
»(»<»<»(»<»(»(»<»<»<»<1
Kostakjöp. Þeir, sem gerast
áskrifendur að »SkutIi< frá nýári, fá
það, sem til er og út kom af blaðinu
síðasta ár. Notið tækifœrið, meðan
upplagið endist!
Átvlnnurýrnun og kauplækk-
Snlr leiða af sér aukna dýrtíð.
Að þessu starfar Alþingi nú með
dugnaði. >Dýprá og dýpra<
sökkvir heimskan og fátræðin
þjóðinnl“í fen örbirgðar og vol-
æðis, því að >heyrandi heyra
þeir eisji, og sjáandi sjá þeir
éigU, þingmennirnir, það, sem
bætt getur böllð : Pjóðnýtiog og
sklpulag.
Nei, góðir hálsar 1 Starf ykkar
er einskis nýtt fálm og verður
því verra, sem þið sitjið lengur
I húsinu við Austurvöll. Þið
ættuð að hraða ykkur heim og
láta engan mann sjá ykkur.
Burgeisar, s/4-burgeisar eða
^/a-burgelsar 1 Aflir eruð þlð
sama tóbakið I 0reigi.
Listir 00 skattar.
, í >Alþýði)bla8inu< þ. 5. okt. þ. á.
er grein um þjóðleikhús og skemt-
anaskatta. Kennir þar óvits og
raDglætis í garS listamanna og
listmenningar. Er það ekki rótt,
að Reykjavik haö ekki byrjað að
leggja skatt á skemtanir fyrr en
fyrir tveim árum. fað eru mörg
ár síðan, að skatt var byrjað að
gjalda af hljómleikum, þó að sá
skattur næði þá ekki til ólistrænna
skemtana.
Næsta meinlota greinarhöfund-
arins er sú, að skemtanaskattinn
beri að nota til þess að bæta kjör
alþýðunnar. Kemur þar enn fram
þessi rótgróni hugsunarháttur, að
listamenn eigi að starfa í góð-
geiðaskyni, en þeir leggja fram
allmikinn hluta af skemtanaskatt-
inum. Menn athugi, hvílík ósvífni
birt.ist i þessu skilningsleysi gagn-
vart listamönnum og listastörfum.
Yita menn ekki, við hvernig kjör
listamenn eiga að búa? — og
hv líkum ósköpum þeir verða að
kosta til listanáms síns, starfsemi
og óhalda? Menn hugfesti það, að
þessi lági inngöngueyiir, sem lista-
menn kreíjast af almenningi,
stendur í smánarlegu hlutfalli við
kostnaðinn og þau gildi, sem veitt
eru. Pó þykjast menn nú vera að
gefa listamönnum ölmusu, ef þeir
sækja hljómleika þelrra.
Sé einhver í neyð staddur, þá
Sdgar Bios Burronghs: Sonur Tarzs is.
Það var meðmælabréf með brófberanum, Armand
Jacot herforingja. Greystoke lávarður kannaðist við
nafnið, þvi að hann þekti nýrri sögu Frakklands 0g
vissi einnig, að maðurinn bar raui ar nafnið prins
Cadrenet, — þótt hann sem æstur lýðveldismaður neitaði
að bera þetta nafn, er ættingjar lians höfðu boriö i
fjögur hundruð ár.
„I lýðveldi er ekki rúm fyrir prinza,11 sagði hann.
Greystoke lávarður tók á móti honum i bókastofu
sinni. Hann hafði arnarnef og var gráskeggjaður. Þeim
leizt strax vel hvorum á annan.
„Ég leita hingað," sagði Jacot hershöfWngi, ,vegna
þess, að vinur okkar segir, að enginn sé sá, er þeklci
Mið-Afriku eins vel og þér.
Ég slcal segja sögu mina frá upphafi. Fyrir mörgum
árum var dóttur minni stolið frá mér líklega af Aröbumi
þegar ég þjónaði við hersveitina I Algier. Við gerðum
alt, sem ást, peningar og jafnvel stjórnarvöld gátu gert
til þess að finna hana, en árangurslaust. Mynd hennar
var prentuð i sérhverju stórblaði lieimsins; samt hitt-
um við aldrei nokkurn, er hafði séð hana eftir að hún
hvarf.
Fyrir viku kom til min Arabi, er aefndi sig Abdul
Kamak, Iíann kvaðst hafa fundið dóttu r mina 0g sagðist
geta fylgt mór til hennar. Ég fór strax með hann tll
d’Amots, s*m ég vissi að hafði ferðast i Mið-Afrikn. Af
sögn mannsins réð hann, að stúlkan myndi eigi langt
frá bæ yðar i Afriku, og ráðlagði mér að leita til yðar,
—_þvi að þér mynduð vita, ef slík stulka væri i nánd
við yður.“
„Hvaða sönnun færði Arabinn fyrir því, að hún væri
dóttir y’ar?“ spnrði Greystoke lávarður.
„Enga,“ sagði hinn. „Vegna þess hugðum við bezt
að leita ráða yðar, áður en lagt væri í leiðangnr. Mað-
urinn hafði bara gamla mynd af henni, sem klipt var
úr blaði; á bak myndarinnar var limd blaðaúrklippá
með lýsingn á henni og loforði um verðlaun. Vlð óttuð-
umst, að hann hefði fundið þetta einhvers staðar og
dottið þá i hug að nota sér það til þess að ná verðlauuun-
um. Kann ske vonaði hann, að nóg væri að ná einhverri
hvitri stúlku og framvisa henni, þar sem svo langt er
um Iiðið.“
„Hafið þór myndina?" spurði Greystolie.
Hershöfðinginn dró umslag upp úr vasa sinum, tók
gulnaða mynd úr þvi og rétti Englcndingnum það.
Tár komu i augu gamla manusins, er hann leit á
myndina af dóttur sinni.
Greystoke horfði um stund á myndina. Einkennileg-
nm glampa brá fyrir i augum hans. Hanu studdi fingri
á hnapp i vegg íum. liótt á eftir kom þjónn inn.