Innsýn - 01.12.1986, Blaðsíða 10

£ haust var farið með
yngri kynslóðina í
Suðurnesjasöfnuði í smá
ævintýraferð. Það
reyndist vera sannkölluð
ævintýraferð. Suma brast
kjark, aðrir skulfu svo á
fótleggjum að þeir máttu
sig ekki bæra, aðrir duttu
um koll og urðu að sitja
það sem eftir var, og enn
aðrir fengu bráða maga-
kveisu og varð að halda á
þeim út í bíl. Hinir...
reyndar allir, skemmtu sér
vel, og bíða með óþreyju
eftir annari ferð...
Hvert var haldið? Og
hvað var gert? 3ú við
hlóðum í bílana við
Safnaðarheimilið í
Keflavík kl 5:00 eftir
hádegi, í norðan strekking
og sudda al.lt í kring. Það
hafði verið ákveðið að
aðeins yrði farið ef ekki
rigndi. Við svona rétt
sluppum, því það rigndi
ekki við safnaðarheimilið
þegar lagt var af stað.
Við keyrðum smá spotta,
uppá Stapann, fram hjá
Grindavíkurafleggjaranum,
og beygðum svo til hægri,
út í ófærurnar, reyndar
fóru fínu drossíurnar ekki
langt svo mannskapnum var
hent út og skipað að bera
farangurinn áfram. Hann
samanstóð af reipi,
hjálmi, fleygum, beltum,
eldspýtum, kolum, kveikju-
vökva og einhverjum
hvítum, dúnmjúkum hnoðrum
sem kallast marsmellows.
Með þennan farangur
var genaið spölkorn, yfir
hæðina og þá kom þverhnípt
hengiflug í ljós. Við
urðum að klifra niður og
vorum þá komin í fullkomið
skjól fyrir vindi og
nokkuð gott skjól fyrir
regni. Reyndar sluppum
við svotil alveg við
rigningu þennan dag, og
vorum við þó fram til 9:00
ÆVINTYRI
ENN
GERAST...
um kvöldið.
Eftir smá leit fundum
við góðan klett, þver-
hníptan, sléttan og háan,
10 metra vegg. Þar var
stoppað, öllum farangri
varpað á jörðina og farið
í feluleik. Þá varð
óhappið, einhver hljóp og
rann til á sleipum kletti
og lá með því sama á
harðri móður jörð. Æ Æ!
En áfram var haldið. Nú
var klifrað upp, farinn
einhver krókastígur til
hliðar við þennan fræga
klettavegg, og festingar
settar, kaðlinum varpað
niður og sá fyrsti lét sig
húrra niður. Nú byrjaði
fjörið fyrir alvöru. Einn
af öðrum fóru krakkarnir
upp krókastíginn, gengu
fram að brún og létu sig
svima örlítið áður en
beltið var sett um mittið,
bandi brugðið utan um
eitthvert járnstykki sem
líktist áttu í laginu og
því krækt í beltið. En þá
lá við að sumir guggnuðu,
því nú átti að ganga
afturá bak alveg að
bjargbrúninni og fram af
henni. Nei hættið nú
alveg, hvernig átti aftur
að hreyfa fótinn!? Hafði
hún nokkuð bilað, tölvan
sem staðsett er í hvelf-
ingunni fyrir ofan herðar?
Með smá verlegri leiðbein-
ingu var þó hægt að koma
fótleggjunum á sinn rétta
stað, og niður var haldið.
Þeir sem niðri biðu og
horfðu á voru farnir að
ókyrrast. Þeir vildu
komast í fjörið og fannst
heldur mikill seinagangur
þarna uppi. "Hvað er
þetta, komist þið ekki
niður? Eruð þið eitthvað
smeyk? Þetta er ekki
neitt!" En það breyttist
fljótt hljóðið í þeim sama
þegar upp var komið. "Er
þetta svona hátt?" læddist
út úr honum. En niður var
þó farið, og allir orðnir
reynslunni ríkari og til í
aðra ferð.
Eftir svona áreynslu
var mannskapurinn orðinn
svangur, sem betur fer var
eitthvað matarkyns með í
ferðinni. Þar var að
finna þann sóma drykk
Svala, þjóðarréttinn
Prince Polo, og svo þessa
hvítu kodda. Meðan kolin
brunnu og glóðin myndaðist
voru allir sendir til að
leita sér að dauðum
trjágreinum, sem hægt væri
að tálga til að nota sem
steikaraprjóna. Þetta var
heilmikið fjör, sumir
vildu helst tálga greinar
allt kvöldið og fá þannig
afnot af dálknum eða
exinni. En loksins var
glóðin alveg mátuleg og
allir settust í hring
umhverfis glóðina (ekkert
sameiginlegt með Glóðinni
í Keflavík), hvítu
hnoðrarnir settir á
trjágreinarnar og síðan
voru þeir steiktir yfir
glóðinni. Þetta var hið
10