Heimilispósturinn - 25.03.1961, Síða 11

að kóróna allt saman fyrirleit hann
hana.
Hann bauðst til að gefa henni far-
miða heim. En Ingrid hafnaði því, og
hefur haft ærnar ástæður til að iðr-
ast þess síðan. Það er auðvelt að
skilja það, að hún skyldi ekki vilja
fara aftur með skömmina, atvinnu-
laus og peningalaus. Auk þess var
hún tekin að venjast stórborginni,
°S þótti mikið til um lífið og skark-
alann þar . . . Hún hafði enga löng-
un til að hætta við fjörið í Milanó.
Hn það gekk ekki. Það hallaði
skjótt undan fæti fyrir henni. Engir
Peningar, ódýrari hótelherbergi,
spdltari kunningsskapur, þreyta,
niðurlæging. Um skeið var hún í
slagtogi með þýzkri stúlku, sem lent
hafði i svipuðu og hún og vildi ekki
fara heim. Það var skammætt skeið
með nýjum, fölskum draumum og
eyðilögðum tækifærum. Svo var
Þýzku stúlkunni visað á dyr, og Ing-
rid var einmana aftur.
Síðan þetta gerðist eru næstum
tvö ár. Nú er hún sokkin niður í
hnyllilegar, skitnar kytrur á gisti-
húsunum meðfram Via Rovello, þar
sem útlendingar og ferðamenn koma
eiginlega aldrei. Ævi hennar er að
r®yna að forðast lögregluna og
nauðungarsendinguna heim. Einu
sinni komst hún í samband við
s®nskan sendiráðsfulltrúa i því
skyni að komast heim. En það tæki-
faeri fór út um þúfur. Ástæðan? Ör-
v®nting, ótti, sjálfsmeðaumkun ?
Nú vill hún ekki fara heim. Hún
'eynir að maina sig upp og segir:
Hvað hef ég að gera heim ?
Hvað ætti ég að taka mér fyrir
hendur þar? Skyldi nokkurn langa
111 að hafa mig heima? Svo langar
mig ekkert heim til Svíþjóðar, mér
stendur á sama um Svíþjóð. Það
væsir ekki um mig, ég spjara mig . . .
En að baki þessum orðum liggur
samt vonin um að allt lagist samt
einhvern veginn, að það sé enn von
Urn að geta byrjað á nýtt. Má vera
að svo sé, því að möguleikinn er
alltaf fyrir hendi, og vonin má aldr-
ei úeyja. Við verðum þó alltaf að
tneysta á vonina.
t^að er þess vegna, sem við erum
ekki með neinar myndir af henni.
Við hefðum getað ljósmyndað hana,
®n við gerðum það ekki. Ég hefði
Setað sagt nafn hennar, en geri það
ekki. Við gefum henni bara eitthvað
nafn Okkur geðjaðist vel að henni,
°S við hefðum viljað gera eitthvað
fyrir hana, — ef við bara hefðum
v'tað hvað.
Hins vegar myndum við ekki hafa
skrifað þessa frásögn, ef við hefð-
''ni ekki gert okkur ljóst, að hún
nefur tilgang.
tngrid er stúlka, sem lent hefur
Sildru, — vegna þess að hún var
uf auðtrúa, góðviljuð og ekki nógu
ifsreynd. Hún gerði sér ekki einu
S*nni ljósa þá einföldu staðreynd,
að maður, sem alinn er upp í ka-
Þólsku landi, fær í flestum tilfellum
andstyggð á þeirri konu, sem gefur
honum fyrir brúðkaupið . . .
Ingrid hefur hagað sér óskynsam-
lega, þess vegna er svona komið fyr-
ir henni. Ef hún hefði hugsað sig
um, hefði hún komizt miklu betur
af. Því að Mílanó er borg, þar sem
hugtakið „synd“ birtist í margvís-
legustu gerfum,
Alveg eins og óhreinar og kaldar
búlur meðfram Via Rovello finnast
þar dýrindis staðir og auðugar vænd-
konur. Meðan á dvöl okkar stóð var
lögreglan einmitt að koma upp um
stærsta vændis-mál, sem nokkru
sinni hefur orðið uppvíst á Italíu.
Um 50 stúlkur voru teknar fastar,
— hluti þeirra útlendingar í sumar-
leyfi á Italíu. Og tekjur þeirra voru
ótrúlegar. Margar höfðu um 10 þús.
krónur íslenzkar á nóttu, og þó
nokkrar áttu dýrindis bifreiðar.
En það hefur engin neitt upp úr
því að harka á Via Rovello og Via
Tomasso. Þar eru sorahverfi synd-
arinnar, sem jafnvel lögreglan hirðir
ekki um. Einn þeirra, sem við töluð-
um við, yppti öxlum og sagði:
— Þetta hefur alltaf verið svona,
og verður alltaf. Við hreinsum þar
til við og við . . .
Já, hann hafði rétt fyrir sér. Það
er svo margt annað og mikilvægara
að hugsa um.
Við fylgdum Ingrid aftur til knæp-
unnar og skildum þar við hana, —
eins og hún bað um. Þar inni var
reykjarstybban, skíturinn og ólyktin.
Karlmennirnir bak við hlífina voru
enn að spila — við aðra stúlku.
Áður en við fórum, fengum við
okkur konjakk við barinn. Þar hitt-
um við Þjóðverja, fómarlamb styrj-
aldarinnar, með leyfarnar af hægri
handleggnum undir frakkanum.
— Forðizt þennan stað og þessar
götur, sagði hann. -— Hérna eru bara
slæmar stúlkur, dreggjarnar . . .
Við flýttum okkur að kveðja og
fórum.
—•••