Heimilispósturinn - 25.03.1961, Blaðsíða 16

5 K A L L I
Skalli þrammaði reiður um göturnar
í leit að stýrimanninum og hugsaði
honum þegjandi þörfina fyrir að
lilaupast svona fyrirvaralaust á brott.
Um leið og liann strunsaði fyrir eitt
homið lilupu bófarnir beint í flasið
á honum, lirösuðu og duttu svo skart-
gripirnir lirukku iit um allt. — Getíð
þið ekki reýnt að hafa hjá ykkur ó-
lukkans kýraugun, hreytti Skalli út
úr sér. En hinir svöruðu ekki neinu,
lieldur 'tóku til að tina dýrgripina upp
aftur. Skalla fannst liann kannast
eitthvað við þessa lierramenn, og það
leið ekki á löngu fyrr en hann hafði
komið þeim fyrir sig. — Bjössi boli
Skalli vinur okkar er þeim gáfum
gæddur að vera fljótur að .sjá hvern-
ig i Iiinu og þessu liggur. Hann .réðist
þvi ótrauður til atlögu við bófana um
leið-.og hann hrópaði eins hátt og
hann gat: — Héma eru þjófarnir!
En það leið ekki á löngu fyrr en hann
féll i götuna fýrir bylmingshöggi frá
Bjössa bola. Þrátt fyrir það hafði
honum þó tekizt að vekja athygli á
hiriúm'' séku. Bögregluþjónninn og
skartgripasalinn tóku á rás í áttina
SKIPSTJDRI □ G
GIMSTEINARÁNIÐ
ieit við sá hann hvar lögréglan
með stýrimanninn á leið í steininn
Á sama andartaki heyrði hann gam-
alkunna skrækróma rödd, sem ákall-
aði hann vesældarlega, og þegar Skaili
og siggi svoli! hugsaði hanri með sér.
— Þá er áreiðanlega eitthvað saman
við það!
stóð stýrimaðurinn eftir einn og yfir-
gefinn, með handjárnin um úlnliðina.
Hann snökkti af sjálfsmeðaumkun og
harmaði örlög sín, en. sá sinn _ j
vænstari að röíta beina leið niði>
3kip... *
til þeirra og bófamir ilýttu sér ao
taká til fótánna. En meðan þeir
Skalli veittú þorpumnum eftirför,
iiMuaiau*
MIKKI O G KIKKI
lr sig stökk af ein-
skærri kátínu yfir að vera búin að
fá frelsiö á ný.
En það einkennilegasta var, að ná-
kvæmlega hið sama skeði I raunveru-
leikanum! Og ef drengirnir hefðu vit-
að hve.r Hortensía var á þessari
stundu, hefðu þeir ekki legið jafn-
róelgir. Því eftir að hryssan var far-
in út úr kofanum var afar hætt við
að hún fyndist. Og því miður nálg-
aðist hættan óðum, því Karlsen veiði-
vörður var ennþá á ferð um skóginn
í leit að hinu sjaldgæfa blómi, mið-
næturfjólunni . . .
ánægjulegu tilfinningu að hafa gert
góðverk. En þá dreymdi báða ein-
kennilegan draum. Þeim fannst sem sé
að Hortensía gengi ánægð um og tæki
vex ekkert sjaldgæft, og ef veiðiþjóf-
urinn héldi sig ekki liér, þá skeði yf-
irleitt aldrei neitt.
En þaraa hafði skógarvörðurinn
rangt fyrir sér, þvi i sama bili
heyrðist braka mikinn í greinum og
á milli trjánna birtist skyndilega eitt-
hvert furðulegt ferlíki. . .
— Nú dá-dámar m-mér ekki!! stundi
Karlsen, sem misskildi alveg fóta-
búnað Hortensíu. — Hvaða ofsjónir
eru þetta?! Honum þótti hins vegar
vissara að hætta ekki á nánari at-
hugun, heldur tók til fótanna sem
mest hann mátti. . . — Hjálp! riróp-
aði hann: — Ég endurtek: Hjálp-
— Nú er ég búinn að leita og ieita
á hverjum hugsanlegum smábletti, en
þetta merkilega blóm virðist hvergi
vaxa! Ég endurtek: Hvergi! tautaði
f^arlsen við sjálfan sig. — Eiginlega
er’ þettá mesti leíðindaskógur. Hér
16
A E 1« fíi |S*S