Heimilispósturinn - 25.03.1961, Síða 18

hana fyrir. Siðan lá hún í viku, kvart-
aði aldrei — var ekkert nema bllð-
an. Hvemig gat þá Tómaa verið svo
harðbrjósta að andæf a henni ?
Venjulega þrefuðu þau dálítið fyrst
um það, hvort þeirra ætti að láta
undan. Tókst honum jafnan, en þó
með nokkrum herkjubrögðum, að
láta hana fá vilja sinum framgengnt.
Einu sinni sá ég hana ganga átta
mílur i striklotu á ferðalagi, sem
hana hafði langað sérstaklega til að
fara í. Ég gat þá ekki orða bundizt
og sagði við Tómas, að hún væri
miklu hraustari en nokkum hefði
getað órað fyrir. „ó, sussum nei.
Hún er afsaplega veil. Hún hefur
verið hjá beztu hjartasérfræðingum
heimsins og þeir kveða allir einum
rómi lif hennar leika á bláþræði. En
kjarkur hennar og hugarþrek er al-
veg óbilandi — svo mlkið er vist".
Hann sagði henni frá ummælum
mínum um þolgæði hennar. ,,Þú mátt
reiða þig á, að ég mun verða að
gjalda þess ama grálega á morgun,
þvl að þá verð ég alveg á heljar-
þröminni", sagði hún við mig döpur
1 bragði. „En mér flnnst stundum
eins og þú sért alveg nógu hraust
til þess að gjöra allt það, sem þú
kærir þig um". Eg hafði tekið eftir
þvi svo oft, að hún gat dansað fram
á bjartan morgun, þegar hún var i
skemmtilegu samkvæmi, en fyndist
henni hins vegar bæði dauft og leið-
Inlegt, leið henni svo illa, að Tómas
þurfti að fylgja henni heim snemma.
Smeykur er ég um, að henni hafi ekkí
alls kostar líkað þetta svar mitt, þó
að hún brosti til mín þýðlega, sá ég
engri káttnu bregða fyrir í stórum,
bláum augum hennar. „Þú getur þó
ekki vænzt þess af mér, að ég detti
hér dauð niður á stundinni, einungis
til þess að þóknast þér", svaraði hún.
Lovísa lifði mann sinn. Hann fékk
köldu, sem dró hann til dauða eitt
sinn, er þau voru I skemmtisiglingu.
Veður var hryssingskalt, svo að
Lovísa þarfnaðist allra ullarábreið-
anna i bátnum til þess að halda á
sér hita. Hann skildi eftir drjúgan
auð handa henni og eina dóttur
barna. Lovísa varð harmi lostin og
ekki mönnum sinnandi. Það var
næsta undravert, að hún lifði þetta
þunga áfall. Vinir hennar bjuggust
við, að hún lifði þetta þunga áfall.
Vinir hennar bjuggust við, að hún
mundi brátt fylgja vesalings Tómasi
i gröfina. Þeir sárkenndu I brjósti
um Iris dóttur hennar, sem yrði þá
munaðarlaus. Þeir létu sér æ- meir
annt um Lovisu. Þeir kostuðu kapps
um að gera alit, sem þeim var imnt,
til þess að létta af henni öllum örð-
ugleikum. Þeir harðbönnuðu henni að
gera handartak. Þeir urðu blátt á-
fram að gera það .vegna þess að
hjartað sagði til sin óðara og hún
reyndi eitthvað á sig, en þá var dauð-
inn vís. Hún sagði, að hún yrði al-
gerlega ósjálfbjarga, ef hún eignað-
ist ekki mann, sem gæti annast sig.
Hún sæi ekki fram á nokkur ráð til
þess að ala ein upp elskuna hana
Iris sína, svo heilsuveil sem hún
væri. Vinir hennar spurðu hana þá,
þvi hún giftist ekki á ný. Hún kvað
slíkt ekki koma tll mála vegna þess,
hve hún hefði veikt hjarta, enda þótt
hún vissi ósköp vel, að Tómas sinn
blessaður hefði viljað, að hún giftist
— og hver vissi nema það yrði líka
Iris sinni fyrir beztu. En hver mundi
vilja drasla með slíkan aumingja eins
og sig um lifið? Svo undarlegt sem
það kann þó að virðast, komu fleiri
en einn ungur maður til þess að bjóð-
ast af fúsum vilja til að taka & sig
þessa kvöð. Það var ekki ár liðið frá
því að hún fylgdi Tómasi til hinztu
hvilu, að hún leyfði George Hob-
house að leiða sig á brúðarbekkinn.
George þessi var hinn gervilegasti
maður og alls ekki svo fátækur.
Aldrei hef ég séð þakklátari mann
en hann, þegar honum veittist einka-
leyfi til þess að annast þessa við-
kvæmu og veikgerðu veru. „Ég mun
ekki lifa lengi til þess að Iþyngja
þér", sagði hún við hann.
Hann var hermaður og það fram-
gjam nokkuð, en hann afsalaði sér
tign sinni. Vegna heilsu sinnar
neyddist Lovisa til þess að dveljast
vetrarlangt i Monte Carlo og sumar-
langt í Deauville. George var fyrst
á báðum áttum um það, hvort hann
ætti að segja upp herþjónustunni.
Fyrst vildi Lovisa ekki heyra það
nefnt, en að lokum lét hún undan á
sama hátt og hún lét alltaf undan.
Og George ákvað, að gera síöustu
æviár konu sinnar eins hamingjurik
og unnt væri.
„Það verður ekki svo lengi, sem
ég hjari", sagði hún, „ég skal gera
allt, sem ég get, til þess að valda
þér ekki erfiði".
Næstu tvö og þrjú ár gat Lovisa
þrátt fyrir sitt veika hjarta tekið
þátt I fjörugum samkvæmum, spil-
að fjárhættuspil af lifi og sál, dans-
að fram á bjartan morgun og meira
að segja gefið ungum mönnum, há-
um og grannvöxnum, imdir fótinn.
Hún var alltaf glæsilega búin og
hvarvetna hrókur alls fagnaðar. En
vesalings George Hobhouse var ekki
nándamærri eins þrautseigur og þol-
góður og fyrri eiginmaður Lovisu.
Það reyndi dálítið á taugamar að
vera eiginmaður Lovisu númer tvö,
og til þess að geta gengt því starfi,
varð hann öðm hverju að hressa sig
á sterkum veigum. Ekki er ósenni-
legt, að þetta hefði orðið að meiri
vana hjá honum, ef stríðið hefði ekki
góðu heilli brotizt út. Lovisu var
ekki orðið um þessar tíðu tauga-
styrkingar hans. Hann gekk aftur í
lið með hersveit sinni. Að þremur
mánuðum liðnum var hann drepinn.
Það varð Lovisu þungt áfall. Henni
fannst þó, að hún gæti ekki bugazt
af eigin sorgum sínum á svo örðug-
um timum þjóðarinnar, svo að ef
hún fékk hjartakast, heyrði enginn
þess getið. Til þess að snúa huga
sinum að öðm, breytti hún skraut-
hýsi sínu í Monte Carlo í hressing-
arhæli fyrir liðsforingja, sem vom
í afturbata. Vinir hennar sögðu, nð
hún myndi aldrei getað lifað af sllkt
erfiði, sem fylgdi hjúkrunarstarfi
þessu. „Auðvitað veit ég, að það
drepur mig", sagði hún, „en hvað
gerir það til ? Eg verð lika að leggja
minn skerf til sigursins".
Starfið drap hana ekki, þó að hún
hefði nóg að gera. Ekkert hressing-
arhæli í öllu Frakklandi komst að
vinsældum i hálfkvisti við hennar
hæli. Ég hitti hana af hendingu i
Paris um þessar mundir. Hún var
þá að borða hádegisverð á Ritz með
háum og laglegum Frakka. Hún
kvaðst vera komin til Parisar í er-
indagerðum fyrir hressingarhælið.
Hún sagði mér, að liðsforingjamir
væm alltof elskulegir við sig. Þeir
vissu, hvað hún væri heilsuveil og
aftækju, að hún gerði handarvik.
Þeir létu sér svo annt um hana, að
það væri engu líkara en þeir væm
allir eiginmenn hennar.
„Aumingja George", sagði hún
andvarpandi, „hvem hefði órað fyr-
ir þvi, að ég hefði lifað hann með
mitt veika hjarta".
„Og þá vesalings Tómas líka
segðu", skaut ég inn i.
Ég veit ekki, hvort henni féll það
vel, sem ég sagði. Hún brosti til min
raimalega, og fallegu augun hennar
fylttust af támm.
„Þú virðist alltaf tala til min i
þeim tón, eins og þú teljir eftir þau
fáu ár, sem ég get vænzt að lifa i
viðbót", sagði hún.
„En segðu mér, Lovísa. Er ekki
hjartað miklu betra núna?"
„Það mun aldrei verða betra, Ég
fór til sérfræðings í morgun, sem
sagði, að ég mætti búast við öllu
hinu versta".
„Einmitt það, en hefurðu ekki
mátt búast við öllu hinu versta i
meira en tuttugu ár?"
---------Lovisa settist að í Lon-
don eftir styrjöldina. Hún var enn-
þá grönn og veikluleg með stór augu
og fölar kinnar. Þó að hún væri kom-
in yfir fertugt, var svo að sjá, sem
hún væri ekki meira en 25 ára. Iris
var nú orðin fullvaxta kvenmaður.
Hún hafði nýlokið skólanámi og var
nú flutt tll móður sinnar.
„Hún mun annast mig", sagði
Lovísa, „en vitanlega verður erfitt
fyrir hana að búa með svo miklum
aumingja og mér, en það mun ekki
vera lengi. Ég er viss um, að henni
er sama hvort eð er".
Iris var góð stúlka. Frá bemsku
hafði henni verið kennt að heilsa
móður hennar væri bágborin. Þegar
hún var barn, var henni aldrei leyft
að gera hávaða. Hún hafði alltaf
gert sér grein fyrir, að móðir sin
mætti á engan veg komast í geðs-
hræringu. Og þó að Lovisa segði Iris
nú, að hún tæki ekki í mál, að hún
fómaði sér fyrir sig, gamla og þreyt-
andi kerlinguna, lagði stúlkan ekki
eyrun að þvi. Iris fannst ekki vera
hér um nokkra fórn að ræða, heldur
var hér um að ræða hamingju ást-
kærrar móður sinnar, sem átti svo
bágt. Móðir hennar andvarpaði í
hvert skipti, sem Iris gerði mikið
fyrir hana.
„Baminu liður vel vlð þá tilhugs-
un, að hún láti eitthvað gagnlegt «
sér leiða", sagðl hún.
„Heldurðu, að Iris ætti ekki
fara meira út og skemmta s^r •
spurði ég.
„Þetta er ég einmitt alltaf
segja henni, en ég get því niiður
ekki fengið hana til þess. Guð ve
að ekki langar mig til þess, að ein
hver slíti sér út min vegna".
Og Iris sagði þá jafnan: „VeslinS'
elsku mömmu langar svo skelfing
þess, að ég fari eitthvað út til Þ699
að lyfta mér upp, en i hvert skip
sem ég legg af stað, fær hún
eitt
hjartakastið, svo að ég kýs langtuin
fremur að vera eftir hjá henni .
En að lokum varð hún ástfangin'
Ungur vinur minn, bezti drengnr'
mesti ágætispiltur, bað hennar 0
hún veitti sitt samþykki óðara
fúsum vilja. Mér þótti vænt um Irl.
og fannst þvi gleðilegt, að henn'
veittist nú loks kostur á að lifa sin
lífi. Hún hafði ekki gert sér von_
um, að hún fengi það nokkurn tö®
ann. En dag nokkum kom ungi n>a
urinn tll min, afar daufur i dálkiN^
yrði
Iri®
efi®
og tjáði mér, að giftingu þeirra
frestað til óákveðins tíma.
fannst, að hún gæti ekki yfinS'
móður sína, Þó að þetta kæmi m
ekkert við, fór ég tll þess að hit
Lovisu að máli. Henni þótti allta_
gaman að þvl, að vinir sinir hein^
sæktu sig um te-tima. Hún sóttis
og meira eftir viníengi við skáld
listamenn, síðan hún var tekin
eip
eldaat.
„Mér hefur verið sagt, að Iris
ekki að giftast núna", sagði ég ef
nokkra hrið. _
þftð-
líkt
„Ekki er mér kunnugt um
Hún ætlar sér ekki að giftast
því eins snemma og ég hefði vW8,
að hún gerði, blessunin. Ég hef 101 ^
kropið fyrir henni og grátbeðið hftn
um að hugsa ekki um mig, en h
þvemeitar að yfirgefa mig".
„Þykir þér það ekki nokkuð ha
snúið fyrir hana?"
„Jú, alveg hræðilega. Auðvitað
hér um að ræða nokkra mánuði,
mig óar við að hugsa til ÞesS
nokkur fómi sér fyrir mig“-
„En góða Lovlsa. Þú hefur Þe^a
jarðað minnst tvo I viðbót". .
„Þú heldur þó ekki, að þetta s^
fyndið", sagði hún eins kvikindisle^*
og hún gat. „
„Ég býst ekki við, að þér h ^
nokkum tímann þótt það g^^
furðu, að þú ert alltaf nógu hrau5
til þess að gera allt það, sem
langar til, og hið veika hjarta
þig
þitt
srir
kemur aðeins í veg fyrir, að þú ge'
það, sem þér þykir leiðinlegt". ^
„ó, ég veit svo ósköp vel, h
þú heldur, að ég sé. Þú hefur al^r
getað trúað því, að nokkuð g311
sagði'
að mér“.
Ég horfði beint á hana og
„Satt segirðu, góða min. Ég hef ai ^
ei trúað því, að nokkuð geng1 a^
þér. Ég ætla, að þú sért nú búin a
hafa i frammi hræðilega blekkin _
í tuttugu og fimm ár. Ég fel 1,1
HEIMILISPDSTURINN