Stormur - 01.05.1937, Blaðsíða 6

6
STORMUR

s
æ
æ
æ
æ
1
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
•æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ.
æ
æ
æ
fíá
æ
%
æ
. æ
, æ
.æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
eilSaés&asáegis
EIli, þú ert ekki þung
anda — guði kærum.
Fögur sál er ávalt ung
undir silfurhærum.
Magnús Torfason.
¥ ¥ ¥
Hreinieiki sálarinnar var skart þitt. Þormóður.
¥ ¥ ¥
Æfikvöld góÖs manns er stafaÖ geislum góðrar samvisku.
Síra Sveinbjörn.
¥ ¥ ¥
Eg býÖ þig velkominn í faðrn kirkjunnar.
Astvaldur.
¥ ¥ ¥
Nú hallar undan fæti fyrir oss báSum Jagóda.
¥ ¥ ¥
Vertu trúr alt til dauÓans, þá mun eg gefa þér lífsins
kórónu. Stalin.
¥ ¥ ¥
Sólin blessuÖ vermi þig fyrir allar svunturnar, sem þú
gafst mér Vinnukona.
¥ ¥ ¥
ViÖ sjáum aldrei SvíþjóÖ framar. . . Stefán Jóhann.
¥ ¥ ¥
í Landsbanka EilífSarinnar er enginn Jón Arnason. —
Þar færðu notið þín. HéSinn.
¥ ¥ ¥
Eg fyrirgef þér alt, sem þú hefir mér ilt g'ert. — Eg-
vona, aí guí geri þaí líka. Briem.
¥ ¥ ¥
Eg skal reyna aS gleyma þér. Jón í Dal.
¥ ¥ ¥
Gengi lífsins er óstöSugt. Fræðslumálastjóri.
¥ ¥ ¥
Hambros-Bank er líka hinumegin Magnús.
¥ ¥ ¥
æ.
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
ss
æ
æ
æ
æ
æ
æ
5
æ
:
æ
æ
æ
æ
æ
55T
æ
æ
æ
æ
i
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
Anda, sem unnast
fær aldregi
eilífð aSskilið.
Gamall kommúnisti.
¥ ¥ ¥
Pabbi minn og eg þökkum þér fyrir alt, og biðjum guð
að gefa þér fagurt og heiðríkt æfikvöld
Þorbergur á Hólum.
¥ ¥ ¥
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ æ
i æ
s æ
æ æ
ææææææææææææææææææææælææææææææææææææææææææææææBái
Ræða
Páls Zophoniassonar, formanns kjötverðlagsnefndar,
fyrir minni afmælisbarnsins.
Kæri Jónas! — Heiðruðu áheyrendur!
Þegar eg var lítill drengur heima í Viðvík hjá pabba
mínum, eignaðist gömul rolla, sem vinnukona á bænuna
átti, þrjú lömb. Eitt var hosótt, annað kolótt og það þriðja
móflekkótt. Þessi rolla var metfé, þótt hún væri rytjuleg
og ekki mikil fyrir manni að sjá, og fæddi lömbin sín svo
vel, að tvö þeirra fengu broddskitu, sem, eins og þið vitið,
stafar af ofmiklu mjólkuráti o£ af of megnri mjólk. —
Við strákarnir vorum látnir verka af þeim broddskituna,
og þótti mér gaman að því, og það held eg, að fyrst hafi
beint huga mínum til sauðkindarinnar og afkvæmis hennar.
Um veturinn næstan á eftir, að rollan eignaðist lömb-
in, kom eitthvert slen í hana, og hún varð eins og hálf
vönkuð, svo að vinnukonan gat ekki horft upp á hana, og
lét aflífa hana, en kjötið seldi hún bónda á næsta bse,
sem gaf það nýborinni kú. — Það .var þetta atvik, sem gaf
mér hugmyndina um það, að reisa mætti við landbúnað-
inn okkar, með því að gefa kúnum gamalærnar.
Mér finst nú, heiðruðu áheyrendur, að afmælisbarn-
inu okkar svipi til þessarar rollu. Hann hefir verið metfé,
eins og hún, og það má segja, að hann hafi eignast þrjá
dilka, eins og hún, og þessir dilkar eru framsóknarflokk-
nrinn, sósíalistaflokkurinn og kommúnistaflokkurinn. •—
Og samlíkingin nær lengra. — Tvo af þessum flokkum má
segja, að hann hafi fætt svo vel, að þeir hafi fengið brodd-
skitu, og sá þriðji fær hana bráðum. En það skilur á milJi
afmælisbarnsins og rollunnar, að afmælisbarnið hefir ekki
fengið neinn vanka, og það verður aldrei gefið kúm til
fóðurbætis.
Nú bið eg ykkur alla að hrópa þrefalt húrra fyrir
rollunni. — Hún lengi lifi.
Húrra •— húrra •— húrra!
Ræða
Magnúsar Torfasonar, fyrv. sýslumanns.
Mér finst, að það geti orkað nokkuð tvímælis, hversu
heppileg hún var samlíkingin hjá vini mínum Páli Zopho-
níassyni, einkum að því' er broddskituna snerti. Brodd-
skita getur verið hættuleg, og eg minnist þess, að hafa oft
séð lömb drepast úr henni, én í sum hefir hlaupið körka,
svo að þau hafa bæði orðið líkamlegir og andlegir auw-
ingjar, og aldrei borið sitt barr.
Það er yfirleitt enginn kostur á rollum, að þær mjólki
ofmikið, þær verða þá oft gamlar fyrir aldur fram, þurfa
mikið fóður, og í lömbin kemur ýmiskonar ódöngun, ei»s
og eg sagði áðan.
En svo eg snúi mér aftur að broddskitunni, þá heló
eg, að það sé einmitt hún, sem nú kemur til með að baga
dilkana hans Jónasar míns, svo að segja megi, að þqtta se
sannleikur hjá Páli, en hitt er annað mál, að oft má satt
kyrt liggja, eins oð hið fornkveðna segir. En úr því
einu sinni var á það minst, þá sé eg ekki, að eg baki W®1’
neina höfuðsök þótt eg skýri þetta nokkuru nánar.
held sem sagt, að hann Jónas hafi mjólkað dilkunum sí11'
um ofmikið, og því hafi þessir órar hlaupið í þá, eins og 1
lambhrúta á fengitímanum.
En eg ve^rð að segja jþað, þótt mér þyki fyrir því, að