Alþýðuhelgin - 15.01.1949, Blaðsíða 8

16
ALÞÝÐUHELGIN
Hefffarfrú nokkur. á bezta al
hafði látizt skyndilega, og var íólk
hverfa heim frá jarðarför hennar. /
síðustu stóðu eigi aðrir við gröfina
ekkillinn og ungur maður, sem tali
hafði verið elskhugi frúarinnar. V
hann hryggur mjög; fölur og fram
legur. Ekkillinn víkur sér að honi
leggur hönd á öxl hans og segir:
— Hertu upp hugann, ungi mað
Hver veit nema ég gifti mig aftur!
Björn: Ég er dálítið hugsandi veg
konunnar minnar þessa dagana.
fyrrinótt hrópaði hún hvað eftir an
að upp úr svefni: „Nei, Sigurður, nf
Sigurður!"
Vinurinn: Allt í lagi fyrst hú
sagði nei!
Pési litli, sex ára gamall, var d^
lítiö óþægur dag nokkurn fyrir jólir.
Frændi var að siða hann og sagf
meðal annars: — Ég er viss um, at
jólasveinninn kemur ekki ineð neinar
gjafir til þin, fyrst þú hagar þér svona
illa.
Pési svarar: — Þú narrar mig ekki,
írændi. Þetta sama sagðirðu í fyrra,
og hann kom samt!
Þingmaffur (les í blaði): — Bölv.
aðir ódáðamenn eru þetta. Þeir Ijúga
um mig daglegá í þessum blaðsnepli!
Annar þingmaður: — Þakkaðu
fyrir og vertu feginn meðan þcir segja
ekki um þig sannleikann!
Amerískur hermaður, sem dvalizt
hafði lengi í Evrópu, fékk dag nokk.
urn eftirfarandi skcyti frá unnustu
sinni:
— Gat ekki beöið lengur, Giftist
honum pabba þínum. Hjartans
kveðja. Mamma.
Auglýsing í Þjóðólfi 2. nóv. 1878:
„Ég, Páll Hólmfríðarson, tek mér fyr.
ir fööurnafn ,,Hansson“, hvað svo scm
kirkjubækurnar á Prestbakka á Síðu
í Skaftafellssýslu segja.
Hellum á Vaínsieysuströnd,
17. okt. 1878.
Páll Ilansson, á 9. ári.
Affalsí'ólk í Bretlandi heldur ennþá
í hciðri þeim forna sið, að biðillinn
fer hátíðlcga á fund föðurins og biður
Um jóiin höfðu margir Lundúnabúar ánægju af að horía á þetta msa-
vaxna jólatré, fagra og virðulega jóiagjöf frá Norðmönnum. Tréð, sem er
64 fet á hæð, var afhent yfirvöldum Lundúna af borgarstjóranum í Oslo,
H. E. Stokke. Það var síðan reist á Trafajgar Square. Þetta eru önnur
jólin, sem hið mikla, norska grenitré setur jólasvip á Ti-afaigar Square,
________________________hjarta. Lundúnaborgar._______________________
hann um hönd dótturinnar. I Holly.
wood cru aðrir siðir. Þar fer biðillinn
í sama skyni á fund eiginmannsins.
Bismarck karlinn var hörkutól hið
mesfa, eins og kunnugt er, og naut
sín hvað bszt, þegar hann átti við
harðasta andstöðu að etja. Ein af sér.
vizkum hans var sú, að hann safnaði
í sérstakan bunka öllum skamma.
bréfum, bölbæna. og hcitinga, sem
hann fckk um dagana, og var það a'U.
vænn stafli. Hafði karl gaman af,
einkum mergjuðustu bréfujium. í stað
ávarpsorðanna ,,elskulcgi, háttvirti
tryggðavin" stóð t. d. í sumum „Þjóð.
arkúgari og illmenni! Tíu föðurlands.
vinir hafa ákveðið að drcpa þig,
skammbyssur, rýtingar og eitur er
allt á reiðum höndum, um undanfæri
er ckki að tala.“ — í öðrU' þessara
vinarbréfa stendur: ,,Auk þess má
fullvíst telja, að kona þín verði drep.
in líka.“
Lcgan viff Lambhúsaá.
Lambhúsaá rennur rétt við túnið á
Bessastöðum. Hún cr örlítil spræna,
og er ómögulegt, að hún verði ófær.
Einhverju sinni scndi Ilólabiskup
mann suður í áríðandi erindum, og
skyldi hann vera kominn aftur að
vissum tíma liðnum, cn sendimaður
komst í tygi við stúlku að Bessastöð.
um og unai sér svo vel hjá henni, að
hann dvaldi þar sex vikur fram vfir
tímann. Því næst hélt hann norður
aftur. Þá cr biskup sá sendimann
sinn, ávítaði hann hann harðlega fyrir
dvöl hans, en maðurinn svaraði, að
ekki iiefði verið hægt um vik. Iiann
kvaðst hafa komið að Lambliúsaá, en
hún hefði verið bráðófær, og hefði
hann orðið að liggja við hana í sex
vikur. Biskupi þótti þctta ssnnilegt,
og hætti hann að álasa manninum.
Ritstjóri:
Síefán Pjetursson.