Alþýðuhelgin - 23.01.1949, Blaðsíða 2

1$
ALÞÝÐUHELGIN
hægt að auglýsa bók of mikið og
hrottalega.
Sala í ljóðum, leikritum og smá-
sögum er yfirleitt lítil, þótt undan-
tekningar séu írá þeirri reglu. Af
ljóðskáldum nútímans seljast Davíð
og Tómas ágætlega, og heildarútgóf.
ur eldrí ljóðskálda seljast jafnt og
þétt.
Fólk úr öl.lum stéttum og á öllum
aldri kaupir bækur. I>ess sjóst engin
merki, að æskulýðurinn sé að hætta
bókalestri og bókakaupum. Æsku-
fólk, einkum piltar, kaupa mikið af
bókum, skáldrit, timarit og handbæk-
ur. Stúikurnar kaupa einnig sögur og
skemmtirit. Er það áberandi, hve sal-
an vex á föstudögum og laugardög-
um. Þegar unga fólkið fær útborguð
vikulaunin sín, bregður það sér oft
inn í bókabúð og kaupir sér bók eða
tímarit að lesa. Þetta er regla allt
árið um kring.
Tel ég vafalaust, að haegt só að
selja miklu meira af vel völdum er-
lendum skáldsögum, ef þær íengj-
ust ó góðu verði. Þær hafa yfirleitt
þótt of dýrar. En mikið veltur á því,
að eigi væri þá valið mikið af rusli
til þýðinga, heldur frambærilegar
sögur.
Loks vil ég mimiast á.j hlnn algera
skort erlendra böka. Daglegá er spurt
ei'tir útlendum' þókum og tímaritum,
en svarið hefur nú helzt til lengi
verið hið sama: ,,Því miður ekki til.“
Er þess að væntá, að. eitthvað rakni
úr í því efni á þsssu ári.
LÁRUS BL. GUÐMUNDSSON:
„Ódýrar bækur seljast miklu betur en þær, sem dýrari eru.“
Bóksalan í ár mun liafa verið nokk-
uð svipuð og undanfarin ár. Aldrei
hefur komið eins áberandi í ljóá og
fyrir þessi jól, að fólk lætur sig veru-
legu máli skipta verðlag' bólca. Ódýr-
ar bækur seljast miklu betur en þær,
sem dýrari eru.
Arið 1947 hafði eignakönnunin
óreiðanlega ■ allmikil áhrif á bóksöl-
una siðustu mánuði ársins, og var þá
ekki eins mikið hugsað um, hvað
bækurnar kosluðu.
Reynslan bendir því til þess, að
fólk hefur enn sama áhuga og áður
á að eignast bækur, en verð þeirra
hefur nú talsverð áhrif á söluna.
Metsölubækirrnar voru aðallega ís-
lenzku ævisögurnar (Ingólfs Gísla-
sonar, Árna Þórarinssonar, Hendriks
Ottóssonar og Gunnars Ólafssonar)
og nokkrar þýddar skáldsögur (Dag-
við ský, í leit að liðinni ævi, Fox-
ættin í Harrow, Þau, mættust í myrkri,
Ben Húr o. fl.). Ennfremur seldist
mjög vel ein íslenzlt skáldsaga, Dala-
Hf.
1 samTTandi við sölu á b*rnabókum
er rétt að það komi fram, að einn
innlendur höfundur, Stefán Jónsson,
kennari, virðist skara fram úr öllum
öðrum hvað vinsældir snertir.
Enn sem fyrr er reynslan sú, að af
íslenzkum bókum eiga ævisögur og
þjóðleg fræði mestum vinsældum og
öruggastri sölu að fagna.
Um sölu ljóðabóka er það að segja,
að telja má á fingrum sér þau ljóð-
skáld samtíðarinnar, sem náð hafa
þeim vinsældum hjá abnenningi, að
bækur þeirra seljist vel.
Ég tel að ekki sé hægt að flolcka
þá niður, sem kaupa bækur, þvi bóka
kaup eru svo almemi meðal allra
stélta, að ekki verður með neinum
rétti gert upp á milli. Þess má þó
geta, að unga fólkið virðist ekki vera
eftirbátur hinna eldri í því að hafa
mikinn áhuga á bókakaupum.
Ritdómar vissra manna hafa veru-
leg áhrif á bókasölu. Þó eru hinir
miklu fleiri, sem um bækur rita, er
litil áhrif hafa á sölu þeirra.
. Hvað auglýsingum viðvíkur, þá er
þöð að sjálfsögðu með bækur eins og
ahnað, að auglýsingar hafa veruleg
áhríf. Þó virðist mér að auglýsinga-
áróðurinn gangi nokkuð langt stund-
um og liafi síður en svo tilætluð áhrif.
Fýrir 4—5 árum gekk hér yíir
áskriffaalda í sambandi við þækur.
Á þessum áriun hefur mörgum af
þessum áskriftaútgáfum skolað fyrir
borð. — Er það végna þess, að fólk
hefur sanníærzt um, að slíkar útgáfur
þola ekki samanburð við hinn frjálsa
markáð og oft er lætt inn á milli
bókum, sem enginn markaður er fyr-
ir. Enn fremm- hefur reynslan sýnt,
að þrátt fyrir gefin loforð um fyrsta
flokks pappír, prentun og bókband,
hefur viljað brenna við að talsvert
vantaði á að þessi loforð væru iialdin.
Er almenningur því orðinn mikiu
varkárari gagnvart áskriftasöfnunum,
og það ekki að ástæðulausu.
Að lokum tel ég það skyldu mína
sem bóksala, að vekja athygli á því
ófremdarástandi, sem hér ríkir nú,
vegna skorts á útlendum bókum og
tímaritum.
Það mun einsdæmi í lýðfrjálsu
landi, að til slíkrar stöðvunar hafi
komið á innflutningi hins ritaða
máls frá nágrannaþjóðunum. Á ég hér
ekki sízt við bókmenntaleg, fræðileg
og tæknileg ei'ni. Er skortur þessi
hvað tilfinnanlegastur vegna þess, að
við erum aðeins skammt á veg komn-
ir í þessum efnum, og því enn þá
ríkari þörf fyrir að fylgjast með bók-
menntalegum og fræðilegum nýjung-
um og tæknilegum framförum með
þeim þjóðum, sem fram úr skara.
Auk þess tel ég að norræn samvinna
bíði við það nokkum hnekki, að ekki
skuli fást hér bækur og blöð frá hin-
um Norðurlandaþjóðunum:
OLIVER STEINN (Bókaverzlun ísafoldar):
„Enn eru íslendingar ljóðelskir, og á því sviði er bókmennta-
smekkur landans þroskaðastiu-.“
Á tímum gjaldeyrisskorts og inn-
flutningshafta vill raunln oft verða
sú, að fátt verður tjl af hentugum
tækifærisgjöfiun. Þegar það svo bæt-
ist við, að svo naum skömmtim er
gengin í garð, að mæður geta ekki