Alþýðuhelgin - 19.03.1949, Blaðsíða 4

84
ALÞÝÐUHELGIN
Ég kallaði, en fékk ekkert svar.
Það var nú ekki annað að gera
fyrir mig en að fafa heim og fá
menn með mér að leita hans neðan
frá. Ég sneri nú heimleiðis eins hratt
og mér var mögulegt. Þegar ég kom
heim á túnið, var ég svo lieppinn að
mæta þar Þorleifi bróður Auðuns;
bað ég hann að koma strax með mér
út í skriður og sagði honum í fáum
orðum frá hugboði mínu um Auðun.
Við vorum ekki mjög lengi út eftir.
Það var ágæt slóð í gamla snjónum
yfir Hallinn, svo að ekki þurfti að
óttast snjóflóð frá nýja snjónum.
Þegar við komum þangað, sem
snjóspýjan liafði farið fram af háu
en ekki snarbröttu klettabelti niður
í lítinn botn, sáum við staf Auðuns
þar upp úr fönninni kengboginn, og
skammt þaðan frá stóðu fætur hans
upp að hnjám upp úr fönninni. Ofck-
ur kom báðum það sama í hug, að
Auðun væri dáinn. Samt gerðum við
tafarlaust það, sem okkur vannst
þróttur til, til þess að ná honum upp
úr flóðinu og gekk það greiðlega.
Hann hafði komið niður á herðarn-
ar; höfuðið hafði lagzt niður að
bringunni litið eitt, og hafði því
snjórinn ekki getað fallið að vitum
hans. Þetta hafði bjargað honum frá
því að kafna. En allur var hann hel-
blár í framan.
Við tókum hann upp úr fönninni
og lögðum hann til þannig, að við
gætum sem bezt gert á honum lífgun-
artiiraunir. Það leið ekki langur tími,
þar til hann fór að draga andann
með heyranlegum þrautum, og lélti
okkur þá í huga. Nú var ekki um
annað að gera fyrir okkur en að ann-
ar okkar færi heim að sækja bát og
menn, til að koma Auðuni til húsa,
því að ekki var hugsanlegur nokkur
möguleiki á að koma honum á landi
eins og hann var á sig kominn, þar
sem varð að fara yfir Hallinn. Hinn
varð að vera eftir hjá honum og
færa hann niður brekkurnar áleiðis
til sjávar, ef nokkur tiltök væri á
því.
Þorleifur varð fyrir því að fara
heim til að sækja bát og menn. Hann
var mun frískari á fæti en ég; lika
vildi hann síður vera eftir. — Ég
fór svo að reyna að færa Auöun niður
brekkuna, en fann brátt, að hér var
ekki hægt um vik. Hann var alveg
máttlaus, en ég allslaus að hjálpar-
tækjum. Mér varð það fyrst fyrir að
fara úr vaðmálsjakka og sveipa hon-
um utan um Auðun, til að verja hann
kulda. Nú voru ekki önnur ráð en
taka hann í fangið og bera hann
þannig niður brekkurnar. En ég
komst fljótt að raun um, að það var
■ekkert barnagaman að bera í fang-^
inu niður allbratta brekku máttlaus-
an mann, þótt ekki væri hann þyngri
en 120—130 pund. Það var því stutt-
ur spölur, sem við færðumst í einu,
en áfram var haldið niður á leið.
Ég bjóst við að verða búinn að
koma fóstbróður mínum niður á
klöpp, þar sem hægt var að taka
hann á bátinn, þegar hann kæmi,
en svo varð ekki; þeir komu nokkr-
um mínútum fyrr en vænta mátti,
sem lá í því, að þegar ég kom niður
úr fjallinu og fékk Þorleif með mér
út eftir, hafði Björn Eiríksson séð
til okkar og kom honum þá í hug,
að eitthvað væri að. Hafði hann svo
alltaf auga með, hvort ekki sæist
neinn koma á Hallsleitið. Þegar hann
svo sá manninn koma hlaupandi inn
af leitinu, brá hann við, tók með sér
sæng og teppi, sagði piltunum, er þá
sátu að miðdegisverði, að koma með
sér fram að bátum, lét hvolfa einum
upp, og voru þeir komnir með'hann
niður í fjöruna, þegar Þorleifur kom
og sagði íréttirnar.
Þeir komu sex á bátnum og reru
mikinn. Þegar ég sá bátfnn koma,
herti ég mig, það sem ég mátti, við
að koma byrði minni niður að sjó.
En mér tókst það ekki, þeir mættu
mér á bakkanum með teppi. Satt að
segja varð ég því guðsfeginn, því ég
hafði reynt á mig fullt það mikið,
sem mér var hollt. Þeir tóku nú við
og báru Auðun í fjórum skautum í
bátinn. Var búið um hann í skutnum
með sæng ofan á sér. Það var víst,
að nú fór betur um hann en í fang-
inu á mér.
Þegar ég var setztur niður í bátinn,
tók ég í fyrstu eftir því, að allmikið
frost var komið, og norðanstormur
virtist vera í aðsigi. Ég átti að fá að
hvíla mig á leiðinni heim, en mér
ætlaði fljótt að verða kalt og varð
því að róa mér til hita, Við fengum
norðankalda síðast á leiðinni, en af
því að skipiö var allvel manriað, gekk
fljótt að komast í höfn. Var Auðun
þá borinn í tepptun heim í rúm,
vafinn í heit ullarteppi, helzt fæt-
urnir, sem voru mjög kaidir, cn
ekki kalnir. Scint um kvöldið fór
hann að vakna til lífsins með fullri
rænu, en var mjög máttfarinn.
Hann lá í rúminu á aðra viku;
ekki kvaðst • hann finna til nema í
bakinu. Þó held ég, að hann hafi
aldrei orðið jafngóður eftir þetta,
meðan hann lifði, sem voru fá ár.
Glœfraför á ís.
Eftir að frystihúsin höfðu verið
byggð, komust sjómenn fljótlega að
raun um, hvað mikið lífsspursmál það
gat verið fyrir bátaútveginn að hafa
þau. En nú var það svo, að ekki var
hægt að reisa frystihús í hverri veiði-
stöð, en þá byggðu menn sér smáa
eða stóra ísgeymslukofa, til þess að
geta haldið óskemmdri beitu I
nokkra daga.
Ein af slíkum verstöðum var Scl-
ey. Þar voru byggðir smákofar fyrir
ísgeymslu. Þar var oft autt og ófrosn-
ir pollar síðla vetrar, þótt snjór og
svell væru á landi. Það varð því að
fara út í Seley snemma vors, til þess
að ná þar í ís eða snjó, ef tíð var hlý-
En það kom fyrir að kólnaði aftur og
snjór og ís kom á ný.
Á góu 1902 var góð tíð og stillur
seinni hlutann. ís hafði sézt á þorra,
en horfið aftur. Þegar veðurfarið
breyttist, héldu menn almennt, að ís-
inn myndi ekki sjást aftur á því vori-
Það var í síðustu viku góu það ár, að
Páll Jónsson, bóndi á Sellátrum, og
Þórólfur Pétursson, bóndi/- á Inri-
stekk,'fóru við fjórða mann á séktu
til Seleyjar til að taka ís í kofa, sein
þeir áttu þar. Með þeim voru Helg1
Jónsson (bróðir Páls) og Kristján
Jónsson (nú á Hlíðarenda). — Þeir
útbjuggu sig til hálfs mánaðar, <?n
ætluðu ekki að dvelja svo lengi, Þv*
að það var varla vikuverk að fylla
kofann. Það gekk samt seinna fyrir
þeim að fylla ísgeymsluna en þeif
höfðu búizt við, því að þeir urðu a^
draga ísinn saman víðs vegar að af
eynni.
Daginn, sem þeir voru tilbúnir að
fara í land, var komið norðaustau
hvassviðri, svo að ekki þótti tiltæki'
legt að leggja inn yfir álana á sv°
litlum bát, sem þeir höfðu þá. Sarna
veðurstaða hélzt næsta dag og þriðja-
Þann dag sáu þeir ís. Er svo ekki að
orðlegja það, að á næstu dægruri1
Frh. á 88. síðu.