Dagblaðið Vísir - DV - 02.08.2007, Blaðsíða 13

DV Helgarblað fimmtudagur 2. ágúst 2007 13
Lifði í stöðugum
ótta viðofsóknarmann
töflu og sálfræðitíma sótti hún
tvisvar í viku.
Hún segir sárt að horfa á eftir
öllum tímanum og kostnaðinum
sem lenti á henni af því að einhver
sem kom henni ekki við var mik-
ið veikur. Hún átti allt eins von á
því að maðurinn myndi á endan-
um ganga í skrokk á henni og var
hún við það að gefast upp. Hún
hugsaði að nú yrði hún að hætta
að vera á varðbergi því ef mað-
urinn ætlaði að drepa hana væri
líklega ekkert sem hún gæti gert
til að hindra það. Því þótt hann
hefði aldrei hótað henni ofbeldi
með beinum hætti segir hún,
samkvæmt upplýsingum sem hún
varð sér úti um, að það væri ekk-
ert endilega fylgni á milli þess að
hóta morði og framkvæma það.
Sjálf svaf hún með ilmvatn undir
koddanum til þess að geta spraut-
að á hann ef hann réðist á hana að
nóttu til því varnarúði eins og lög-
reglan notar er ekki fáanlegur fyrir
almenning hér á landi.
Smátt og smátt fór maðurinn
að hafa minna samband. Af og til
komu þó skilaboð þar sem hann
spurði hvort hljómsveitin sem
spilað hafði á ballinu sem hún var
á hefði verið góð til að minna á sig.
Ástæðuna telur hún vera að hún
hætti alveg að svara hringinum frá
honum þótt hann hringdi fjörutíu
sinnum eða oftar og það sama átti
við um hringingar úr númerum
sem hún þekkti ekki. Hann hefur
líklega fengið leið á henni og hugs-
anlega fundið sér nýtt fórnarlamb.
Enn í dag heyrir hún þó frá hon-
um, kannski einu sinni til tvisvar á
ári, og hún getur verið nokkuð viss
um að hann hringi eða geri vart
vi‘ð sig á þeim tíma árs sem hann
kynntist henni.
Báðir símar hennar
voru tepptir og hún
komst í mikið uppnám
og ætlaði að rjúka
út. Fyrir framan úti-
dyrnar stóð maður-
inn með tvo síma sem
greinilega var verið að
hringja úr.
hrædd og
ofsótt í 7 ár
Kona, sem varð fyrir ofsóknum manns í sex til
sjö ár, segist varla muna af hverju ofsóknirnar
hófust enda um tuttugu ár síðan og hefur hún
reynt eftir megni að gleyma því sem gerðist.
Konan var um fimmtán ára gömul og finnst
henni sem maðurinn hafi reynt við hana á
sveitaballi. Hún var nýbyrjuð að fara á slíkar
skemmtanir og fannst maðurinn bæði gamall
og subbulegur en líklega hefur hann verið um
tíu árum eldri en hún.
Hún fór að sjá manninn reglulega á rúnt-
inum í heimabæ hennar þar sem hann keyrði
ítrekað framhjá henni þar sem hún ferðaðist
fótgangandi um. Henni fannst þetta skrítið
en hafði engar sérstakar áhyggjur af þessu til
að byrja með. Hún hló að honum þegar hann
bauð henni upp í bílinn og sumarið leið með
svipuðum uppákomum öðru hverju. Þeg-
ar veturinn gekk í garð fór ásókn mannsins
að aukast, hún sá hann ítrekað aka framhjá
heimili sínu þegar foreldrar hennar voru að
heiman. Hún þekkti bílinn og læsti til öryggis
og gat fylgst með bílnum út um gluggann þar
sem hann hafði lagt honum í hæfilegri fjar-
lægð en þannig að hún sæi hann.
Að lokum fór hún út án þess að hann sæi
hana fara og fór heim til vinkonu sinnar þar
sem hún þorði ekki að vera lengur heima en
foreldrar hennar virtust hafa tafist í heimsókn
hjá vinafólki.
Í framhaldinu fór maðurinn að hringja
heim til hennar í tíma og ótíma og bað hana að
hitta sig á stöðum í bænum sem hann nefndi.
Ef foreldrar hennar svöruðu hins vegar skellti
hann á en þetta var fyrir tíma farsímanna.
Stúlkan þorði ekki að segja neinum frá mála-
vöxtum enda hrædd um að henni yrði kennt
um að hafa kallað þetta yfir sig. Hana var far-
ið að dreyma illa og fékk ofsahræðsluköst af
og til en þetta var allt stimplað sem unglinga-
veiki. Sjálf skipti stúlkan ört um vini og kunn-
ingja enda fannst henni miklu auðveldara að
vera vinkona en að eiga vinkonu.
Hljóp undan bílnum
Í menntaskóla átti stúlkan kærasta og í eitt
sinn þegar hann hélt samkvæmi í húsi foreldra
sinna fór hún út í sjoppu með hópi unglinga úr
partíinu. Allt í einu var hún þar ein eftir, ein-
hverra hluta vegna, og þegar hún lagði af stað
til að fara aftur í partíið sá hún manninn í bíl á
planinu fyrir utan. Hún tók að hlaupa og hann
elti hana á bílnum. Hann var farinn að aka á eftir
henni með annað hjólið upp á gangstétt og hún
henti sér inn í einn garðinn og rispaðist þegar
hún fór í gegnum trén. Þegar hún kom aftur í
partíið var hún frekar æst og sagði kærastanum
og nokkrum öðrum frá því sem hafði gerst. Sag-
an var ekki mjög greinargóð vegna ástandsins
sem hún var í og sögðu viðstaddir að hún væri
athyglissjúk. Sjálf segist hún skilja að einhverju
leyti af hverju enginn hafi trúað henni því frá-
sögnin var í raun mjög ótrúverðug. Flestir gátu
samt séð að eitthvað hefði komið fyrir en töldu
þá víst að sagan væri stórlega ýkt. Sambandið
við kærast-
ann endaði
fljótlega eftir
þetta.
Kona, sem ókunnugur maður ofsótti í á sjöunda ár, er fegin að vera laus undan oki
ofsóknarmannsins sem stjórnaði lífi hennar að miklu leyti. Hún þorði ekki að
segja frá ofsóknunum af ótta við að hún yrði sökuð um að hafa kallað þetta yfir
sig. Þegar hún sagði frá var henni bent á að lifa í raunveruleikanum eða hún sök-
uð um athyglissýki.
Hún þekkti bílinn og læsti til öryggis og gat fylgst
með bílnum út um gluggann þar sem hann hafði
lagt honum í hæfilegri fjarlægð en þannig að hún
sæi hann. Að lokum fór hún út án þess að hann sæi
hana fara og fór heim til vinkonu sinnar þar sem
hún þorði ekki að vera lengur heima en foreldrar
hennar virtust hafa tafist í heimsókn hjá vinafólki.
Framhald
á næstu síðu