Árbók skálda - 01.12.1954, Síða 53

HANNES PÉTURSSON
hraktir og svangir. — Þó ei mér til byggða skili
skal freistað að leita manna því nú er nóg
nauð okkar orðin, hann mælti. Geig sló að hinum
er fór hann. Þeir biðu. Svo tygjaði’ hann tröllaukinn hest
hjá tjaldinu, kvaddi, var horfinn í sama bili.
Hann fann brátt stórviðrið æsast, ýlfrandi slá
ísköldum éljum í vit sín, magna sér kraft
og þrautseigju, vekja útsjón um bjarta byggð,
breiða dali með sólskin á hverju þili,
en fann það líka binda sig böndum við þá
sem biðu í tjaldinu, sterkum mörgum, og von
þeirra um líf eins og þunga á herðum unz varð
þeirra líf allt.
Hann reið yfir hraunin og loks
er klárinn nam staðar þar dunaði í djúpum hyli
dimmt fljót sagði hann glaður: ó byggð ó líf,
reið áfram til norðurs; hraustlega hélt um taum
sú hönd sem fannst dauð og ein niðrí Blöndugili.