Hekla - 01.04.1939, Blaðsíða 12

12
H E K L A
blessaður flýttu þér; ég’ er alveg að krókna úr kulda«.
Bylur rak upp kuldanlátur og þaut burt, án þess að
kveðja, og stefndi beint á eyjuna okkar fögru, nyrzt
í Atlantshafinu. — Fyrst kom hann, að Norðurlandi.
— Þar þaut hann um og fyllti hverja laut og dæld
með mjúkum, hvítum snjó. Á einum stað rakst hann
á télf kindur, sem slóðu í afdrepi við stóran stein.
»Þessar skulu ekki komast til húsa að sinni til«,
sagði Bylur við sjálfan sig. Svo þeytti hann snjónum
með hálfu meiri ákafa en áður og hætti ekki fyrr,
en kindurnar voru íenntar í kaf.
Um vorið, þegar snjóa leysti, fundu menn beina-
grindurnar af kindunum undir steininum. Svona eru
nú verkin hans Byls. Og þau eru svo mörg, að enginn
getur talið þau upp. Þetta verður því fátið nægja.
Ölafía Ölafsdóttir (12 ára).
Fyrsta réttarferðin mín.
Þegar ég var sjö ára, þá fór ég fyrst í réttir. Ég
fór með pabba og reið fyrir aftan einhvern. Ég man
ekki, hver það var. Þegar við komum í réttirnar, var
lítið gaman. Ekkert til skemmtunar, ekki einu sinni
munnharpa. Þarna voru nokkrir strákar að fljúgast
á og ríða hart á hestum. Ég hafði engan nema pabba
að vera með. Eitt sinn týndi ég honum, og fór þá
að grána gamanið. Ég ráfaði lengi. Loks, hitti ég bíl-
stjóra, sem ég þekkti. Hann gat vísað mér til pabba.
Eftir þetta var ég iítið lengur. Pabbi bað bílstjórann
að lofa mér að sitja í, af því að hann var að fara upp
á Land. Þegar ég kom heim, þá var klukkan ekki
nema sex. Ég var bæði svangur og þreyttur og alveg
ánægður af réttaferðum.
Tómas Gu&rrimidsson (11 ára).
Skrítlur.
Drengur: Pabbi, verð ég ekki ellefu ára, þegat
mamma er orðin 47 ára?
Faiirinn: Hvað varstu ganiall, þegar hún átti þig?
A. : »Það er mesta ólag á augunum í honum, þvi
hann, sér allt tvöfalt«.
B. : »Einmitt, það. — En hvað það er raunalegt.
Hann getur víst ekki fengið neitt að gera, fyrst
svona er?«
A.: »JÚ, jú. Hann fékk einmitt ágæta stöðit hjá raf-
magnsveitunni. Þeir láta hann ganga í húsin og lesa
af rafmagnsmælunttm«.
Frænkan: »En, hvað þú ert orðinn stór, Hinrik. Þú
ert nærri því orðinn stærri en hann pabbi þinn«.
Hinrik: »Já, mér þykir líka vænt unt það, því þá
getur |,abbi fengið buxurnar rnínar, þegar ég er hætt-
ur að nota þær, í staöinn fyrir að nú fæ ég hans«.
Maðurinn (sezt á bekk og segir við lítinn dreng.
sem fer að hágráta) ^ »Af hverju ert þú að gráta,
litli vinur?«
Drengurinn: »Af því u-ö-he, af því að þér sitjið
á smurða brauðinu mínu«.
Kennarinn: »Þú skilur það væntanlega, Einar, að
mér líöur illa, engu síður en þér, þegar ég verð að
láta þig sitja eftir í skólanum eftir kennsl.utíma«.
Einar: »Já, herra. kennari, þess vegna tek ég mér
það nú líka ekki eins nærri«.
Konan (við manninn sinn): »Ætlarðu ekki að hafa
regnhlífina þína með þér? Það er steypiregn úti«.
Maðurinn (sem er bókhaldari): »Nei, það má ég
ekki, því ég hefi einsett mér að hafa sína regnhlífina
á hvorum staði, til, þess að verða ekki í vandræðum
I>ó að rigni. Ef ég nú tek með mér regnhlífina aó
heiman, þá verða þær báðar á skrifstofunni og það
er ófært«.
A. (reiður): »Sonur yðar henti steini i mig áðan
og neyðist ég því til að krefjast þess af yður, að þér
refsið honum rækilega fyrir tiltækið«.
B. : »Lenti steinninn í yður?«
A. : Nei, sem betur fór gerði hann það ekki«.
B. : »Þá hefir það áreiðanlega ekki verið drengur-
ínn minn, sem henti honum, því hann hæfir alltaf«.
Kennarinn: »Hvers vegna komst þú ekki í ensku-
tímann í gær, Einar?«
Nemandinn: »Það var ekki til neins, því ég var svo
hrottalega kvefaður, að ég gat varla talað íslenzku,
hvað þá ensku«.
A. : »Mikið vildi ég óska að ég vissi, hvaða glóp'ur
hefir skrifað mér þetta bréf«.
B. : »Hvað hefir hann skrifað?«
A. : »Hann, skrifar, að ég sé fábjáni, en konan mín
sé sóðadrusla«.
B. : »Það hlýtur að vera einhver, sem þekkir ykk-
ur vel«.
Ar »Já, auðvitað«.
Otgefendur: Skolabörn í Ása- og Holtahreppi
í Rangárvallasýslu.
• Prentsmiðja Jóns Helgasonar.