Vikublaðið Gestur - 27.11.1955, Blaðsíða 8

G E S T U R
7wrciwao:>MGWi
A 1\ 7/^ P T A Eftir "aic
1x1 V V T l-j / j/f Torry Budlong
HRÍFANDI ÁSTARSAGA.
„EF ÉG fæ vilja mínum framgengt,
get ég þvegið mér um hendurnar á
eftir“, svaraði Angela.
„Ég ætla ekki að fara að nota neina
blíðmælgi eða vinalæti gagnvart þér,
eins og Amma er alltaf að brýna fyrir
mér. Við erum báðar fullorðnar. Þú
skalt ekki búast við að ég fari að
hjálpa þér til við að spinna köngulóar-
vef utan um Ken“.
„I þetta skiptið berjumst við þá op-
inberlega“, svaraði Angela.
Meg hristi höfuðið. „Það gætirðu
aldrei“.
Iiún fór, og Angela lokaði hurðinni
á eftir henni. Hún skalf, eins og alltaf,
þegar hún varð að bíta frá sér. Ilún
var aldrei óstyrk, aldrei skelkuð með-
an á því stóð, en eftirköstin tóku mjög
á hana. Hún kastaði sér á grúfu á
rúmið og beið þess, að þau liðu hjá.
Loksins stóð hún á fætur og dró
andann djúpt. Skjálftinn var hættur.
Hún varð að flýta sér, ef hún átti að
geta snyrt sig fyrir kvöldverðinn. Þessi
snyrtingarstund var eitt af tilhlökk-
unarefnum hennar, yndisstund, sem
hana dreymdi um, þegar hún var ekki
á Branford.
Angela hvíldi í gamaldags baðker-
inu. Vatnið var mengað ilmandi olíum.
Hún lét augun líða upp til rósamunst-
ursins á veggnum, og lét hugann líða
um leið og hún naut unaðárins. Síðan
þurrkaði hún sér á handklæðinu og
vafði því utan um sig, bar krem á
andlitið á sér og þurrkaði sér í fram-
an með svampi. Síðan sprautaði hún
ilmvatni yfir sig þangað til hún sá
gufuna af því umvefja sig í speglin-
um. Það var eitthvað svo dásamlegt
að sóa svona dýru ilmvatninu, án þess
að hafa not fyrir það allt.
Hún var fljót að klæða sig. Hún fór
í gulan kjól, sem frú Brandon hafði
keypt handa henni, og burstaði hárið
þangað til það féll um herðar hennar
í mjúkum bylgjum. Hún setti enga
skartgripi á sig, nema gullfestina, því
að skartgripir Meg myndu allavega hafa
verið fallegri. Hún bar engin ilmvötn
í kjólinn sinn, því að það var mikils-
vert, að ilmurinn væri hluti af líkama
hennar, sem stafaði frá henni í hvert
skipti, sem hún hreyfði sig.
EFRI HÆÐIN var mannlaus, þegar
hún kom fram, en af mannamáli heyrði
hún, að allt fólkið var samankomið
niðri. Hún gat þá beðið í svölum skugg-
unum þangað til hún heyrði fótatak
Ken á svalaganginum. Þá lagði hún af
stað niður stigann. Hún gekk hratt
þangað til hún kom í ljósin í forstof-
unni, þá hægði hún á sér og gekk ró-
lega til móts við Ken.
Henni varð örar um andardráttinn,
þegar hún sá hann. Það var ekki að-
eins róleg og karlmannleg framkoma
hans, sem olli því. Það var eitthvað
við hann, hvernig hann bar höfuðið,
hvernig hann brosti, hvernig bros-
glampanum brá fyrst fyrir í augum
hans áður en varir hans bærðust. Má-
ske var það aðeins vegna þess, að hann
var sá eini rétti, og allt annað skipti
engu máli.
Hann nam staðar og beið hennar.
Hendur hans biðu líka, og þær tóku
þétt um hendur hennar.
,,Þú ættir alltaf að koma niður stig-
ann“, sagði hann. „Það veitir mér tæki-
færi til þess að taka betur eftir þér“.
rGóði Kendal ...“, sagði Klara
frænka elskulega um leið og hún kom
fram í forstofuna. Hún tók í handlegg
hans og beinlínis teymdi hann inn í
stofuna, þar sem hitt fólkið var saman
komið. En um leið brosti hún kulda-
lega til Angelu. Hún hlýtur að hafa
beðið eftir honum, hugsaði Angela döp-
ur. I þann mund, sem hún kom inn í
stofuna, var búið að koma Ken þægi-
lega fyrir í mjúkum sófa við hliðina
á Meg.
ALLT GEKK SINN vanagang,
sherry og kvöldverður, samræður og
kurteis bros. Frú Brandon sat fyrir
öðrum enda stóra borðsins, Meg sat
fyrir hinum endanum með Ken á hægri
hönd. Angela sat hinum megin borðs-
ins við hliðina á frú Brandon, með
Klöru frænku sér við hlið. Angela gat
ekki varizt þeirri hugsun, hvort frú
Brandon vissi nokkuð um áform Klöru
viðvíkjandi þeim Meg og Ken. Stund-
arkorn hætti hún að leggja hlustirnar
við samtalið, en fór að hugsa út af
fyrir sig. Ef til vill myndi henni gef-
ast tækifæri eftir garðklúbbsveizluna í
kvöld, ef henni tækist að losna frá
Meg.
Meg hellti kaffinu í bollana hjá þeim
inni í bókaherberginu eftir máltíðina.
Það var Klara frænka, sem hóf máls.
Hún sat við' hliðina á Angelu og sagði
blíðlega:
„Meg er yndisleg húsmóðir. Hún
verður Ken prýðileg eiginkona".
„Þú talar eins og þú værir hjóna-
miðlari", sagði Angela. „Ertu nokkuð
viss um, að það sé húsmóðurstaða, sem
hún er að sækjast eftir?“
Klara frænka saug upp í nefið. Hún
var einstakur snillingur í að lýsa and-
úð sinni eða fyrirlitningu með því einu
að sjúga upp í nefið.
Hlutverk Klöru frænku þarna á
Branford var hið tilbreytingarlitla
hlutverk ógiftu konunnar, sem býr hjá
ættingjum sínum; að annast léttari
húsverkin og gera gælur við börnin, í
þessu tilfelli Meg. En hún leysti hlut-
verk sitt af hendi með hinni mestu
prýði. En meðan Angela virti hana
fyrir sér, datt henni í hug, að hún
hafði sínar veiku hliðar, sem gæti kom-
ið sér vel að þekkja, ef Klara stofnaði
til alvarlegra vandi-æða.
Áður en langt leið, lögðu þau þrjú
af stað í bifreið Ken, Meg, Angela og
Ken. Meg sat að sjálfsögðu á milli
þeirra. Hún masaði í sífellu um kosn-
ingabaráttu Ken og sigurhorfur, og
þagnaði ekki alla leiðina til hússins,
þar sem veizlan var haldin.
„Ég verð að herða upp hugann og
gera eitthvað“, hugsaði Angela full ör-
væntingar. „Frá þeirri stundu, að ég
stíg inn úr dyrunum, verð ég að halda
á mínum eigin spilum“.