Morgunblaðið - 03.11.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2011
✝ Guðrún Rík-arðsdóttir
fæddist á Ei-
ríksgötu 11,
Reykjavík, 5.
janúar 1947.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili
sínu 18. október
2011.
Foreldrar
hennar voru
Ríkarður Elías
Kristmundsson kaupmaður, f.
3. júní 1912, d. 5. september
1970, og Guðrún Helgadóttir,
f. 22. október 1914, d. 23. júlí
mundssyni, f. 4. nóvember
1945. Þau skildu. Þeirra
börn eru: 1) Guðmundur
Helgi Bragason, f. 27. sept-
ember 1965, kvæntur Ingu
Sólveigu Steingrímsdóttur, f.
14. febrúar 1971 og eiga þau
þrjú börn: Örnu Sif, Andra
Snæ og Dönu Björgu. 2)
Dagmar Bragadóttur, f. 14.
júlí 1969, gift Bjarna Finn-
bogasyni, f. 22. ágúst 1968,
eiga þau þrjú börn: Guð-
mund Inga, Söndru Brá og
Elvu Sóleyju, 3) Bjarki
Bragason, f. 24. nóvember
1975.
Guðrún útskrifaðist sem
sjúkraliði 1975 og starfaði
við hjúkrun sjúkra og aldr-
aðra alla tíð síðan.
Útför Guðrúnar fer fram
frá Áskirkju í dag, 3. nóv-
ember 2011, kl. 15.
1978. Systkini Guð-
rúnar voru Guð-
björn Helgi Rík-
arðsson, f. 11.
febrúar 1935, d. 15.
apríl 1979. Hafdís
Ríkarðsdóttir, f. 8.
maí 1936, d. 1. júní
2004, maki Óskar
Benediktsson, þau
skildu. Ríkey Rík-
arðsdóttir, f. 28.
apríl 1939, maki
Bragi Steinarsson. Anna Rík-
arðsdóttir, f. 28. september
1952, maki Halldór Stígsson.
Guðrún giftist Braga Guð-
Fyrirvaralaust kom kallið og
þú kvaddir þennan heim, allt of
snemma að okkar mati sem eftir
sitjum og söknum þín svo sárt. Við
erum heppin að eiga minningar
um móður, tengdamóður og
ömmu sem var okkur svo kær. Þú
lagðir metnað í allt sem þú gerðir.
Í móðurhlutverkinu naust þú þín
best, þegar við vorum lítil börn
blómstraðir þú. Ég er þakklát fyr-
ir þá bernsku sem þú gafst mér og
þann fjársjóð hefða og siða sem ég
tek frá mínu bernskuheimili og
viðheld enn í dag. Þannig mun ég
miðla þínum gildum og því sem
þér þótti mikilsvert til minna
barna og þau vonandi svo áfram
til sinna. Þrátt fyrir að þú hafir
kvatt allt of snemma fengu börnin
mín þrjú að kynnast þér og þykir
mér vænt um það. Minningar um
góðar stundir með ömmu sinni
eru þeim mikilvægt veganesti inn
í komandi tíð.
En þrátt fyrir að þú hafir verið
ung aðeins 64 ára, hafði lífið ekki
farið um þig ljúfum höndum síð-
astliðin ár. Eftir áratuga starf við
hjúkrun sjúkra og aldraðra, við
misjafnar aðstæður inni á stofn-
unum og í heimahjúkrun gaf bakið
sig og þurftir þú að lifa með sárum
verkjum flesta daga. Þú sagðir
stundum að þetta væri þinn
starfslokasamningur. Til að auka
enn á vanlíðan þína fór hjartað að
gefa sig og þurftir þú að gangast
undir hjartauppskurð árið 2005 og
endurhæfingu að honum loknum.
En þrátt fyrir heilsuleysi var allt-
af stutt í gleðina og húmorinn og
tapaðir þú aldrei þínum bjarta
persónuleika. Það var ekki í þín-
um anda að kvarta og held ég að
við höfum oft ekki gert okkur
grein fyrir hvað þér leið illa.
Það var hugsjón þín að hjúkra
fólki, þar leið þér vel, að sinna
þeim sem ekki gátu sinnt sér sjálf-
ir. Ég var svo gæfusöm að fá að
starfa með þér um tíma á öldr-
unardeild og sá þá hve ósérhlífin
þú varst, þú lagðir þig alla í starfið
þótt þú vissir að það færi ekki vel
með líkama þinn. Verkin þurfti að
vinna og þú vannst þau vel. Þú
varst næm á líðan fólks, hlúðir að
fólki bæði líkamlega og andlega af
mikilli natni. Og mikið þótti fólk-
inu vænt um þig, ég fékk oft að
heyra um engilinn hana móður
mína, já, þeir kvörtuðu ekki þínir
skjólstæðingar. En ekki þurfti að
segja mér hvernig þú varst því ég
vissi það svo vel, vissi hve hlýtt
hjarta þú hafðir og mikla góðvild
að gefa.
Þetta ljóð eftir Jónas M.
Bjarnason úr bókinni „Til móður
minnar“, lýsir þér svo vel og líðan
okkar nú þegar þú hefur kvatt.
Þá vissi ég fyrst, hvað tregi er og tár,
sem tungu heftir, brjósti veitir sár
er flutt mér var sú feigðarsaga hörð,
að framar ei þig sæi’ ég á jörð;
Þér þakka’ ég, móðir, fyrir trú og
tryggð;
á traustum grunni var þín hugsun
byggð.
Þú stríddir vel, unz stríðið endað var,
og starf þitt vott um mannkærleika bar.
Hvíl þig, móðir, hvíl þig, þú varst þreytt;
þinni hvíld ei raskar framar neitt.
Á þína gröf um mörg ókomin ár,
ótal munu falla þakkartár.
(Jónas M. Bjarnason.)
Minning þín er ljós í lífi okkar
Dagmar og Bjarni.
Móðir mín er fallin frá langt
fyrir aldur fram. Ég fékk símtalið,
sem ég kem aldrei til með að
gleyma, frá Bjarka bróður mínum
í miklu uppnámi þar sem hann
sagði mér að móðir okkar væri
látin. Þúsund hugsanir þutu gegn-
um hugann og mér fannst ég vera
svo óralangt í burtu og vanmátt-
ugur þar sem ég stóð úti í skógi í
Noregi.
Svo komu minningarnar hver
af annarri; barnæskan í Dalalandi
3 þar sem mamma og pabbi fluttu
með mig í nýbyggða blokk. Þar
ólst ég upp með fjölda barna og
alltaf nóg að gera. Við fluttum síð-
ar í stærri íbúð í hinum enda göt-
unnar, Dalaland 16. Á mínum
unglingsárum bjuggum við svo í
Melgerði og síðast í Sigluvogi.
Tjaldferðalögin út um allt land
þar sem við fundum okkur gjarn-
an grasbala og helst lítinn læk og
létum það duga. Frá öllum þess-
um stöðum á ég góðar minningar
með mömmu sem miðpunkt sem
skildi svo vel allt það sem börn og
unglingar ganga í gegn um og gat
alltaf hlustað og gefið góð ráð.
Mamma var í skátunum á sínum
yngri árum og kynntist pabba þar
og hvöttu þau mig til að skrá mig í
Garðbúa og er ég ótrúlega þakk-
látur fyrir það, því þar kynntist ég
nokkrum af mínum bestu vinum í
dag og á margar góðar minningar
frá þeim tíma.
Mamma vann við umönnun
annarra mestan hluta ævinnar
bæði á sjúkrahúsum og elliheim-
ilum og fór það mjög illa með hana
líkamlega því hún var sérlega
ósérhlífin og vildi svo gjarnan
létta öllum lífið en var ekki eins
upptekin af eigin líðan. Hún
gekkst einnig undir hjartaaðgerð
fyrir nokkrum árum og var aldrei
líkamlega söm eftir það.
Ég fluttist til útlanda fyrir 9 ár-
um síðan með fjölskyldu mína en
við héldum alltaf góðu sambandi
gegnum síma þar sem hún spurði
mikið eftir barnabörnunum og
veit ég að hún saknaði þeirra mik-
ið og vildi gjarnan hafa þau nærri.
Það var dæmigert fyrir hana að
þegar ég spurði hvernig hún hefði
það þá bar hún sig alltaf vel og
ræddi sem minnst um sína líðan
og veikindi, bara það allra nauð-
synlegasta og svo skipti hún um
umræðuefni. Við hlógum mikið í
þessum símtölum okkar því henni
tókst alltaf að sjá spaugilegu hlið-
arnar á málunum og gerði oft
mest grín að sjálfri sér. Hún kom
einnig í heimsókn til okkar og var
það ómetanlegt fyrir börnin mín
og sérstaklega Örnu Sif því þær
áttu mjög sérstakt samband, nán-
ast eins og vinkonur, skrifuðust á
og gátu rætt allt í fullum trúnaði.
Elsku mamma, þú varst tekin
frá okkur allt of snemma en ég
veit að þú hefur það miklu betra
núna og fékkst að fara eins og þú
óskaðir. Við sem eftir stöndum
reynum að hugga okkur við það
þótt erfitt sé.
Þinn sonur,
Guðmundur Helgi.
Mín ástkæra móðir hefur horf-
ið á braut og er komin á góðan
stað. Það er erfitt að átta sig á því
hvenær tími fólks er kominn,
þannig að við mættum nýta tím-
ann betur til að hitta ástvini okk-
ar.
Frá því að ég fæddist hef ég
alltaf fundið fyrir ást og hlýju frá
móður minni. Einnig hefur hún
verið stoð og stytta í mínu lífi og
ég hef alltaf getað leitað til hennar
þegar eitthvað hefur bjátað á.
Eimanaleikinn og tómarúmið sem
maður finnur fyrir er mikið. En ég
reyni að horfa fram á veginn og
hlýja mér við allar góðu stundirn-
ar sem við áttum saman.
Á þeim tímum sem ég hef átt
við veikindi að stríða setti hún mig
alltaf í fyrsta sætið, t.d. fór ég í
stóra aðgerð á fyrri hluta þessa
árs og þurfti mikla hjálp, sérstak-
lega fyrsta mánuðinn og það var
aldrei neitt mál, hún var alltaf
boðin og búin að aðstoða, sama
hvað það var.
Móðir mín var fórnfús kona í
alla staði og er ég heppinn að hafa
átt eins góða móður eins og raun
var og kynnast eins miklu gæða-
blóði og hún var. Það er erfitt að
þurfa að sleppa takinu, sérstak-
lega þegar lát ber svo snöggt að
eins og hjá henni, ég reyni að
standa í fæturna, mér finnst ótrú-
legt hversu lítill maður getur orð-
ið þegar móðir manns kveður.
Þinn sonur
Bjarki Bragason.
Allar stundir ævi minnar
ertu nálæg, hjartans lilja.
Þó er næst um næðisstundu
návist þín og angurblíða,
ástarljós og endurminning.
Allar stundir ævi minnar,
yndistíð og harmadaga,
unaðssumur, sorgarvetur
sakna ég og minnist þín.
(Hulda)
Elsku amma, ég þakka þér fyr-
ir allar stundirnar sem við höfum
átt saman.
Ég mun sakna leikhúss og
kaffihúsaferðanna okkar. Bréfin
sem við skrifuðum okkar á milli
eiga sinn eigin litla stað í mínu
hjarta.
Ég elska þig og sakna þín.
Hvíl í friði.
Þín
Arna Sif.
Elsku amma okkar er fallin frá
og eftir lifa minningarnar. Minn-
ingar um ömmu sem fór með okk-
ur í leikhús, tónleika, kenndi okk-
ur að sauma og var alltaf til staðar
fyrir okkur. Hún passaði Týru
hundinn okkar ef við þurftum og
gaf okkur alltaf ís. Nú getum við
ekki gist hjá ömmu og mikið verð-
ur tómlegt við jólaborðið okkar
næst því þú varst vön að borða
alltaf hjá okkur á jólunum.
Við eigum eftir að sakna þín,
elsku amma, en við eigum okkar
minningar og þökkum fyrir það.
Guðmundur Ingi, Sandra
Brá og Elva Sóley.
Það er með miklum söknuði
sem ég skrifa minningarorð um
mína ástkæru systur og vinkonu
hana Guðrúnu eða Nunnu eins og
hún var kölluð af sínum nánustu.
Fallegar og góðar minningar
eru mikill fjársjóður að eiga og
þær á ég svo sannarlega sem
tengjast þér. Þú varst fimm árum
eldri en ég og höfum við alltaf ver-
ið miklar og góðar vinkonur. Þú
varst hláturmild og hafðir góða
nærveru. Mikið líf og fjör var í
kringum þig og þú áttir trausta og
góða vini. Þar sem við vorum ung-
ar þegar foreldrar okkar létust
fannst mér gott að eiga þig að. Við
gátum leitað hvor til annarrar og
þú varst traustur og góður trún-
aðarvinur. Notalegt var að heyra í
þér, alltaf var hægt að tala við þig
um hin ýmsu mál og sást þú oft
spaugilegu hliðarnar á málunum.
Þá gátum við hlegið mikið saman.
Þú varst mikil tilfinningavera og
máttir ekkert aumt sjá enda vald-
ir þú þér þann starfsvettvang að
sinna og hjúkra öðrum. Það var
gott að finna væntumþykjuna og
ástina sem þú sýndir mér. Við gát-
um talað mikið um börnin okkar
og barnabörnin, þú varst mjög
stolt og ánægð með hópinn þinn.
Ég er mjög ósátt við að þessi
stund sé komin og andlát þitt var
svo sannarlega ótímabært. Tóm-
leikinn og söknuðurinn er mikill,
elsku Nunna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Börnum hennar, Guðmundi
Helga, Dagmar og Bjarka,
tengdabörnum og barnabörnum
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minningu
ástkærrar systur. Hjartans þakk-
ir fyrir allt hið liðna. Hvíl þú í friði.
Þín systir,
Anna.
Nú ertu farin frá okkur burt,
elsku Nunna systir. Það var nafn-
ið sem hún valdi sjálf um leið og
hún gat sagt nokkur orð. Fljótt
kom í ljós að Guðrún hafði sínar
ákveðnu skoðanir. En Guðrúnar-
nafnið þótti henni vænt um, sem
var móðurnafnið og langömm-
unafnið hennar.
Hjartagæska og umhyggja
Guðrúnar fyrir öðrum var sér-
stök. Hún fór í sjúkraliðaskólann
og gerði það starf að ævistarfi
sínu.
Skátastarfið var henni kær-
komið alla tíð. Hún var ekki há í
loftinu þegar hún þrammaði niður
Eiríksgötuna í fullum skrúða í
skátaheimilið á Snorrabrautinni.
Skátastarfið var henni allt, þar
hitti hún eiginmann sinn og sínar
bestu vinkonur eignaðist hún þar
og hafa þær haldið hópinn allar
götur síðan. Guðrún og Bragi eiga
þrjú dugleg og myndarleg börn.
Umhyggja hennar kom fram í
að fylgjast alltaf vel með heilsu
sinna nánustu. Ef það gleymdist
þá kom: „Af hverju lætur þú mig
ekki vita?“ Bóklestur hennar var
mikill, sama spurningin kom:
„Hvaða bók ert þú að lesa núna?“
Ef ekki kom svar, þá var Guðrún
tilbúin að nefna 4-5 bækur „sem
þú ættir endilega að lesa og það
sem fyrst“.
Guðrún átti fallegt heimili alla
tíð og sinnti börnum og barna-
börnum sínum af miklum kær-
leika.
Nú hefur fjölskyldan misst
mikið, þá hlýju og umhyggju sem
allir fengu frá Guðrúnu Ríkarðs-
dóttur.
Ríkey Ríkarðsdóttir.
„Góðir vinir eru eins og stjörnurnar, þótt
þú sjáir þær ekki alltaf þá veistu af
þeim.“
(Höf.óþ.)
Mín góða vinkona Guðrún Rík-
arðsdóttir er fallin frá langt fyrir
aldur fram. Vinskapur okkar
hófst í barnaskóla og hefur sú dýr-
mæta vinátta haldist óslitin síðan.
Þessi skemmtilega, fallega,
græneygða stelpa hafði mikla út-
geislun og vakti alltaf athygli.
Þrátt fyrir að vera lítil og nett bjó
hún yfir miklum styrk og skap-
festu. Hún var einstaklega trygg-
lynd og réttsýn.
Ungar byrjuðum við vinkon-
urnar í skátunum og kynntumst
þar krökkum, sem áttu eftir að
verða okkar bestu vinir og makar.
Á unglingsárunum stofnuðum við
nokkrar vinkonur skátaflokkinn
„Trítlur“ en hann breyttist síðan í
saumaklúbb eftir að við urðum
eldri og ráðsettari. Sá góði vin-
skapur sem þar þróaðist hefur æ
síðan verið okkur ómetanlegur,
jafnt í gleði og sorg. Elsku Guð-
rún okkar er önnur sauma-
klúbbsvinkonan sem kveður þetta
líf. Lára Ósk lést fyrir sex árum
og reyndist það okkur afar þung-
bært, ekki síst Guðrúnu því þær
voru mjög nánar vinkonur.
Guðrún var aðeins 18 ára þegar
hún hóf sambúð með Braga, verð-
andi eiginmanni sínum og eignað-
ist frumburðinn Guðmund Helga.
Síðar komu þau svo Dagmar og
Bjarki. Við dáðumst oft að dugn-
aði Guðrúnar, ekki síst öllum fal-
legu heimaprjónuðu peysum
barnanna. Síðar fóru barnabörnin
ekki varhluta af þeim myndar-
skap.
Foreldra sína missti Guðrún
ung að árum og hafði það eðlilega
mikil áhrif á hana. En hún átti
góða að, því tengdaforeldrarnir
reyndust henni ákaflega vel, var
sérlega kært milli hennar og
Dóslu tengdamóður hennar.
Guðrún og Bragi skildu, en
héldu alltaf góðu sambandi.
Guðrún var einstaklega dugleg
og ósérhlífin til allrar vinnu á
meðan hún hafði heilsu til. Hún
var lærður sjúkraliði og starfaði
víða, lengst af við heimahjúkrun,
sem reyndist henni líkamlega
mjög erfitt.
Sem barn fékk Guðrún lömun-
arveiki og hefur trúlega aldrei
beðið þess bætur. Fyrir nokkrum
árum þurfti hún að gangast undir
mikla hjartaaðgerð og þar sem
Guðrún mín fór nú ekki alltaf eftir
ráðleggingum lækna og hjúkrun-
arfólks hafði það sín áhrif. Hún
þurfti að takast á við eitt og annað
varðandi sína eigin velferð og
heilsu á lífsleiðinni. Við það fékk
hún dyggan stuðning frá börnum
sínum.
Guðrún hafði oft skemmtilega
sýn á hin ýmsu mál, var heim-
spekilega sinnuð og velti fyrir sér
ólíklegustu hlutum. Hún las mik-
ið, naut þess að fara í leikhús,
einnig að hlusta á fallega tónlist.
Það er sárt til þess að hugsa að
leikhús- og tónleikaferðir okkar
verði ekki fleiri.
Ferðalögum hafði hún unun af.
Síðasta sumar fór hún ásamt þeim
Dagmar og Bjarka vestur í Bol-
ungarvík, á æskustöðvar föður
síns. Hún naut sérlega þessarar
ferðar, átti varla nægilega sterk
lýsingarorð um náttúrufegurðina.
Guðrún var ákaflega stolt af
börnum sínum og barnabörnum.
Hún hafði gaman af að segja frá
þeim og þeirra afrekum.
Ég vil að lokum votta þeim
Guðmundi Helga, Dagmar,
Bjarka, Braga, barnabörnum,
tengdabörnum og systrum mína
innilegustu samúð.
Megi Guðrún mín hvíla í friði.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
(Kvöldsöngur skáta.)
Sigríður (Sirrý vinkona).
Tíminn líður hratt. Rúm hálf
öld er liðin síðan nokkrar þrettán
ára stelpur hittust í gamla Skáta-
heimilinu við Snorrabraut. Fljót-
lega stofnuðu þessar ungu stúlkur
skátahópinn Trítlur og hafa þær
gengið undir því nafni hjá mörg-
um skátavinum æ síðan. Þetta
voru hressar og kátar stelpur sem
áttu lífið framundan og nutu þess
að vera til. Farið var í ótal útilegur
og skátamót þar sem gist var í
tjöldum og skálum við mun frum-
stæðari aðstæður en eru nú til
dags. Þetta var frábær tími og
auðvitað leiddi það af sjálfu sér að
karlpeningurinn kom við sögu.
Stúlkurnar festu ráð sitt ungar,
ýmist með skátadrengjum eða
skíðaköppum úr ÍR.
Guðrún var þar engin undan-
tekning. Átján ára gömul var hún
komin á fast með honum Braga
sínum og búin að eignast frum-
burðinn Guðmund Helga. Strax
frá upphafi var ljóst að Guðrún
var fyrirmyndarhúsmóðir, það
gat t.d. enginn hengt upp þvott
fyrir hana svo vel væri. Hún bak-
aði, eldaði, prjónaði og hugsaði af
einstakri natni um hann Guðmund
Helga sinn. Upp úr tvítugu eign-
uðust Guðrún og Bragi sína fyrstu
íbúð í skátablokkinni svokölluðu
við Dalaland í Fossvogi og þar var
oft glatt á hjalla. Annað barnið
bættist við, dóttirin Dagmar og
síðastur kom svo Bjarki. Þá var
Guðrún orðin vel fullorðin að okk-
ar mati, álíka gömul og fólk er
núna, þegar það eignast sitt fyrsta
barn, en svona var tíðarandinn.
Við skátavinkonurnar höfðum
einnig stofnað saumaklúbb og
héldum áfram að hittast og deila
gleði og sorgum, flestar orðnar
mæður og reynslunni ríkari. Svo
samtaka vorum við á lífsferlinum
að á tæpu ári höfðum við allar
gifst æskuástinni, enda orðnar
tvítugar og því ekki seinna vænna.
Lífið hélt áfram og aldrei bar
skugga á vináttuna. Fyrr en varði
vorum við orðnar ráðsettar konur
og fyrstu barnabörnin litu dagsins
ljós. Guðrún og Bragi slitu sam-
vistum eftir langt hjónaband en
hafa alltaf haldið góðri vináttu.
Saumaklúbburinn hefur auð-
vitað farið saman í margar
skemmtilegar ferðir, bæði innan-
lands og utan. Þar er ofarlega í
minningunni hið fjölmenna ættar-
mót saumaklúbbsins sem haldið
var í Viðey og heppnaðist einstak-
lega vel. Það er því miður aldrei
svo að ekki beri skugga á gleðina.
Fyrir tæpum sex árum féll fyrsta
saumaklúbbsvinkonan frá og var
það okkur og þá sérstaklega Guð-
rúnu mjög erfið lífsreynsla. Það
hafði ekki hvarflað að okkur að
strax væri kominn tími til að
kveðja, enda vorum við og erum
enn á besta aldri og eigum margt
eftir ógert. Enginn ræður sínum
næturstað og nú er röðin komin að
henni Guðrúnu okkar, sem kvaddi
mjög sviplega og skilur okkur eft-
ir hljóðar og sorgmæddar. Við
vissum að Guðrún var í nokkur ár
búin að eiga við heilsuleysi að
stríða og hafði m.a. gengist undir
stóra hjartaaðgerð, en hún bar
ekki veikindi sín á torg, ekki einu
sinni við okkur vinkonurnar. Við
látum þó ekki deigan síga og
næsta ferð sem við förum verður
helguð Guðrúnu, sem áreiðanlega
mun fylgjast vel með okkur, frá
þeim góða stað sem hún er á núna.
Börnum og barnabörnum Guð-
rúnar sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, vinkona.
Saumaklúbbsvinkonurnar,
Halldóra, Kristín, Olga,
Sigríður, Theodóra og
Þórhildur.
Guðrún
Ríkarðsdóttir