Morgunblaðið - 17.05.2013, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 2013
✝ Sigurjón Sig-urðsson fæddist
í Fögruhlíð, Jökuls-
árhlíð, 26. apríl
1927. Hann lést 8.
maí 2013.
Sigurjón var son-
ur hjónanna Sigurð-
ar Guðjónssonar frá
Fögruhlíð og Soffíu
Þórðardóttur frá
Finnstaðaseli í
Eiðaþinghá. Hann
var elstur af systkinum sínum,
Guðþór, d. 2012, Sigbjörn og
Ingibjörg.
Eftirlifandi eiginkona Sigur-
jóns er Aðalbjörg Björnsdóttir
sem ólst upp í Hleinargarði í
Eiðaþinghá. Börn þeirra eru: 1)
Guttormur Einar,
kvæntur Baldvinu
S. Stefánsdóttur,
þau eiga fjögur
börn og tvö barna-
börn. Baldvina átti
einn son fyrir. 2)
Dóttir sem dó ung.
3) Sigurður, kvænt-
ur Öldu Þ. Jóns-
dóttur, þau eiga
þrjú börn. 4) Soffía
Sigurborg, maki er
Ingólfur Bragason, þau eiga þrjú
börn. 5) Margrét Björk, maki er
Aðalsteinn Aðalsteinsson, þau
eiga tvær dætur.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 17. maí
2013, kl. 14.
Elsku afinn minn.
Komdu sæll og blessaður, mér
finnst viðeigandi að byrja þetta á
þeim orðum sem við notuðum allt-
af þegar við heilsuðumst í síma.
Við kepptum um það hvort væri á
undan að segja þetta.
Það var alltaf svo gott að kíkja í
heimsókn til ykkar ömmu bæði í
Hlíðargarðinum og á Selásnum.
Við gátum rætt um svo margt. Við
vissum bæði nákvæmlega hvernig
og hvað ætti að gera til að ná hvort
öðru upp svo við gerðum það alveg
hægri vinstri. Það var oft skotið
fast í eldhúsinu en þó allt í góðu
gríni gert. Við deildum mörgum
áhugamálum, hestamennsku,
íþróttum og búskap. Ég ætlaði oft
bara að kíkja snögglega inn til
ykkar ömmu en það gekk þó aldr-
ei upp því að við höfðum svo mikið
að ræða um. Það að fá að gista hjá
ykkur ömmu var dásamlegt. Það
var dekrað við mann, sagðar sög-
ur, borðaður ís og flest var leyfi-
legt.
Þú kenndir okkur systkinunum
margt varðandi búskap og náttúr-
una. Þú varst mikill leiðbeinandi
og reyndir að kenna okkur margt.
Þú varst mikill dýravinur, dýra-
læknir og þér var umhugað um
velferð þeirra. Þú lagðir þig allan
fram í því að láta þeim líða sem
best. Þú varst einnig hugulsamur
og spurðir mann spjörunum úr
alltaf þegar maður kom.
Alltaf þegar það var handbolta-
leikur eða fótboltaleikur reyndi ég
að horfa á hann með þér því að það
var svo gaman að horfa með þér.
Þú hafðir sterkar skoðanir á öllu
sem var í gangi og þú vissir upp á
hár hvernig var hægt að laga það.
Þú gerðir leikina mun skemmti-
legri.
Það varst þú, afi, sem lést mig
fá áhuga á hestum. Þú kenndir
mér að fara á hestbak og fljótlega
fórstu að leyfa mér að vera á
uppáhaldshestinum þínum, mér
fannst það ekki merkilegt á sínum
tíma en núna þegar ég hugsa til
baka sýnir það hvað þú varst góð-
ur við mig og lést allt eftir mér.
Þessum hesti leyfðir þú mér að
fara á í smalamennskur. Þetta var
hestur sem þú hafðir tamið alveg
upp á þínar eigin spýtur. Þetta er
besti smalahestur sem hægt er að
hugsa sér, það má segja að hann
smali bara sjálfur og ég sé þarna
bara til að sýnast. Þú kenndir
honum vel og fer hann yfir allt. Þú
varst góður tamningamaður.
Ég man einstaklega vel eftir
því þegar þið amma komuð með
okkur í sumarfrí til Hóla og ég var
að stríða Hjálmari og Sigurjóni
og það var engin leið að fá mig til
að hætta. Þá tókst þú þig til og
sagðir við mig að þú ætlaðir að
senda mig heim í kassa ef ég
myndi ekki vera stillt. Ég hugsaði
mig um í smá stund og svo svaraði
ég með því að segja að þú ættir
engan kassa. Þetta sat samt lengi
í mér og ég þorði ekki annað en að
vera stillt það sem eftir var af
ferðinni. Við töluðum um þennan
kassa í mörg ár á eftir og er mjög
stutt síðan við ræddum hann.
Þetta var ótrúlega sniðugt hjá
þér.
Elsku afi, ég mun sakna. Ég
veit að þú munt fylgjast með mér,
átt eftir að passa mig eins og þú
gerðir og ég mun aldrei gleyma
þér. Ég mun sakna þess að tala
við þig og grínast með þér. Ég er
þakklát fyrir það að eiga svona
margar minningar um þig og mun
ég geyma þær vel.
Við sjáumst síðar, afi, stórt knús
og koss á kinn.
Þín
Signý.
Eftir að þú féllst frá hefur hug-
urinn farið á flug, minningarnar
eru margar og þær hafa hjálpað í
sorginni. Ég mun rifja þær upp um
ókomna tíð og hafa gaman af.
Þegar ég var lítil kom ég oft í
Hlíðina til ykkar ömmu, þar átti ég
bæði kind og hryssu. Kindin var
kölluð Afaskvísa, var gráflekkótt
og mér fannst hún alltaf eignast
heimsins fallegustu lömb. Þú gafst
mér helminginn af Flugu þegar
hún var folald, við ræddum það
ósjaldan hvort við ættum að skipta
henni í fram og aftur helming eða
eftir endilöngu. Ég held að við höf-
um aldrei komist að niðurstöðu.
Sambandið okkar var alltaf gott
og núna seinustu ár heimsótti ég
ykkur ömmu mikið. Ég man einn
veturinn þegar þú spurðir mig
hvernig ástandið væri á nagla-
dekkjunum undir bílnum mínum.
Ég sagði ástandið gott og ætlaði
ekki að ræða það neitt frekar, enda
tímdi ég ekki að kaupa mér ný
dekk. Þú glottir og sagðist hafa
skoðað bílinn í gær fyrir utan
vinnu hjá mér og vissir alveg hvað
væru fáir naglar eftir. Þetta gerðir
þú af umhyggju, þú passaðir alltaf
svo vel upp á barnabörnin þín. Þú
sýndir öllu sem við barnabörnin
gerðum mikinn áhuga, sama hvort
það var tengt skóla, vinnu eða bara
einhverju allt öðru. Þú hvattir okk-
ur alltaf til að gera okkar besta og
hafðir tröllatrú á okkur.
Ég er heppin að hafa fengið að
kynnast þér og læra af þér, ég
lærði meira en þig grunar. Þú
varst ákveðinn, sumir myndu
segja þrjóskur, og það fékk ég
sennilega í vöggugjöf frá þér. Mér
fannst þú alltaf sáttur með þig,
máttir líka við því, enda einn flott-
asti karl sem ég hef kynnst, sér-
staklega þegar þú settir upp hatt-
inn, gekkst við staf og púaðir
pípuna. Þetta ætla ég að hafa sér-
staklega að leiðarljósi frá þér.
Ákveðni og sjálfstraust kemur
manni langt.
Það er margt sem ég mun
sakna, þar má nefna indælu pípu-
lyktina sem tók á móti manni þeg-
ar maður kom í heimsókn, sjá þig
liggjandi í sófanum ýmist með
Krummann, Alþingi eða bolta á
skjánum. Ég mun sakna hnyttnu
tilsvaranna þinna og hvað þú gast
spilað með mig. Ég mun líka sakna
stóru, góðlegu, traustu handanna
þinna og skeggbroddanna sem
stungu þegar ég kyssti þig á kinn-
ina.
Elsku afi, ég lofa að fara var-
lega. Þín
Guðbjörg Aðalsteinsdóttir.
Sigurjón
Sigurðsson
Á sólríkasta degi
vorsins hér á Suður-Spáni, þeg-
ar hitamælirinn nálgast 30 stig-
in, berast mér þau tíðindi að vin-
ur minn til meira en 30 ára,
samstarfs- og yfirmaður, Krist-
ján Bersi Ólafsson, hafi kvatt
þetta jarðlíf. Vitað var að Bersi
hefði strítt við vanheilsu und-
anfarin ár en engu að síður
koma slík tíðindi manni alltaf
jafnmikið á óvart, minna mann
óþyrmilega á að lífsklukkan tifar
á okkur öll.
Leiðir okkar Bersa lágu fyrst
saman er ég hóf störf við Flens-
borgarskólann haustið 1965,
fyrstu tvö árin sem stundakenn-
ari en síðan fastráðinn. Þá var
Bersi þar fyrir í kennaraliði,
kenndi fáa tíma á viku því að-
alstarf hans á þeim árum var
blaðamennska. Árið 1970 verður
hann fastráðinn kennari við skól-
ann og skólastjóri tveim árum
síðar. Árið 1975 varð hann skóla-
meistari þegar skólinn var gerð-
ur að framhaldsskóla og gegndi
því starfi allt til ársins 1999.
Áttundi áratugurinn var mik-
ill umbrotatími á sviði skóla-
starfs. Nýir framhaldsskólar
voru stofnaðir en aðrir fengu
breytt hlutverk, þ. á m. Flens-
borgarskóli. Bersi var í fremstu
víglínu þeirra átaka enda gegn-
heill hugsjónamaður, kappsamur
og einarður með afbrigðum.
Mál þróuðust þannig að Bersi
falaðist eftir því að ég tæki að
mér, ásamt Hallgrími Hróð-
marssyni, umfangsmikla skipu-
lagsvinnu fyrir hönd skólans og
þannig stofnaðist til mikils sam-
starfs okkar Bersa. Hallgrímur
hvarf fljótlega frá skólanum en
ég gerðist nánasti samverka-
maður Bersa og aðstoðarmaður
næstu árin.
Þetta voru um margt erfiðir
tímar enda hafa Hafnfirðingar
löngum verið taldir nokkuð sér-
stakir. Þegar nálæg bæjarfélög
studdu með ráðum og dáð stofn-
un framhaldsskóla í sinni heima-
byggð, voru hafnfirsk yfirvöld og
þá alveg sérstaklega yfirvöld
fræðslumála hinum nýstofnaða
framhaldsskóla andsnúin og
vildu sem minnst af honum vita.
Svipuðu máli gegndi líka með
stóran hluta bæjarbúa á þessum
árum því frá þeim andaði oft
köldu í garð skólans sem lýsti
sér m.a. í því að alltof margir
bæjarbúar kusu að senda börn
sín í einhvern annan framhalds-
skóla, bara alls ekki í Flensborg.
Á þessu hefur sem betur fer orð-
ið gleðileg breyting og í dag eru
flestir Hafnfirðingar stoltir af
Flensborgarskólanum.
Þessi barátta fékk þungt á
hinn hugsjónaríka skólamann
enda fór svo að með árunum
dvínaði sá eldmóður sem ein-
kennt hafði störf hans framan af.
Hin síðari árin var hann mædd-
ur í starfi, stundi iðulega undan
endalausri skriffinnsku og til-
gangslítilli áætlanagerð að hon-
um fannst. Bersi var þannig, að
ég tel, sáttur við að láta af störf-
um þegar eftirlaunaaldri var náð
og snúa sér að fræðistörfum sem
næstu árin áttu hug hans allan.
Ég tel því að hann hafi verið al-
veg bærilega sáttur með það
sem hann hafði áorkað í starfi
sínu sem skólameistari enda
stýrt skólanum af röggsemi
gegnum erfitt tímaskeið mikilla
breytinga.
Kristján Bersi
Ólafsson
✝ Kristján BersiÓlafsson fædd-
ist í Reykjavík 2.
janúar 1938. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 5. maí
2013.
Útför Kristjáns
Bersa fór fram frá
Hafnarfjarðarkirkju
15. maí 2013.
Vegna dvalar er-
lendis hef ég því
miður ekki tök á að
vera viðstaddur út-
för Kristjáns Bersa
en sendi eftirlif-
andi eiginkonu
hans, Sigríði
Bjarnadóttur,
börnum þeirra og
fjölskyldum inni-
legar samúðar-
kveðjur.
Arnaldur Árnason.
Nú þegar ég kveð Kristján
Bersa langar mig að minnast
hans í nokkrum orðum. Hann
var einn nánasti samstarfsmaður
minn í nær 25 ár. Við hófum
okkar samstarf þegar hann réð
mig sem líffræðikennara að
Flensborgarskólanum haustið
1974. Ég var þá blautur á bak
við eyrum um hvað kennsla og
skólastarf væri. Hann tók á móti
mér á skrifstofu sinni í nú gamla
skólahúsinu eftir að ég hafði
gengið í gegnum hálfan Hafn-
arfjörð í leit að skólanum enda í
fyrstu heimsókn minni í Fjörð-
inn. Hann sagði að ég ætti að
skipuleggja námið á náttúru-
fræðibraut skólans, þar sem
fyrstu stúdentarnir yrðu útskrif-
aðir vorinu eftir.
Hugsjón Kristjáns Bersa var
að búa til framhaldsskóla sem
rúmaði öll svið framhaldsskóla-
náms innan eins skóla. Hver
grein skyldi skilgreind í áfanga
með lokaprófi, hvort sem það
væri bóknám, iðnám, verslunar-
nám, hjúkrunarnám, fóstrunám
eða þroskaþjálfun. Þarna lenti
hann í mikilli andstöðu við
marga, svo sem hjúkrunarfræð-
inga og fóstrur sem sögðu að
þeirra nám ætti að vera á há-
skólastigi, fagráð iðngreina sem
sögðu að iðnmenntun mætti ekki
vera lægra sett en bóknám í fjöl-
brautaskólum. Og líka aðra
skólamenn sem sögðu að þeir
ættu þessa hugmynd og það
væri ekki hans að skipuleggja
framhaldsskólann. Hann bjó
samt til fjölbrautaskólann í
Flensborg. Hann byggði upp
samstarf nýrra fjölbrautaskóla á
Suðurnesjum, Suðurlandi og
Vesturlandi þó stundum væri
samstarfsfólk hans ekki því
fylgjandi. Þetta var flókið stjórn-
unarstarf og að honum tókst
aldrei að ná nokkru samstarfi
við Iðnskólann í Hafnarfirði sem
var erfitt að kyngja. Hann var
þrjóskur, þrákelkinn og var allt-
af viss um að hann vissi hvað
best var. Ég vann í þessu með
honum í rúman áratug en gafst
þá upp og sneri mér að líffræði-
og umhverfisfræðslu innan
skólakerfisins.
Kristján Bersi var ágætur
skólameistari. Hann las auðveld-
lega hvar hæfileikar undirmanna
og nemenda lágu og breytti eftir
því og var því góður stjórnandi.
Hann studdi mig einstaklega vel
þegar ég veiktist af krabbameini
um miðjan tíunda áratuginn og
ég þakka honum vel fyrir það.
Ég kynntist Kristjáni Bersa
persónulega furðulega lítið þó
við værum að vinna saman nán-
ast alla daga í tuttugu ár. Ég
heimsótti hann og Sigríði á
Austurgötuna nokkrum sinnum
og ég kenndi börnunum þeirra,
en við vorum aldrei sérstakir
trúnaðarvinir. Hans ættir og
áhugi voru á Vestfjörðum en
minn á Norðurlandi. Við rædd-
um stjórnmál og vorum yfirleitt
á svipuðum nótum. Í skólamál-
um vorum við líka oftast sam-
mála. Hann hafði mikinn áhuga
á ættfræði, sagnfræði, og trúar-
brögðum, en á þeim sviðum var
minn áhugi takmarkaður. En við
höfðum sameiginlegan áhuga á
skógrækt, hann fékk úthlutaðan
reit í upplandi Hafnarfjarðar þar
sem fjölskyldan ræktaði fallega
hlíð, ég veit ekki hvað hann var
búinn að bera marga steina til
að búa til laut sem hægt væri að
setjast niður í og syngja Bell-
manssöngva. Líka gengum við
saman um Reykjanesskagann og
nutum náttúru hans sem á ní-
unda áratugnum þótti ekki at-
hyglisverð.
Ég kveð Kristján Bersa Ólafs-
son með söknuði. Við unnum
saman í rúmlega tuttugu ár og
svona langur tími hlýtur að
byggja upp væntumþykju
beggja aðila og ég held að það
hafi orðið milli okkar.
Jóhann Guðjónsson
kennari við
Flensborgarskólann.
Nú er fallinn frá mikilhæfur
heiðursmaður eftir erfið veik-
indi. Ég kynntist Kristjáni
Bersa fyrst sem kennara við
Flensborgarskólann á 7. ára-
tugnum, þegar hann kenndi okk-
ur sögu í landsprófsbekk. Hann
varð strax eftirminnilegur og
dáður kennari, enda sögumaður
góður, fróður og víðlesinn.
Ógleymanleg er t.d. frásögn
hans af kapphlaupi þeirra Scotts
og Amundsen á Suðurpólinn.
Hann tók síðar að sér skóla-
meistarastöðu við skólann eftir
að faðir hans, Ólafur Þ. Krist-
jánsson, lét af störfum. Þá hafði
hann starfað sem blaðamaður og
ritstjóri um nokkurt skeið.
Á námsárum mínum við HÍ
kallaði hann alloft á mig til for-
fallakennslu við skólann og árið
1977 var ég ráðinn þar kennari
og síðar deildarstjóri við við-
skiptabraut skólans. Á þessum
árum var skólinn að þróast úr
gagnfræðaskóla í framhalds-
skóla með áfangasniði. Mikið og
merkt brautryðjendastarf fór þá
fram innan skólans og sýndi
Kristján Bersi verulegt frum-
kvæði á þeirri þróunarbraut.
Hann var sannfærður um að
fjölbrautaskóli gæfi nemendum
meira svigrúm og frelsi til at-
hafna en hefðbundið bekkjar-
kerfi og umbunaði úrvalsnem-
endum, jafnframt því sem
nemendur með minni námsgetu
geta betur stjórnað námshraða
og framvindu sinni í námi en
bekkjarkerfi er fært um.
Árð 1981 hætti ég kennslu við
Flensborg og fór til framhalds-
náms í Stokkhólmi, ekki síst fyr-
ir áeggjan Kristjáns Bersa, sem
hafði lokið fil. kand. prófi frá
Stokkhólmsháskóla. Eftir náms-
dvöl ytra var ég skipaður í
skólanefnd Flensborgarskóla og
starfaði þar í 10 ár með Krist-
jáni Bersa. Þar sýndi hann enn
og aftur þann lifandi áhuga sem
hann hafði á þróun áfangakerfis,
en ekki hvað síst hvaða hug
hann bar til velferðar nemenda
og skólans, sem hann var nánast
uppalinn í, enda voru foreldrar
hans búsettir í skólanum um
langan aldur.
Mér er ævinlega minnistæð
ræða sem hann flutti mér til
heiðurs á 40 ára afmæli mínu.
Þar fór hann vítt og breitt um
svið og lýsti yfir vonbrigðum sín-
um að ég hafði skömmu áður
skipt um starfsvettvang og hafið
störf í raforkufyrirtæki. Hann
var ekki sáttur við þann ráða-
hag.
Á seinni árum hafa samskipt-
in orðið strjálli, en viss passi var
að hitta hann á útisamkomum á
sjómannadaginn og 17. júní og
ræða saman um lífið og til-
veruna, skáldskap og yrkingar,
enda var hann hagyrðingur góð-
ur. Þá var einnig mikið rætt um
vinnu hans að sögu um Jón Þór-
arinsson, fyrsta fræðslustjóra
landsins, en því miður entist
honum ekki örendið að ljúka því
verki.
Kristján Bersi verður öllum
þeim sem honum kynntust minn-
isstæður maður og mun minning
hans lifa. Blessuð sé minning
hans.
Ársæll Guðmundsson.
Þó nokkuð sé lið-
ið frá útför Helga Jónssonar
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum. Við Helgi vor-
um systkinabörn.
Elsku Helgi minn, ég kveð þig
með miklum söknuði. Ég er
þakklát fyrir það að ég gat heim-
sótt þig á sjúkrahúsið í Keflavík.
Helgi var virkur í starfi Átt-
hagafélags Strandamanna. Hann
tók einnig þátt í starfi Ferða-
félags Íslands, þar sem hann sá
m.a. um viðhaldsmál skálanna.
Helgi ferðaðist með félögum víða
um landið og tók mikið af mynd-
um. Helgi var vel lesinn og var
góður sögumaður. Helgi átti gott
bókasafn en flestar bækurnar
Helgi Jónsson
✝ Helgi Jónssonfæddist 12.3.
1930 á Reykjanesi á
Ströndum. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 25.
febrúar 2013.
Útför Helga fór
fram frá Digra-
neskirkju 8. mars
2013.
hafði hann bundið
inn sjálfur. Þeir
voru ófáir göngu-
túrarnir sem við fór-
um með Helga um
hans heimahaga og
var gaman að hlusta
á hann fræða okkur
um staðhætti.
Ég minnist þess
þegar ég var send í
skólann í Árnes-
hreppi en það var
enginn skóli í Kaldaðarneshreppi
þar sem ég átti heima. Það bjarg-
aði mér alveg að fá að fara með
krökkunum á Reykjanesi því það
var eins og ég væri að koma heim.
Það var tekið svo vel á móti mér.
Það er ánægjulegt að láta hug-
ann reika og minnast margra
góðra samverustunda og gest-
risni. Helgi naut mikillar virðing-
ar hjá þeim félögum sem hann
starfaði í. Þau eru falleg orðin
sem voru látin falla um Helga.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka þér, Helgi, fyrir góð kynni.
Það var svo gott að hafa átt þig að
í gegnum tíðina.
Sigrún K. Pálsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna upplýsingar
um innsendingarmáta og skila-
frest. Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf
greinin að hafa borist á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, jafnvel
þótt grein hafi borist innan
skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín undir grein-
unum.
Minningargreinar