Morgunblaðið - 24.01.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR 2014
✝ Sigurður Hall-dór
Geirmundsson
(Halldór) fæddist á
Látrum í Aðalvík
29. janúar 1930.
Hann lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Skógarbæ 16.
janúar 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Geir-
mundur Júlíusson,
f. 4.3. 1908 á Atlastöðum í Fljóta-
vík, d. 17.10. 1996, og Guðmunda
Regína Sigurðardóttir, f. 5.5.
1904 á Látrum í Aðalvík, d. 23.6.
1994. Systkini Halldórs eru:
Gunnar, f. 15.4. 1931, maki
Gunnhildur Magnúsdóttir, f.
13.9.1933, Geir Sigurlíni, f. 25.5.
1932, maki Sigríður Sigfúsdótt-
ir, f. 13.12. 1931, Helgi, f. 17.11.
1934, d. 14.6. 2005, maki Erna
Magnúsdóttir, f. 7.6. 1938, Ást-
hildur, f. 19.6. 1936, maki Krist-
ófer Edilonsson, f. 5.5. 1937,
barnabörn, Sigríður Ólína, f. 8.9.
1964, gift Lech Pajdak og eiga
þau þrjú börn, Hafþór, f. 23.8.
1965, kvæntur Sigurbjörgu Guð-
mundsdóttur og eiga þau fimm
börn og tvö barnabörn, Krist-
jana, f. 25.5. 1970, sambýlis-
maður Hörður V. Arnarson.
Halldór ólst upp á Látrum í
Aðalvík fram til 18 ára aldurs.
Hann var alinn upp hjá afa sín-
um og ömmu, þeim Sigurði Þor-
kelssyni , f. 11.6. 1873, d. 25.2.
1964, og Ólínu Halldóru Sigurð-
ardóttur, f. 5.7. 1877, d. 25.7.
1959. Halldór flutti frá Látrum í
Aðalvík árið 1948 til Hnífsdals.
Um haustið réð hann sig til vinnu
á Keflavíkurflugvelli og vann
hann þar fram til ársins 1957. Þá
flutti hann aftur til Hnífsdals og
þaðan til Ísafjarðar þar sem
hann bjó lengst af með fjölskyldu
sinni. Hann vann við ýmis störf á
Ísafirði, var sjómaður, verktaki
með sorphirðu hjá Ísafjarðarbæ,
rak hænsnabú til margra ára,
var kaupmaður og leigubílstjóri.
Halldór og Guðný fluttu til
Reykjavíkur árið 1991 og bjuggu
þar síðan.
Útför Halldórs fer fram frá
Seljakirkju í dag, 24. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Baldur, f. 15.10.
1937, maki Karitas
Pálsdóttir, f. 21.1.
1941, Karl, f. 13.3.
1939, maki Rann-
veig Hjaltadóttir, f.
23.9. 1942, d. 21.10.
2013.
Árið 1959 kvænt-
ist Halldór Guðnýju
Eygló Hermanns-
dóttur frá Látrum í
Aðalvík. Foreldrar
hennar voru hjónin Hermann
Árnason, f. 21.11. 1905, d. 10.7.
1989, og Sigurlaug Friðriks-
dóttir, f. 14.8. 1909, d. 20.8. 1989.
Börn Halldórs og Guðnýjar eru:
Lilja Hrönn, f. 23.7. 1957, Ólafur
Magnús, f. 13.11. 1959, kvæntur
Hörpu Böðvarsdóttur og eiga
þau fjögur börn og eitt barna-
barn, Sigurlaug Regína, f. 19.2.
1962, sambýlismaður Gísli Kjart-
ansson, barnsfaðir Sigurlaugar
er Halldór Sveinn Hauksson og
eiga þau fjögur börn og fjögur
Elsku pabbi, nú hefur þú kvatt
þennan heim en minningin um
þig mun lifa áfram hjá okkur.
Fjölskyldan og vinnan var þér
allt í þessu lífi og kenndir þú okk-
ur margt um þau gildi. Þú rækt-
aðir fjölskylduna, bæði þína og
fjölskylduna hennar mömmu alla
tíð, og þér þótti ávallt gaman að
fara á mannamót. Þú naust þín
vel í margmenni og hafðir gaman
af því að segja frá og halda ræður
þegar eitthvað var um að vera.
Það var alltaf stutt í brosið og já-
kvæðnina og það var alltaf gott
veður hjá þér, sama hvernig viðr-
aði. Vinnan átti stóran þátt í lífi
þínu og þú hafðir ætíð nóg að
gera. Stundum höfðum við systk-
inin það á tilfinningunni að þér
þætti gott að skreppa í vinnuna
til að slaka aðeins á og hlaða batt-
eríin frá öllum látunum heima en
það var alltaf margt um manninn
hjá ykkur mömmu. Þú gast ekki
hugsað þér að hætta að vinna
þegar þú varðst sjötugur og
vannst eins lengi og heilsan
leyfði. Síðustu árin tóku á og voru
þér og okkur erfið, en þrátt fyrir
veikindin varstu alltaf jákvæður
og ljúfur. Við söknum góðu
stundanna og munum minnast
þeirra um ókomna tíð.
Okkur finnst við hæfi að
kveðja með þessu kvæði þar sem
við vitum að Aðalvíkin var þér
alltaf svo kær.
Sól að hafi hnígur,
hamra gyllir tind,
með söngvum svanur flýgur,
sunnan móti þýðum vind.
Króna hægt á blómum bærist,
brosa þau svo unaðsrík.
Kvölds þá yfir friður færist,
fegurst er í Aðalvík.
(Jón Pétursson)
Þín börn,
Lilja, Ólafur, Sigurlaug, Sig-
ríður, Hafþór og Kristjana.
Ég kynntist Dóra og Guðnýju
19. ágúst 1983, þegar þau komu
til Keflavíkur, alla leið frá Ísa-
firði, til að taka á móti nýbökuð-
um tengdasyni, sem var að koma
frá framandi landi. Forvitnin var
mikil fyrir þennan fund og það á
báða vegu. Sigga mætti að sjálf-
sögðu einnig til taka á móti eig-
inmanninum eftir rúmlega
tveggja mánaða aðskilnað. Við
stoppuðum stutt í Reykjavík og
eftir tvo daga var lagt af stað
vestur til Ísafjarðar. Þetta fyrsta
bílferðalag með tengdaforeldrum
mínum, á malarvegum Íslands á
fallegum sumardegi, er mér enn í
fersku minni. Dóri var að sjálf-
sögðu bílstjórinn í þessari ferð og
keyrði af miklu öryggi, en mér
leist samt ekki vel á blikuna strax
í Hvalfirði, á mjóum malarvegum
í bröttum fjallshlíðum. Fyrir mig
var þetta ógnandi umhverfi og
þegar ég lýsti yfir áhyggjum mín-
um á hangandi steinum yfir veg-
inum var mér sagt að ég þyrfti
ekkert að óttast hér í Hvalfirði,
því framundan væri níu tíma
ferðarlag á miklu verri vegum.
Þetta lagaðist talsvert á malbiks-
köflum í Borgarfirði, en þegar
komið var í Bröttubrekku var
mér nánast nóg boðið og á þess-
ari stundu var ég alvarlega að
íhuga að snúa aftur heim til Pól-
lands. Ferðin var samt í heild
mjög skemmtileg og það þarf
varla að minnast á það að Dóri,
Guðný og Sigga sungu hástöfum
hálfa leiðina vestur svo ég nánast
lærði „Ó, Jósep, Jósep“ utanbók-
ar á mínum þriðja degi á Íslandi.
Þetta var ein ógleymanlegasta
ferð sem ég hef farið í og í þessari
ferð upplifði ég mig strax sem
einn af þessari fjölskyldu.
Ég hugsa að Dóri hafi í fyrstu
ekki verið mjög hrifinn af þessum
nýja tengdasyni. Hann vildi
nefnilega að ung dóttir hans
myndi koma til baka frá ferðalagi
sínu til Svíþjóðar með ríkan Svía
frekar en fátækan Pólverja. En
þessar efasemdir hans hurfu
fljótt og við vorum góðir vinir alla
tíð síðan. Við Dóri ræddum oft
saman vel og lengi um alls konar
málefni og stundum vorum við
ósammála, sérstaklega í pólitík-
inni og í afstöðu til trúarbragða,
en að öðru leyti vorum við líkir,
báðir frekar íhaldssamir og
reglusamir og með trú á gömlum
gildum og hefðum.
Síðustu æviárin voru Dóra og
hans nánustu erfið, þar sem hann
smátt og smátt lokaðist inni í sín-
um eigin heimi og ferðaðist í huga
aftur til æskuslóðanna í Aðalvík,
sem hann þurfti að yfirgefa ung-
ur að aldri.
Frá þessari fyrstu ferð okkar
Dóra til Ísafjarðar eru liðin rúm-
lega 30 ár og nú er hann aftur far-
inn í ferðalag og mig grunar að
hann sé aftur á leiðinni vestur og
áfangastaður hans í þetta skiptið
er draumalandið hans, sem heitir
Aðalvík. Hjá Dóra var nefnilega
Ísland besta land í heimi, en Að-
alvík var hans paradís á jörðu og
vonandi er hún núna hans himna-
ríki.
Elsku Dóri, þú varst mér góð-
ur tengdapabbi og skemmtilegur
félagi og við öll sem þekktum þig
munum sakna þín mikið. Hvíldu í
friði í þinni draumavík.
Lech Pajdak.
Nú eru báðir afar mínir fallnir
frá. Sá yngri lést 1996. Heima var
hann alltaf kallaður afi í Póllandi.
Sá eldri var aftur á móti einfald-
lega kallaður afi. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi sökum aldurs og
búsetu að kynnast afa vel áður en
minnið hans gaf sig. Duglegri
manni hef ég aldrei kynnst. Sjálf-
sagt má þakka uppeldi hans og
umhverfinu sem hann ólst upp í,
Sléttuhreppi á fyrri hluta 20. ald-
ar, fyrir vinnusemina. Í Sléttu-
hreppi, líkt og víða á Íslandi á
þessum tíma, komst fólk ekki upp
með annað en að vinna og vinna
mikið. Öðruvísi var ekki hægt að
lifa af. En í kringum 1950 ákváðu
Sléttuhreppingar að nóg væri
komið af því að lifa af – nú skyldi
reynt að lifa. Tilraun þeirra olli
því að kynslóð afa var sú síðasta
sem fæddist og ólst upp í hreppn-
um. Of snemmt er að segja til um
hvort tilraunin tókst.
Um alla mannkosti gildir að
einnig má líta á þá sem lesti. En
ég vil meina að afi hafi verið dug-
legur, staðfastur, heiðarlegur og
húmoristi – ekki vinnufíkill, kred-
dufastur, einfaldur eða kjaftfor.
Ekki vegna þess að þegar menn
eru látnir er hefð fyrir að halda
einungis því jákvæða á lofti, held-
ur vegna þess að afi var góður
maður. Það var ekkert illt í hon-
um. Þessi litli karl, sem var vanur
að segja söguna af því þegar bíll-
inn hans fór í sjóinn sama dag og
mamma fæddist í hverri afmæl-
isveislu mömmu (ætíð örlítið
breytta), var sannarlega til eft-
irbreytni. Ég vona að það sé rétt
hjá mér að ég hafi lært mikið af
honum.
Megir þú hafa það gott þar
sem þú ert, nafni.
Tómas Halldór.
Elsku afi okkar, okkur þykir
svo vænt um þig og eigum alltaf
eftir að sakna þín. Við erum svo
heppnar að eiga margar yndis-
legar minningar um þig og við
munum halda í þær alla ævi. Við
munum alltaf muna eftir þér sem
glöðum og hressum afa sem elsk-
aði að syngja og dansa, þú varst
hrókur alls fagnaðar og öllum
fannst gaman að vera í kringum
þig. Þú varst alltaf svo stoltur afi
og við fengum að heyra það í
hvert skipti sem við komum í
heimsókn og okkur þótti svo
vænt um það, hvort sem það var
vegna þess að við fengum góðar
einkunnir, vorum duglegar að
hjálpa til eða bara vegna þess að
þér fannst við góðar þá sagðir þú
okkur alltaf hvað þú varst stoltur.
Þú kenndir okkur alltaf að vera
duglegar og hvattir okkur til að
mennta okkur vel. Síðan klikkaði
það ekki að þegar maður var að
segja Bæ við þig varstu alltaf að
halda ræðu fyrir mann að maður
ætti ekki að segja bæ, heldur
bless til að halda sem fastast í
gömlu góðu íslenskuna, þó svo þú
værir alltaf svo góður í öðrum
tungumálum og ættir það oft til
að tala við okkur og segja okkur
góða brandara á ensku. Við mun-
um alla okkar ævi hugsa um þig
þegar við heyrum lagið „Love me
tender“ með Elvis Presley enda
varst þú bestur að syngja það og
söngst oft einsöng fyrir alla fjöl-
skylduna sem elskaði að hlusta á
þig. Við áttum svo margar gleði-
stundir í kringum þig, elsku afi,
og við erum svo þakklátar að hafa
verið í fjölskyldu þar sem öllum
fannst gaman að syngja og dansa
saman langt fram eftir kvöldi. Við
erum líka svo þakklátar fyrir
ömmu sem var þér við hlið í gleði
sem og í veikindum þínum, styrk-
ur hennar er ótrúlegur. Þú varst
og ert yndislegur í alla staði og
við munum sakna þín ótrúlega
mikið. Við vitum að þú ert kom-
inn á betri stað og munt vaka yfir
okkur öllum.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín, elsku
afi. Þínar afadætur.
Guðný Eygló, Sonja Marý
og Sigurlaug Margrét.
Elsku afi.
Við eigum erfitt með að trúa
því að þú sért farinn frá okkur,
þrátt fyrir að við gerðum okkur
grein fyrir veikindum þínum og
vissum í hvað stefndi. Það var
erfitt að koma á Skógarbæ hinn
15. jan. og vita að nú væri komið
að kveðjustund.
Ef við hugsum til baka erum
við þakklát fyrir samverstundir
og gottsamband við þig. Þú varst
ávallt hress og kátur og alltaf til í
að syngja með okkur á góðum
stundum enda hafðir þú góða
söngrödd. Hver man ekki eftir
þér syngjandi Love Me Tender
með Elvis Presley sem var í
miklu uppáhaldi hjá þér?
Skemmtileg minning kom upp
í huga Kristjáns, elsta barna-
barns þíns, um ferðalag sem við
fórum í frá Ísafirði að Úlfljóts-
vatni. Það var tekinn tjaldvagn
sem amma vildi alltaf vera að
draga út um allar trissur, það var
brunað Djúpið fyrir vestan á
góðri ferð þar sem afi var alltaf
að flýta sér. Það var rykmökkur
sem stóð aftan úr bílnum þannig
að tjaldvagninn sást nánast aldr-
ei. Það vildi svo vel til þegar við
vorum að verða búinn með alla
firðina að Kristján leit út um aft-
urrúðuna og sagði „Afi hvar er
tjaldvagninn? Hann er ekki
þarna aftan í“. En þá sagði afi,
„Hvaða vitleysa er þetta í þér
drengur?“ Þá fóru aðrir í bílnum
að skoða aftur fyrir okkur og
sögðu „Nei, Dóri, það er enginn
vagn aftan í bílnum“ og afi sagði
„Hvaða vitleysa, við höfum engan
tíma í þetta rugl.“ Afi stoppaði
svo nokkru síðar og viti menn,
það var enginn tjaldvagn aftan í
bílnum. Þá var farið að keyra til
baka til að leita hans. Einum og
hálfum firði til baka þá fannst
tjaldvagninn á hvolfi úti í skurði
en sem betur fer var hann nokk-
uð heill. Síðan var ferðinni haldið
áfram og skemmtu allir sér vel og
sögunni ríkari. Þetta er svo góð
lýsing á þér því oftast lá þér svo-
lítið á þar sem þú varst vanur að
fara með farþega á milli staða.
Alltaf var gaman og hlýlegt að
koma til ykkar þar sem maður
fékk ekki að fara út nema að vera
búinn að fá að minnsta kosti einn
kaffibolla og eitthvað með því.
Þín verður sárt saknað af okk-
ur öllum en við vitum að þú ert
kominn á góðan stað og hefur
fengið hvíld, þar sem veikindi þín
voru farin að ganga mjög nærri
þér. Hvíl í friði og takk fyrir allar
góðu minningarnar. Kveðja.
Kristján Ragnar, Gautur
Ívar, Halldór Geir, Sonja
Marý.
Nú hefur hann Dóri Geir-
munds, mágur minn, kvatt okkur.
Hann vantaði 13 daga í það að
verða 84 ára. Dóra er ég búinn að
umgangast alla mína tíð sem ég
man eftir. Í Hnífsdal var eitt hús
á milli okkar í Ystahúsinu og
Dóra. Næst okkur var Tóta Guð-
jóns, Bensi og þeirra fjölskylda
og þar næst voru Ólína gamla,
Siggi Þorkels, Magga Sigurðar
og uppáhaldið þeirra, hann Dóri
Geirmunds.
Á þessum tíma var Dóri ungur
maður og farinn að skemmta sér
og orðinn ansi forframaður. Bú-
inn að vera í vinnu suður í Kefla-
vík hjá Kananum og fl. sem ég
veit ekki um, en við mörgu systk-
inin í Ystahúsinu vorum bara
púkar.
Hann var 13 árum eldri en ég,
en samt áttum við alltaf samleið í
gegnum árin. Stundum vorum við
ekki sammála og þvörguðum um
það, en það var alltaf gott áður en
við skildum í hvert sinn. Þegar ég
var um fermingu fór ég til Kefla-
víkur í einn vetur og þegar ég
kom úr þeirri för var Dóri orðinn
mágur minn.
Hann hafði náð í Guðnýju syst-
ur mína sem er tveim árum eldri
en ég og hefur því verið mikið
samband á milli okkar undanfar-
in 57 ár. Þau eiga sex börn, fullt
af barnabörnum og barnabarna-
börnum sem eru yndislegt fólk,
elskulegt og gott.
Guðný og Dóri bjuggu mikið
lengur en við hin systkinin fyrir
vestan þannig að hjá þeim var
mikill gestagangur öll sumur
þegar fólk var að koma sér í Að-
alvíkina, eða bara á Ísafjörð og
nágrenni.
Þegar börnin stækkuðu og
fóru vestur í vinnu dvöldu nokkur
hjá Guðnýju og Dóra. Bjarkar,
sonur minn, vann í ruslinu hjá
Dóra og Ágústa, dóttir mín, var í
húsnæði hjá þeim um tíma og
kunna þau þeim bestu þakkir fyr-
ir það.
Dóri var félagslyndur og
skemmtilegur maður, léttur og
kátur. Hann tók oft þátt í að
skemmta á þorrablótum og öðr-
um uppákomum á Ísafirði. Hann
sagði brandara þegar sá gállinn
var á honum og átti auðvelt með
að láta fólk hlæja, en gat líka reitt
rólegasta fólk til reiði með tuðinu
í sér.
Seinustu ár hafa verið Dóra
erfið. Hann var með heilabilunar-
sjúkdóm, mjög illvígan, sem dró
smám saman úr honum máttinn.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Elsku Guðný, Lilja Hrönn, Óli
Magnús, Lauga, Sigga, Hafþór,
Kiddý og fjölskyldur. Hugur okk-
ar er hjá ykkur núna. Samúðar-
kveðjur.
Óli Th, börn, tengdabörn
og barnabörn.
Halldór mágur minn frá
Skriðu að Látrum í Aðalvík er
látinn! Við áttum langa samleið.
Ég kom til Látra á vordögum
1938. Þar urðu fyrstu kynnin og
hafa þau enst alla daga síðan.
Við Halldór fluttum frá Látr-
um 16. júní 1948 og varð sama-
staður í Hnífsdal næstu árin.
Einhverjum dögum eftir komuna
til Hnífsdal fórum við til Ingólfs-
fjarðar. Þar var rekin síldarverk-
smiðja. Þarna unnum við nokkrar
vikur. Þarna kom síldarskip og á
það vantaði tvo háseta. Við réð-
um okkur til starfans og vorum á
skipinu til vertíðarloka. Á þessu
sumri urðum við Dóri góðir vinir.
Við vorum í Hnífsdal veturinn
1949. Þessi vetur var snjóþungur
og veðrasamur á þessum lands-
hluta. Um jólahátíðina ætluðum
við þrír félagar að fara til Ísa-
fjarðar og skemmta okkur. Hætt
var við ferðina, vegna veðurs.
Farið var til heimilis Dóra. Um
kvöldið og nóttina las hann upp-
hátt bókina Vesalingarnir. Hann
las skýrt og vel, þannig höfðum
við mikla ánægju af lestrinum.
Dóri var að mestu alinn upp
hjá móðurforeldrum og á þessum
tíma dvaldi hann á þeirra heimili.
Tíminn leið og við fórum hvor í
sína áttina, þannig að við hitt-
umst sjaldnar. Við vissum þó
hvor af öðrum. Sennilega árið
1958 gerðust hlutir þannig, að
systir mín, Guðný, og Dóri fóru
að vera saman og urðu hjón. Í
upphafi búskapar bjuggu þau í
Hnífsdal og á Ísafirði. Síðar var
flutt á höfuðborgarsvæðið. Þeim
búnaðist vel, bæði harðdugleg og
reglufólk. Ég kom oft á heimili
þessara vina minna. Mér var
þannig tekið að mér fannst sem
ég væri kominn heim.
Ég var sem heimilismaður hjá
Dóra og Guðnýju í tvö sumur,
1979 og 1980. Þá bjuggu þau að
Hjallavegi 19. Fyrir þessa dvöl
og margar aðrar færi ég þeim
mínar hjartans þakkir.
Dóri var ljúfur maður og vildi
fólki vel. Ég minnist þess hvað
hann var góður og ljúfur foreldr-
um mínum, þegar þau þurftu
þess með.
Dóri varð veikur síðustu árin
sem hann lifði. Hann þurfti oft að
berjast hart gegn sjúkdómi sín-
um. Á því sviði var hann dugleg-
ur, eins og hann var við allan
starfa sem hann tók sér fyrir
hendur á lífsleiðinni.
Hafðu þökk fyrir alla okkar
samveru, gangi þér vel á nýjum
brautum.
Friðrik Hermannsson.
Sigurður Halldór
Geirmundsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má
finna upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeig-
andi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin
að hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt
grein hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær út-
förin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar um for-
eldra, systkini, maka og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki
í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín undir greinunum.
Minningargreinar
HINSTA KVEÐJA
Elsku Dóri afi
Minning þín er mér ei
gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Við munum alltaf
sakna þín, elsku afi
Guðmundur Magnús,
Hermann Freyr, Rúnar
Freyr, Sigurlaug Mar-
grét og Þórður Gunnar
Hafþórsbörn