Morgunblaðið - 04.11.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. NÓVEMBER 2014
✝ GuðmundurJón Jóhanns-
son (Mundi frá
Tungu), fv. lög-
regluþjónn, fædd-
ist að Háakoti í
Stíflu í Fljótum 18.
desember 1919.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
17. október 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Jó-
hann Benediktsson, f. 14. júní
1889, d. 9. júní 1964, og Sig-
ríður Jónsdóttir, f. 17. maí
1890, d. 14. október 1939.
Systkini Guðmundar í ald-
ursröð: Sóley Stefanía, f. 1910,
d. 1980, Jónína Guðrún, f.
1912, d. 1960, Margrét Petra,
f. 1914, d. 1978, Stefán, f.
1916, d. 1997, Ingibjörg Sæ-
unn, f. 1918, d. 2007, Árný
Sigurlaug, f. 1921, d. 1996,
Björg Sigurrós, f. 1923, d.
2007, Andrés Stefán, f. 1924,
Sæmundur Jóhannes, f. 1926,
d. 1927, Ólafur Guðmundur, f.
1927, d. 2013, Einar Ingiberg,
f. 1929, d. 1983, og samfeðra
Sigurður Þorsteinn, f. 1945.
Guðmundur ólst upp frá
þriggja ára aldri hjá heiðurs-
hjónunum Jóni G. Jónssyni
hreppstjóra í Tungu í Stíflu, f.
Guðmundur giftist seinni
konu sinni, Bryndísi Zoëga
Magnúsdóttur, f. 1934, 18. des-
ember 1977, með henni á hann
kjördótturina Maríu, f. 1969,
maki Rafn Y. Rafnsson, þau
eiga tvær dætur, en Bryndís
átti fjögur börn fyrir.
Guðmundur var skíðamaður
góður og hafði líka gaman af
hestum og átti hann nokkra
um dagana, hann var fé-
lagslega sinnaður og sat hann
í stjórnum ýmissa félaga og
má þar nefna t.d. FÍB, sjálf-
stæðisfélögin, Rotarý-
hreyfinguna og frímúrararegl-
una.
Hann lauk búfræðikandí-
datsnámi frá Hólaskóla um tví-
tugt og eftir nám tók hann við
stjórn mjólkurbús Siglfirðinga
að Hóli. Fljótlega lá leiðin til
lögreglunnar í Reykjavík þar
sem hann starfaði fram til árs-
ins 1959 er hann tók við for-
stjórastöðu fangelsisins að
Litla Hrauni og flutti þá bú-
ferlum með fjölskyldu sína til
Selfoss. Á Selfossi tók hann að
sér um tíma stöðu stöðvar-
stjóra Pósts og síma, áður en
þau hjón héldu aftur til
Reykjavíkur þar sem hann hóf
störf hjá Póstgíróstofunni.
Starfsævinni lauk hann 71 árs
sem framkvæmdastjóri Vist-
heimilisins að Skálatúni í Mos-
fellsbæ.
Útför Guðmundar fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 4.
nóvember 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
1880, d. 1971, og
Sigurlínu I. Hjálm-
arsdóttur, f. 1886,
d. 1977, fóstur-
systkin voru Dag-
björt Jónsdóttir, d.
1996, Sigríður, d.
1991, Herdís Ólöf,
d. 1996, og Hilmar,
d. 1954.
Hinn 25. desem-
ber 1943 kvæntist
Guðmundur fyrri
konu sinni, Ólöfu Maríu Guð-
mundsdóttur, f. 20. september
1919, d. 22. október 2012, frá
Refsteinsstöðum í V-Húna-
vatnssýslu. Þeirra börn eru: 1.
Sigríður Jóhanna, f. 1942, gift
Jóni Péturssyni, f. 1936, þau
eiga tvö börn, þrjú barnabörn
og eitt barnabarnabarn. 2. Ólöf
Sigurlaug, f. 1947, d. 1989,
maki var Sigurður Emil Ólafs-
son, f. 1944, þeirra börn eru
tvö og barnabörnin tvö. 3. Sig-
urlína, f. 1949, var gift Gylfa
Þór Gíslasyni, f. 1949, þeirra
börn eru þrjú og barnabörnin
níu, þau skildu og er núver-
andi sambýlismaður Jean An-
toine Posocco, f. 1961. 4. Guð-
mundur Þröstur, f. 1953,
kvæntur Björgu Ólafsdóttur, f.
1952, og eiga þau eina kjör-
dóttur.
Margs er að minnast og margs
er að sakna eftir 72 ára sam-
fylgd, samt er ekki auðvelt að
setjast niður til að skrifa minn-
ingargrein um stórbrotinn föður
og vin. Honum Munda frá Tungu
var ekki fisjað saman, hann var í
orðsins fyllstu merkingu töffari
síns tíma og vílaði hann ekki
hlutina fyrir sér, hann flutti t.d.
frumburð sinn tveggja vikna
gamla ásamt móður frá Hofsós í
bíl að félagsheimilinu Ketilás í
Fljótum, lengra komst bíllinn
ekki vegna snjóa og ófærðar svo
þá tóku við skíði ásamt sleða sem
við mæðgurnar sátum á og
skíðaði hann næstum því Stíflu-
dalinn á enda eða um 20 km leið
til að koma okkur heim í hús, en
hann var skíðamaður góður
ásamt svo mörgu öðru sem hann
var góður í. Hann var djarfur og
áræðinn á yngri árum og átti
hann það til að leggja sig í hætt-
ur í fjalla- og klettaklifri þegar
hann var að stytta sér leið t.d. frá
Hólaskóla og heim í Stíflu og allt-
af komst hann heill úr sínum
hættuferðum þó stundum væri
hann hætt kominn.
Hann var bóndasonur alinn
upp í einni fallegustu en harðbýl-
ustu sveit landsins, hann ætlaði
að verða bóndi eftir nám í Hóla-
skóla en örlögin sendu hann í
Mjólkurbú Siglfirðinga að Hóli
sem verkstjóra, síðar varð hann
lögregluþjónn, fangelsisstjóri,
fulltrúi, framkvæmdastjóri og
núna síðast eldri borgari og var
hann flottur í öllum sínum hlut-
verkum. Frá því að við munum
fyrst eftir okkur bárum við virð-
ingu fyrir honum, hann var
sterkur persónuleiki og stóð allt-
af heill á skoðunum sínum og
stýrði hann okkur krökkunum
sínum af ákveðni, en var aldrei
ósanngjarn en nei þýddi nei og
því varð ekki haggað svo við töld-
um oft betra að fara til mömmu
ef við þurftum að rella um eitt-
hvað, en við komum jafnnær til
baka því við vorum send aftur til
hans. Hann var skapstór og
ákveðinn en samt ljúfur, hann
var húmoristi og oft með kímnig-
lampa í augum, hann var fé-
lagslega sinnaður og tók þátt í
mörgu félagsstarfi, eins var hann
góður penni og skrifaði hann
margar greinar í Morgunblaðið
og sérstaklega eftir að hann
kynntist sjálfur afkomu eldri
borgara og eftirlaunum þeirra.
Við systurnar vorum endalaust
hreyknar og þakklátar fyrir að
eiga hann sem föður og ekki var
það leiðinlegt þegar vinkonur og
skólasystur sögðu að þær væru
skotnar í honum, hann væri svo
sætur og flottur.
Elsku pabbi, við vitum að þú
ert hvíldinni feginn og að stóri
frændgarðurinn þinn sem farinn
er á undan hefur tekið fagnandi á
móti þér. Við trúum því líka að
þú verðir í hlaðvarpanum og tak-
ir á móti okkur þegar okkar tími
kemur og munir leiðbeina okkur
með þinni styrku hendi eins og
forðum.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku pabbi, við þökkum þér
samfylgdina, elsku vinur, og ósk-
um þér góðrar heimkomu.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
(V. Briem)
Þínar dætur,
Sigríður og Sigurlína
(Sirrý og Lína).
Þrátt fyrir að pabbi hafi náð
virðulegum aldri er erfitt að
kveðja þá sem skipa stóran sess í
lífi manns, skipta mann miklu
máli og manni þykir óendanlega
vænt um. Pabbi kom inn í líf mitt
þegar ég var aðeins sex ára
stelpuskott. Ég var nú ekki alltof
hrifin í fyrstu enda hafði ég haft
mömmu út af fyrir mig um tíma
og var bara sátt við það fyrir-
komulag. Pabbi beið þolinmóður
og smám saman gaf ég mig, fyrst
einn putta, síðan annan, svo kom
öll höndin og að lokum tilkynnti
ég pabba að núna ætti hann mig
alla.
Ég gat alltaf leitað til pabba,
hvort sem það þurfti að hlýja
köldum höndum, kúra í pabba
fangi eða síðar að leita góðra
ráða hjá honum, þá var hann allt-
af til staðar, tilbúinn að ræða
málin eða bara hlusta.
Við áttum margar góðar
stundir saman og ófáar ferðir
voru farnar norður á æskuslóðir
pabba, þá var hann óþreytandi
að segja mér frá kennileitum og
mikill var fróðleikurinn, ég í
minningunni oftast hálfsofandi í
aftursætinu. Mörgum árum síðar
fór hann með okkur hjónum á
sömu slóðir og er sú ferð okkur
eftirminnileg í alla staði.
Pabbi var mikill listamaður,
hann var einstaklega handlaginn
og gerði marga listmuni sem
hann skar út, á ég bæði klukku
og hillur eftir hann sem mér þyk-
ir afskaplega vænt um, dúkku-
húsið sem ég fékk ein jólin á ég
ennþá og geymi á góðum stað.
Hann byggði sumarhúsið undir
Ingólfsfjalli og eru mér kærar
minningar frá ófáum sumrum
sem við eyddum þar litla fjöl-
skyldan.
Ég man þegar ég kynnti kær-
astann, sem varð síðar eiginmað-
ur minn, til sögunnar. Pabba var
nú aldeilis ekki sama um það
hver væri að hitta litlu stelpuna
hans og þurfti aðeins að taka
piltinn út. En þessi drengur var
samþykktur og gekk pabbi stolt-
ur með mér inn kirkjugólfið
nokkrum árum síðar, þá sá ég í
fyrsta sinn þennan mikla og
sterka mann fella tár.
Þau pabbi og mamma nutu sín
vel í hita og sól, enda voru þau
dugleg að ferðast og dvelja vik-
um saman á sólarströndum um
allan heim.
Það var okkur ómetanlegt
þegar hann og mamma komu til
okkar eitt sumar á meðan við
hjónin bjuggum í Danmörku og
við ferðuðumst niður til Þýska-
lands saman, það var góð ferð og
stendur sterkt í minningunni.
Pabbi fylgdist vel með okkur
öllum, hann hafði einlægan
áhuga á því sem við vorum að
gera. Ég fann hvað hann var
stoltur af mér þegar ég sagði
honum fyrir fimm árum að ég
ætlaði í háskólanám, hann spurði
mig ávallt hvernig mér gengi í
skólanum og var alveg með það á
hreinu fram á hans síðasta dag í
Guðmundur Jón
Jóhannsson
Elsku amma
Rósa, þín verður
sárt saknað, eftir
að þú kvaddir okk-
ur hef ég hugsað til þín alla
daga og fer yfir minningarnar
sem ég átti með þér og afa, þær
eru svo margar og allar svo
glaðlegar. Þetta er eitt af því
erfiðasta sem ég hef gert, að
kveðja elsku bestu ömmu mína.
Mínar helstu minningar um
þig eru úr gamla húsinu í Stað-
arhrauninu, þetta var mitt ann-
að heimili, þú varst alltaf með
einhverjar kræsingar á boðstól-
um og maður átti helst að borða
á sig gat og ef ég sagði nei, ég
er ekki svöng, þá varstu bara
hálf fúl, svo ég lét mig oftast
hafa það að fá mér eitthvað. Ég
fór alltaf til þín eftir skóla og
oftast með einhverja vini með
mér sem voru hæstánægðir
með allar kræsingarnar.
Mér og Rósu fannst svo gott
að vera hjá þér og afa og það
lýsir því einna helst er Rósa
ákvað að fara að heiman því
hún var eitthvað fúl út í
mömmu og pabba. Hún pakkaði
niður í tösku og fór, svo hringd-
ir þú eftir smástund og sagðir
að Rósa væri flutt inn til þín.
Einn besti tíminn sem ég átti
með þér og afa er þegar við fór-
um saman í sveitina (Hvamm),
bara við þrjú, ég elskaði þann
tíma og hugsa oft um hann, ég
var mikil afastelpa og gat eytt
öllum stundum með honum, en
að fá knús frá þér, amma, var
það besta sem hægt var að fá.
Ég elska þig, amma Rósa.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að vera ömmubarnið þitt
og að þú hafir fengið að kynn-
ast Helga mínum og mínum
yndislegu börnum, Ísold og
Nóa. Hvíldu í friði. Þín
Rut.
Elsku amma, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig.
Það var alltaf svo gott að heim-
sækja þig því þú varst alltaf
brosandi þegar ég kom til þín,
ég gat alltaf talað við þig um
hvað sem er og þér fannst alltaf
jafngaman að heyra það sem ég
hafði að segja. Það verður erfitt
að sætta sig við það að þú sért
farinn frá okkur en ég trúi því
að þú sért komin á betri stað.
Ég skal alltaf vera duglegur að
hugsa um afa fyrir þig og
hjálpa honum. Ég mun ávallt
elska þig, amma, og mun aldrei
gleyma þér.
Þinn ömmustrákur,
Gauti.
Elsku besta amma mín, ég á
mjög erfitt með að meðtaka það
Rósa E.
Þorsteinsdóttir
✝ Rósa E. Þor-steinsdóttir
ljósmóðir fæddist
30. nóvember 1929.
Hún lést 23. októ-
ber 2014. Útför
Rósu fór fram 3.
nóvember 2014.
að þú sért farin frá
okkur, því alltaf
þegar allt reyndist
ætla að fara á
versta veg með
heilsufar þitt þá
komst þú aftur til
baka og hresstist
við. En ég veit að
þú átt alltaf eftir að
vaka yfir okkur öll-
um með bros á vör.
Þú varst alltaf svo
yndisleg við mig og kallaðir mig
alltaf prinsinn þinn, sem ég á
aldrei eftir að gleyma. Þú átt
alltaf vel valinn stað í mínum
innstu hjartarótum, elsku amma
mín, og ég veit að ég á aldrei
eftir að gleyma þér og ég mun
hugsa til þín oft á dag. Hvíl í
friði, elsku besta amma mín.
Þinn prins,
Kristján.
Elsku amma, ég trúi ekki að
þú sért farin. Finnst svo erfitt
að hugsa til þess að eiga aldrei
eftir að sjá þig aftur, aldrei eft-
ir að sjá þig aftur í hvíta stóln-
um þínum við borðstofuborðið
eða við eldhúsborðið takandi á
móti manni eins og þér einni
var lagið og alltaf vildirðu fá
knús og kossa. Þær eru nú ófá-
ar stundirnar sem við höfum átt
saman, allt frá því að ég var
pínulítil stelpa hef ég verið mik-
il ömmustelpa og hef alltaf ver-
ið með annan fótinn hjá þér og
afa. Ég man vel eftir því þegar
við Sólveig Helga vinkona kom-
um heim til ömmu og afa eftir
skóla, nánast á hverjum degi,
og fengum ristað brauð með
súkkulaði og kakó. Oft spiluðum
við líka hæ gosi og hlógum eins
og vitleysingar því þú gast ekki
flautað, þú frussaðir bara. Við
amma áttum það til að sitja inni
í stofu á Staðarhrauninu, setja
tónlist á og svo sungum við
saman öll gömlu góðu lögin sem
henni fannst svo falleg. Þér
fannst svo gaman að hlusta á
mig syngja og baðst mig oft að
syngja fyrir þig. Einnig varstu
mjög þolinmóð við að hlusta á
mig þegar ég var að læra á
trompet, get alveg ímyndað mér
að það hafi ekki alltaf verið
gaman en alltaf sast þú og þótt-
ist njóta misgóðra tóna. Ég man
vel eftir því þegar ég ákvað að
reyna að kenna ömmu á vídeóið
og þá sérstaklega til að geta
tekið Nágranna upp á spólu fyr-
ir mig því ég var alltaf á æfing-
um á þeim tíma sem þeir voru
sýndir. Það tók smátíma fyrir
hana að læra á tækið en þegar
það var komið missti ég sko
ekki af þætti þar sem amma
stóð vaktina vel.
Það sem hún gerði ekki fyrir
Rósu sína. Þegar ég var 12 ára
ákvað ég að flytja að heiman,
pakkaði í bakpoka og þegar
mamma spurði mig hvert ég
ætlaði að fara var svarið einfalt:
nú til ömmu og afa og þar bjó
ég í tvær vikur í góðu yfirlæti.
Þannig var það bara, ég gat
alltaf leitað til ömmu Rósu.
Þegar ég var 24 ára flutti ég til
ömmu og afa og svaf á bedda
inni í sjónvarpsherbergi. Þarna
átti ég æðislegt sumar með
þeim en það var alltaf svo gott
að vera hjá ömmu og afa. Þetta
sumar áttum við amma ófáar
stundir þar sem við horfðum
saman á Glæstar vonir, vina-
fólkið sitt eins og hún kallaði
það. Núna seinni ár er ég svo
glöð að hafa flutt aftur í Grinda-
vík og getað verið nálægt ykkur
afa. Þú hafðir svo mikið dálæti
á strákunum mínum og varst
alltaf að spyrja mig um þá. Ég
er svo þakklát fyrir að þeir hafi
fengið að kynnast langömmu
Rósu og átt með þér góðar
stundir.
Leiðir okkar hafa legið sam-
an nánast upp á dag núna síð-
ustu ár og er ég svo þakklát
fyrir þennan tíma sem við höf-
um átt og allar þær fallegu
minningar sem við eigum sam-
an.
Þegar ég var yngri var ég
vön að segja við þig: Amma,
þegar þú deyrð þá dey ég líka.
Núna ertu farin og ég hugga
mig við það að við eigum eftir
að hittast aftur seinna, faðmast
og hlæja saman.
Við amma höfum alltaf verið
svo góðar vinkonur og nánar og
núna held ég áfram að vera
ömmustelpan þín og náin þér í
hjarta mínu.
Elsku amma, ég elska þig
alltaf.
Þín
Rósa litla.
Í dag er til moldar borin frá
Grindavíkurkirkju kær vinkona,
Rósa Þorsteinsdóttir.
Kynni okkar hófust þegar
Rósa gerðist ljósmóðir í Grinda-
vík árið 1960. Þá var ég nýbök-
uð mamma og leitaði oft ráða
hjá henni með góðum árangri.
Upp úr því hófust góð kynni
okkar í milli og tók hún á móti
barni nr. 2 og barni nr. 4. Þegar
Rósa fór svo að taka sængur-
konur inn á sitt heimili æxlaðist
það þannig að ég aðstoðaði
hana gjarnan við fæðingarnar.
Árið 1965 stofnuðu svo fern
hjón í Grindavík útgerðarfyr-
irtækið Fiskanes hf. Það voru
Inga systir mín og Björgvin,
Willard bróðir og Valgerður,
Rósa og Stjáni og við Dagbjart-
ur. Ekki minnkuðu samskipti
okkar Rósu við það og má með
sanni segja að aldrei bar þar
skugga á. Rósa hafði einstak-
lega létta lund og gat alltaf
komið auga á það hlægilega í
lífinu. Þó að hún væri ekki sú
allra hraustasta var hún ekki að
kvarta eða bera það á torg. Ég
fann það einhverju sinni út að
trúlega hefði hún lengt líf sitt
um mörg ár með sínu góða
skapi. Stjána sínum var hún af-
skaplega notaleg og indæl eig-
inkona og börnunum sínum,
Helgu og Stefáni góð móðir.
Hún naut þess að hugsa um
heimilið meðan kraftarnir
leyfðu og eitt er víst að það fór
enginn svangur út frá Rósu og
Stjána. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég þig, Rósa mín,
og þakka allar góðu og
skemmtilegu stundirnar sem
við áttum saman. Ég votta fjöl-
skyldu þinni samúð mína og
óska þér góðrar heimkomu í
nýjum heimkynnum. Guð blessi
þig,
Birna Óladóttir.
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann