Fréttir - Eyjafréttir - 20.08.1998, Blaðsíða 8

8
Fréttir
Fimmtudagur 20. ágúst 1998
Flóttamaður minr
Halldór Waagfjörð hefur ekki
farið hefðbundnar leiðir í
lífinu. Halldóri virðist ekkert
heilagt og hefur skoðanir á öllu
og öllum. Síðastliðin átta ár
hefur hann búið í Ástralíu
ásamt eiginkonu sinni Ástu
Þorvaldsdóttur og syni og
unnið þar sem vélstjóri á
skipum en er nú kominn í land
og rekur vélaverkstæði sem
þjónustar útgerðina í Wicham
sem er 240 manna þorp í
norðurhluta landsins. Halldór
kom til Eyja í stutta heimsókn
á dögunum, meðal annars til
þess að vera á Þjóðátíð. Fréttir
náðu hins vegar tali af honum í
Garðabæ þar sem hann dvaldi
hjá foreldrum sínum Jóni
„Stáka“ Waagfjörð og Berthu
Maríu Grímsdóttur.
Waagsarnir
Halldór rifjar upp eitt og annað í
spjallinu og liggur ekki á skoðunum
sínum frekar en fyrri daginn, en
þannig munu Vestamannaeyingar
trúlega þekkja Waagsana, eins og þeir
eru iðulega kallaðir. Waagsamir eru
undan Fjöllunum og Halldór segir þá
vera eins og tanka og geti drukkið eins
og berserkir.
Þegar ég banka upp á í Garða-
bænum á umsömdum tíma er Halldór
ekki á staðnum. „Hann er einhvers
staðar á Keflavíkurveginum að skipta
um dekk,“ segir mamma hans sem
líkur upp dyrunum og býður mér að
koma inn í eina rauða einbýlishúsið í
Holtsbúðinni. Skömmu síðar birtist
faðir hans og við setjumst niður og
spjöllum um heima og geima. „Við
ætlum að sjóða lunda til kvöldverðar,“
segja þau og mamma hans stendur
upp og innan skamms ilmar húsið af
reyktum lunda og einhvern veginn
fmnst mér það eiga vel við.
Bleíka beljan
Halldór kemur skömmu síðar, hár og
grannur með skegg eins og víkingur.
„Eg kom við á pöbbanum í leiðinni,
það var ekki annað hægt eftir svona
dekkjaskiptingu," segir Halldór og
tekur hressilega í hönd mína og hlær
gegnum skeggið. „Eg var að rifja upp
eitt og annað frá Vestamannaeyjum.
Sjáðu til Bleika beljan var með
aðalfund í gærkvöldi, en aðalfundur
hefur ekki verið haldinn í sjö ár, en
samheldnin er mikil og núna eru 23
fullgildir félagar í Bleiku beljunni"
„Bleika beljan segi ég og hvái?
„Eg skal vera alveg hreinskilinn við
þig,“ segir Halldór. „Þetta er félags-
skapur valinnkunnra manna. Þann
hóp fylla Bergur Sigmundsson, Ei-
ríkur Bogason, Oli Kristinn Tryggva-
son, Jónas Hermannsson, Steinar
Brynjólfsson og fleiri góðir menn.
Hrekkjalómafélagið er bara eftiröpun
Bleiku beljunnar. Nafnið er hins
vegar komið frá gleðistað í Hamborg
sem heitir The Pink Cow club og
bundið við tannlausa greiðakonu á
þeim sama stað. Það eru ýmsar reglur
hjá Bleiku beljunni sem fylgt er mjög
eftir og ein þeirra er að það má ekki
borða nautakjöt á fundum hjá henni.
Það rifjaðist upp margt skemmtilegt á
þessum fundi. Meðal annars sagan af
fjölinni. Það var rosalega mjór beddi,
sem var alltaf kölluð fjölin og talað
um hversu margar kerlingar hefðu lent
á fjölinni. Svo var það einn ágætur
maður sem sagði að hann myndi eftir
einhverjum sem komið hafði á Þjóð-
hátíð og náð í einhverja rosa kerlingu.
Hann spyr hana hvort hann megi ekki
elska hana í óhefðbundinni stellingu.
Nei það þýðir ekki að þú missir hann
alltaf út, þegar þú verður æstur.
Peyinn maldar í móinn og segist lofa
því að verða ekki æstur. Kerlingin
segir þá allt í lagi. Svo eru þau á góðu
róíi, þangað til allt í einu heyrist:
„Ah!“ Þá sagði kerlingin: „Sagði ég
ekki."
Eyjapeyi í húð og hár
Svo hlær Halldór og segir: „Jæja
Hvar eigum við að byrja?
„Mér heyrist þú vera kominn á gott
skrið,“ segi ég.
„Maður er náttúrulega Eyjapeyi og
alinn upp í Miðbænum. Eg sagði nú
við pabba þegar ég kom hingað um
daginn að ég kviði bara hálf partinn
fyrir því að fara á Þjóðhátfð. Því það
er svo margt fólk sem ætti inni
afsökunabeiðni frá manni, því ég var
svo mikill djöfulsins villingur þegar ég
var peyi. Ég sagði við kallinn pabba
að hann hefði átt að hýða okkur meira
enhanngerði. Hann var frekar seinn
til svars en sagði svo: „Það var ekki
hægt að hýða ykkur meira en ég
gerði.“ Við vorum búnir að marg fylla
hýðingakvótann, en það bara dugði
ekki. Það var hins vegar engin illska
í þessum uppátækjum. Þetta var bara
prakkaraskapur," og Halldór segir af
því þegar þeir félagarnir stálu árabát
og fóm út í Löngu. „Þetta var eins og
að fara til Spánar. Ég man eftir því að
Jói Halldórs á Andvaranum synti frá
bryggjunni fyrir utan Hraðfrystistöð-
ina og út í Löngu. Jói var bara næstur
Tarzan í okkar augum eftir það. Og
nú er Jói einn af stærstu skatt-
greiðendum í Eyjum. Ég held að þetta
sé allt henni Lillu að kenna. Hún
gerði hann að milljónamæringi. Jói
var helvíti fínn peyi. Ég man eftir því
í gosinu að Jói átti aldrei pening og var
alltaf að biðja Lillu um pening. Þá
segir Lilla við hann: , Já en þú ert í fríi
og ekki á kaupi.“ Þá segir hann: „Ég
veit það Lilla mín, en maður verður
líka að lifa og Lilla lét hann þá fá
fímm þúsund kall."
Hugsaðisinngangliegar
Þorsteinnkomstí
sjávarútvegsráðuneytið
Er þessi prakkarafortíð hluti af því að
menn sjá sína sæng útbreidda og fara
til Ástralíu?
„Nei, nei. Þegar Sjálfstæðisflokk-
urinn getur kosið menn eins og
Þorstein Pálsson skólafélaga minn úr
Verslunarskólanum til þess að vera í
forsvari fyrir fiskveiðar á íslandi, þá
var kominn tími til að koma sér úr
landi. Mér skilst að það hrikti í
stoðum lýðveldisins út af þessari
helvítis fífldirfsku. Ég er með það á
hreinu að Þorsteinn er mesti fram-
sóknarmaður sem sjálfstæðisflokk-
urinn hefur nokkum tíma getið af sér.
Þorsteinn var sendill fyrir LÍÚ hér í
gamla daga og hann er búinn að vera
taglhnýtingur LIÚ frá því hann var
þrettán ára gamall. Þó að hann hafi
verið í blaðamennsku og ritstjóri og
góður í seinni bókum Steinbecks.
Venni Linnet var þama líka, góður og
gildur bolsi. Steini var rosa skemmti-
legur ungur peyi. Hann varð bara
gamall fyrir aldur fram. Það er meira
að segja erfitt fyrir Þorstein að vera
framsóknarmaður, þeir myndu ekki
einu sinni vilja hann.“
Hef alltaf verió íhold
Hvar stendur þú sjálfur í pólitík?
,Jig hef alltaf verið íhald. Ég var nú
rekinn úr félagi ungra sjálfstæðis-
rnanna. Ég hélt nú að Georg frændi
minn í Klöpp hefði nú átt að bakka
mig upp, en hann gerði það nú ekki.
Helgi Bemódusson, Siggi Boggu og
fleiri peyjar vom svona klíkupeyjar
íhaldsins, en höfðu ekki neitt bein í
nefinu. Þeir sem vom í íhaldinu í
gamla daga vom harðir menn og þá
var gott að vera íhald. Meira að segja
tengdafaðir minn Þorvaldur Friðriks-
son, sem var rakinn krati var staðinn
að því að kjósa íhaidið. En í dag kýs
enginn íhaldið, enda er það ekki
lengur í takt við þjóðina.“
Kvótinn er Bjófnaður f rá
þjóðinni
Hvað er í takt við Þjóðina?
,Úg hef verið sjómaður í tuttugu og
fimm ár. Það er ekki hægt að búa til
auðæfi sem menn kalla þorsk eða
kvóta, eins og það heitir víst á
nútímatungumáli og gert þetta að
einhverju batteríi manna sent selja
þetta sín á milli en sækja ekki sjó.
Þetta er þjófnaður ifá þjóðinni. Ég hef
alltaf verið á móti kvótanum. Það er
líka annað sem ég er á móti sem á eftir
að verða mikið baráttumál næstu tíu til
tuttugu árin og það eru lífeyris-
sjóðimir. Að fólk sem búið er að
vinna fyrir launum sínum alla sína tíð
skuli ekki eiga sinn eigin lífeyrissjóð,
heldur er þetta eitthvað pólitískt batterí
verkalýðsfélaga og atvinnurekenda.
Þetta er klikkun. I Ástralíu ræður fólk
hvemig það ávaxtar sinn lífeyrissjóð.
Þetta em peningar sem fólkið hefur
sjálft unnið fyrir og það á að geta
ráðstafað sinni eign, eins og það kýs
best.“
Við vomm að tala áðan um ástæður
þess að þú ferð til Ástralíu og þú
nefndir opinbera stefnu í fiskveiði-
málum þjóðarinnar. Varst þú fyrir
einhverju persónulegu áfalli vegna
þessa?
„Ég átti bát í Vestmannaeyjum sem
hét Kári ásamt æskufélaga mínum
Yngva Geir Skarphéðinssyni sem var
skipstjóri. Þetta var á þeim ámm
þegar stjómmálamenn í Islandi þorðu
ekki að taka á efnahagsmálunum og
létu vísitöluna gera allt fyrir sig. Ég
gat bara ekki tekið því. Svo var ég á
Vestmannaey VE og mér fannst ég
ekki geta meikað það.“
Ekki pólitfskur flóttamaður
Ertu pólitískur flóttamaður?
„Ekki vil ég nú meina það. Ég held
ég sé bara flóttamaður minnar eigin
heimsku, því þegar ég fer til Ástralíu
þá em fyrstu fimm árin þar ekkert
nema djöfulsins basl og aumingja-
skapur. Svo er ég svo sauðþrjóskur,
eins og Waagsamir em og vildi ekki
viðurkenna jjað. Það er ekki nema
síðastliðið ár sem ég hef verið að gera
það mjög gott. En þá er ég líka
kominn norður í rassgat sem er milli
Dampier og Port Headland og svo
heitt að það vill enginn vera þar. Þá
kemur sér hins vegar vel að vera
Waagsi og vera þrjóskur, en maður er
búinn að lenda í mörgu og ekki ailt
glæsilegt. Það em ekki nema 240
manns í þessum bæ og þar þekkja allir
Waagsann og kalla mig gamla
víkinginn og ég er bara ánægður með
það. Það eina sem mig vantar er
góður Harley Davidson undir rass-
gatið og nokkrar tattóveringar, þá væri
maður kannski klár í allt.“
Halldór segir að margt hafi breytst í
Eyjum síðan hann fór þaðan og nefnir
Þjóðhátíðina sem dæmi. „Mig langaði
til að hitta Skara frænda minn. Karl
greyið var hálf slappur og Gústi Lása
var ekki í bænum. Ég held þeir séu
famir að taka svona karla eins og
Gústa úr bænum fyrir Þjóðhátíð.
Næsta skrefið verður líklega að
Vestmanna-eyingar hætta að veiða
lunda. Þegar ég kom inn í
veitingatjaldið á Þjóðhátíð og ætlaði
að kaupa mér lunda, þá var sagt því
miður hann er ekki til. Þá spyr maður
sig að því hvað er að verða um
Þjóðhátíð. Við getum ekki verið
orðnir svo hroðalega ameríkanseraðir
að ekki sé hægt að halda Þjóðhátíð í
Vestmannaeyjum öðru vísi en að éta
bara hamborgara og franskar. Það
verður að stoppa einhvers staðar, svo
er fólk að týna sér í einhveiju rappi og
niggaramúsík. Andinn á að fá að lifa
á Þjóðhátíð. Mér þykir alltaf vænt um
Eyjamar þó að ég búi nú við Ástralíu.
Ef maður getur ekki sofnað þá fer
hugurinn alltaf heim. Maður á svo
margar minningar að heiman, bæði
góðar og sárar, en alveg get ég sagt
þér eins og er að ég ætla ekki að deyja
í Ástralíu og ég á mér draum um það
að eignast trillu og fá að renna fyrir
fisk í Vestmannaeyjum og vera sáttur