Fréttir - Eyjafréttir - 20.08.1998, Blaðsíða 9

Fimmtudagur 20. ágúst 1998
Fréttir
9
Ásta, eigínkona Halldórs, hefur staðið með honum í gegnum
Dykkt og hunnt í rúmlega 20 ára hjónabandí.
við guð og menn. Það eina sem mér
finnst sárt er að ég skuli aldrei hafa
farið upp á Heimaklett. Eg hugsa
samt að ef ég færi upp á Heimaklett að
þá myndi ég hrapa og drepast. Þetta er
eitthvað sem ég hef tekið í mig.“
Alltaf heppinn á sjónum
Halldór segist samt alltaf hafa verið
heppinn á sjó. Hann sigldi með Eyva
á Vestmannaey í ellefu ár og Herði
Jónssyni í þrjú ár. „Eg hef siglt með
góðum skipstjórum og er þokkalegur
vélstjóri sjálfur, en ég var alltaf
þrasgefinn og gat gert alla menn alveg
kolvitlausa með þrasi.“
Þú segir þig þrasara. Er einhver
munur á þrasara og röflara?
„Munurinn á þrasara og röflara er
munurinn á mér og Fúsa frænda.
Þegar ég ræði pólitík tel ég mig vita
hvað ég er að tala um. Eg er ekki
orðinn nógu gamall til þess að röfla.
Eg á það kannski eftir, en verð hins
vegar örugglega sætmildur þá. Mér
fmnst bjór alveg rosalega góður. Ég
man eftir því að Sigurgeir í Skuld og
Tóti í Geisla drukku ekki brennivín,
en þeir drukku bjór. Þetta voru reglu-
menn sem drukku bjór. Ég hugsa að
ég, Tóti og Sigurgeir hittumst þegar
við verðum orðnir gamlir á ein-
hverjum pöbb í Vestmannaeyjum og
fáum okkur bjór. Svo lýgur Tóti ein-
hveijum tjandanum um mig og ég hálf
heymalaus og umsný þessu öllu
saman og segi það við Sigurgeir, sem
fer og hleypur á eftir stelpunum sem
uppvörtuðu okkur með bjórinn. Við
verðum þama þrír Eyjaprestar held ég.
Við komum til með að halda uppi
menningunni. Og það verður
ábyggilega einhvem tíma skírður bjór
í hausinn á okkur og kenndur við
heilaga þrenningu.“
Kobbi á Lágafelli
Halldór segir að þeir hafi þó ekki verið
neinir sérlegir vinir fyrr á ámm, heldur
hafi þeirra samskiptí verið bundin við
einhvers konar stríðni, sem segir það
að þeir hafí allir haft svipaðan húmor.
„Sigurgeir er náttúrulega kominn af
helvíti góðum ættum í Vestmanna-
eyjum og ég líka. Ég er Waagsi og
svo slæddist Tóti eins og bófi inni í
þessa þrenningu. Við kölluðum Tóta
alltaf Kobba á Lágafelli þegar hann
var peyi. Ég er ekkert viss um að hann
verði hrifinn að heyra það núna, en
hann á það kannski skilið að ég nefni
þetta núna. Það er verst ef þetta
kemur frá Waagsara. Það gæti orðið
stríð. Nei, nei Tóti er góður vinur
minn. En það myndi enginn trúa því
að þegar Tóti var ungar var hann
rauður bolsi, en nú er hann aðal
íhaldið í Vestmannaeyjum. Svona var
líka með Magga Kristins. Hann var í
æskulýðsfylkingunni þó hann krjúpi
nú á kné í Landakirkju. Þegar menn
með langtímaminni eins og ég opna
munninn. þá getur það orðið stór-
hættulegt. Svo má ég tíl með að segja
sögu af Gísla Valtýs þegar hann var að
skjóta sér í hana Hönnu, hún er nú
frænka mín. Þannig var að Kristinn
bróðir, Finnur í Sandprýði og Jóel
Andersen og fleiri peyjar stálu einu
sinni dínamíti upp á flugvelli. Þegar
farið var inn í hraun var þar eins og
botnlangi, þar sem þeir raða fullt af
hvellhettum. Gísli og Hanna koma þá
þar í einhveiju keleríi. Nema hvað að
það verður þessi svaka sprenging, en
Gísli hélt að ástin væri svo sterk að
honum lá við hjartaslagi.“
Ástakonanminermem
manneskjaenég
Snúum okkur aðeins til Astralíu aftur.
Hvemig hefur þessi tími verið þar?
„Við konan mín Asta Þorvaldsdóttir
og sonur okkar flytjum út áramótin
1990 til 1991. Hún vinnur nú á sjáv-
artétta veitingastað sem heitir Mobys
Kitchen. Ég er búinn að vera giftur í
tuttugu og þijú ár og skil stundum ekki
hvers vegna hún hangir enn þá með
mér. Ég skil ekki hvemig hún hefur
getað umborið alla þá vitleysu sem ég
hef lent í um ævina. Hún er miklu
meiri manneskja en ég.“
Halldór segir að þegar hann komi til
Sidney sé hann í sambandi við íslend-
ing sem bjó í Portland í Viktoria.
Hann bauð Halldóri vélstjórastarf á
bát þar. „Þetta var gamall Grimsby-
togari sem búið var að breyta. Én
þetta var basl og við vomm að veiða
hina kynlegustu fiska sem maður
hafði aldrei séð áður en þetta fýrirtæki
fór svo á hausinn. Eftir það fer ég til
Sidney og fer að vinna fyrir véla-
verkstæði þar í þrjú ár. Svo fer ég
aftur á sjóinn niður í Hopart og þóttist
vera með góðan samning. Ég var að
vinna fyrir Þjóðveija, sem svínaði illa
á mér. Þá hætti ég þar og hitti þá
Islending, Þorvald Hreinsson frá
Sauðárkróki og býður mér vélstjóra-
starf á skipi sem hét Tusconbay. Það
átti að sigla skipinu frá Whasington til
Freemantle. Ég þigg þetta starf og við
komum til Freemantle, en þar veit þá
enginn hvað á að gera, svo okkur var
haldið á tveggja vikna fylleríi þama,
sem var ágætt. En það kemur að því
að maður þarf einhverja peninga að
senda konunni. Ég gerði ágætan
samning og flentist í vestur Astralíu.
Ég kynntist svo þeim manni sem ég
vinn hjá núna og heitir Gary Cassle.
Hann er sá besti sem ég hef verið að
vinna hjá fram að þessu og gengur
ágætlega."
Etahundaogketti
nágrannans
Halldór segir að samskiptin við fmm-
byggjana séu frekar takmörkuð. „Það
var nú þannig að þegar Pauline
Hanson var komin með stjóm-
málaflokkinn One Nation. Þá sagði
þáverandi utanríkisráðherra Astralíu
að Ástralir hugsuðu ekki svona og
sagði þetta einungis bólu sem ætti eftir
að springa. Svo verða kosningar í
Queensland, en Pauline er þaðan og
býður fram þar undir merki One
Nation. Hún fær svo tuttugu og fjögur
prósent atkvæða sem olli því að erfitt
var fyrir utanríkisráðherrann að segja
Ástrali ekki hlynta þessu. Málið er
hins vegar að það er búið að flytja inn
svo mikiðd’ Ásíubúum inn í Ástralíu
að hvítir Ástralíubúar á landsbyggð-
inni era ekkert hrifnir af því. Það er
erfiðara fyrir hvítan Evrópumann að
koma til Ástralíu, en fyrir Asíubúa,
eða „slopeheads“ eins og þeir em
kallaðir. Ég var nú ekki haldinn kyn-
þáttafordómum þegar ég kom þama út
en þegar maður er búinn að vinna með
þessum kvikindum breytist viðhorfið.
Þeir vinna kannski fyrir sex dollurum
á dag og kaupa sér einn bolla af
hrísgrjónum og stökkva svo út á götu
og étur hunda og ketti nágrannans.
Þegar Víetnamamir komu þarna töldu
þeir sig vera komna í paradís. Ég verð
líklega kallaður rasisti fyrir að segja
þetta. Fólk sem þekkir mig veit að ég
segi hlutina eins og þeir em, og þetta
er bara staðreynd. Þetta fólk myndi
ekki hika við að vinna fyrir miklu
lægra kaup og stela af þér vinnunni.
Svona er þetta djöfulsins pakk. Þess
vegna líkar Áströlum ekki við þá.
Ástralir em ekkert að fara á bak við
þetta. Þeir koma til dyranna eins og
þeir em klæddir. Annars em frnrn-
byggjarnir í lagi. Þeir eru ekki nema
230 þúsund, það em hins vegar und-
anvillingamir sem finna peninga-
lyktina, vegna þess að þeir em smit-
aðir af okkur.“
Fórst þú til Ástralíu með peninga-
lykt í vitunum?
„Nei ekki held ég það. Ég ætlaði
bara að reyna að hafa það gott, en það
klikkaði bara. Ég kom úr svo vemd-
uðu þjóðfélagi héma heima að maður
treysti fólki, en þegar þeir sáu sveita-
manninn hugsuðu þeir sem svo að gott
væri að plata þennan vitleysing og það
gerðu þeir.“
Varstu ekkert plataður héma
heifna?
„Nei það held ég ekki. Ég ætlaði
mér bara of mikið á skömmum tíma.
Ég ætlaði að verða ríkur á útgerð og
það klikkaði. Við hefðum getað gert
það ágætt á Káranum. Jóhannes í
bankanum sagði að hann hefði séð
verri dæmi en útgerðina á Káranum.
En svo er báturinn tekinn af okkur og
Yngvi Geir tekur Ofeig þriðja og
fiskar yfir 900 tonn á tveimur ver-
tíðum. Ef við hefðum gert þetta á
Káranum ætti ég örugglega góðan
stálbát í dag. Þetta féll bara ekki í
kramið. En einhvem veginn finnst
mér að þeir peyjar sem fóm illa með
okkur hafi ekki vegnað svo vel
sjálfum. Ég held að við hefðum getað
plummað okkur á Káranum. Það
getur enginn sagt að ég hafi verið latur
og ekki nennt að vinna. Ég og Maggi
Kristins sáum ekki sólina í sömu
litunum. Hann lofaði mér hlutum sem
hann stóð ekki við. Hann veit það en
viðurkennir það kannski ekki fyrr en
við andlátið. Þingholtaramir og
Waagsamir hafa alltaf getað unnið vel
saman. Nú er enginn Waagsari hjá
Magga og þá hlýtur hann að fara á
hausinn. Ég sparaði Magga Kristins
mikinn pening þegar ég var vélstjóri
hjá honum, þó hann vilji ekki viður-
kenna það í dag. En ég hitti hann
þegar ég kom heim og það fer alltaf
vel á með okkur, svoleiðis. Við
þekkjum hvor annan, en opnum bara
ekki þann baukinn til þess að tryggja
friðinn. Ég veit alveg að ég hef mína
galla, en ég hef aldrei verið óheið-
arlegur.“
Lánleysiðeltirmann
Liggur þetta lánleysi eitthvað dýpra?
„Þetta virðist einhvem veginn elta
mann," segir hann. „Þegar maður er
orðinn þetta gamall fer maður að sjá
þetta í öðm ljósi og er farinn að bíta
frá sér. Annars kjaftar maður svo
mikið og sennilega er ég búinn að
kjafta allt of mikið við þig. Þess
vegna ratar maður stundum í einhver
vandræði, sem ætlunin er að lenda
ekki í. Svo þegar maður ætlar að
redda málunum verður þetta allt
saman hálfgerð vitleysa. Kannski er
þetta írablóðið í manni, enda held ég
að Vestmannaeyingar hafi meira
Irablóð í sér en aðrir Islendingar. Ég
hef líka fundið fyrir þessu úti í
Ástralíu þar sem er mikið af Skotum
og Irum. Þá sér maður að þetta eru
kolvitlausir menn. Hins vegar finnst
mér Ástralir vera mjög lfldr Islend-
ingum og eiga auðvelt með að að-
lagast breyttum aðstæðum."
Þvottavélin fór fleirí
hundrað metra upp í loftið
Foreldrar Halldórs kveðja, þegar hér
er komið sögu og mamma hans kemur
inn í stofu og biður hann að hafa auga
með lundanum í pottinum sem fyllt
hefur húsið þeim ilmi sem eflir
tenginguna við átthagana. Ég bið
Halldór að segja mér eina sögu af
prakkaraskap í Eyjum. Hann tekur
því ljúflega og geislar af honum frá-
sagnargleðin.
„Einu sinni þegar við vorum að
vinna í Fesinu vomm við stundum að
sprengja súrbombur. Við vomm að
koma fyrir einhverjum tækjum þar.
Ég held við höfum drukkið hundrað
Cristían Brothers á meðan við vomm í
þessu verkefni, nema hvað að eitt sinn
tökum við sfldartunnu, sláum úr henni
botninn og setjum svartan mslapoka í
staðinn, síðan fylltum við þetta með
gas og súr. Svo þegar við emm orðnir
klárir. Þá fær einhver þá hugmynd að
setja þvottavélina hans Sigga í
Stakkagerði ofan á tunnuna. Svo var
tendrað í með ljósaperu sem stungið
var í samband inni í Fesinu.
Þvottavélin tókst á loft og hentist fleiri
hundmð metra og lenti ofan á mjöl-
húsi sem var á milli Fiskiðjunnar og
Fesins og rafmagnið sló út. Það
brotnuðu eitthvað af rúðum og rigndi
yfir okkur leifunum af tunnunni sem
vom eins og tannstönglar. Það kostu-
legasta var kannski og menn tengdu
þessari þvottavélaeldflaug að daginn
eftir hrundi svo stærðar bjarg úr
Heimakletti. Við forðuðum okkur
hins vegar í Moskvitsinn sem Oli
Kristinn átti og krúsuðum á honum
um bæinn og dmkkum Cristian
Brothers. Þetta var meiri háttar gæja-
legt. Maður varð alltaf að bæta aðeins
um betur en aðrir höfðu gert."
Benedikt Gestsson