Fréttir - Eyjafréttir - 19.11.1998, Blaðsíða 8

8
Fréttir
Fimmtudagur 19. nóvember 1998
Það hefur löngum
verið mörgum
manninum þyrnir í
augum að standa
frammi fyrir því að
hætta að vinna á efri
árum og þurfa
hugsanlega að láta
tímann líða í
aðgerðaleysi.
Mörgum er þetta
óbærilegt, hvort
heldur af
heilsufarsástæðum
eða öðrum sökum.
Aðrir þrjóskast við
og finna sér eitthvað
að dútla við þegar
starfsævinni lýkur.
Sumir hlakka lfka til
þeirra daga að geta
hætt daglegu
brauðstriti og hafa átt
sér þann draum lengi
að snúa sér að öðru.
Á þessum málum eru
margar hliðar. Fréttir
ákváðu að skoða þá
hlið sem snýr að
mönnum sem enn þá
hafa fullt starfsþrek
og ákváðu að láta
ekki tímann líða án
þess að taka sér
eitthvað fyrir hendur.
sj álfgefið að Kfið sé 1
Einar segir að liessi smíðauinna
hjá sér sé að mestu leyti bundin
við veturinn. „Ég hei bað mörg
önnur áhugamál sem ég stunda
yfir sumarið að hað er lítill timi til
aðsinnasmíðunum. Égstunda
mikið golf og fer í úteyjar í lunda
ogslíktásumrin. Mérfinnst
vanta eitthvað í árið ef ég kemst
ekki í útey á sumrin. Smíðarnar
eru bví aðallega stundaðar í
svartasta skammdeginu og
begarvonterveður.

: I
<
1 ^ 1
8 1 ' ú 1 «
Veit ekki hvað er láta sér leiðast
-segir Einar Ólafsson sem rennir m.a. penna í frístundum sínum
Árið 1987 seldi Einar Ólafsson,
skipstjóri og útgerðarmaður, loðnu-
skipið Kap II og fór í land. Hann
hafði verið á sjó frá 18 ára aldri og
fannst komið nóg. „Mér fannst
passlegt að hætta þegar vel gekk.
Vinnslustöðin keypti bátinn og á
hann enn og síðan hef ég ekki
komið á sjó fyrir utan einn og einn
trillutúr mér til garnans. Eg var
lengst af vélstjóri en slæddist út í að
vera með bát sjálfur.“
Ég hafði mælt mér mót við Einar
heima hjá honum í Hrauntúninu, eftir
að mér hafði tekist að sannfæra hann
um að erindið væri gott. Hann lét til
leiðast, en taldi jafnvel miklar líkur á
því að ég myndi hvort eð er ekki ftnna
staðinn og lenda á röngum stað. Ég
fékk samt greinargóðar leiðbeiningar
og eins og við mátti búast fann ég
staðinn, ekki mjög móður eftir
gönguna. Dyrabjallan, smá bið,
hurðarhúnninn, dyragættin og Einar
tekur þéttingsfast í hendi og allt í einu
finnst mér hann vera innsæismaður.
Hann brosir og biður mig að bíða,
hann verði að fara út hinum megin,
því skórnir hans séu þar. Við ætl-
uðum nefnilega að rölta út í bílskúr.
þar sem Einar hefur tryggt sér hlýja en
smáa aðstöðu til þess að vinna að einu
helsta hugðarefni sínu; smíðum.
Þegar ég sé aðstöðuna og þá
nægjusemi sem mér finnst felast í
þessu umhverfi, er ég allt að því
sannfærður um að Einar hljóti að hafa
einhverja sýn á tilveruna, sem ekki á
samleið með neinni annarri.
„Þetta byrjaði bara sem fikt,“ segir
Einar. ,,Ég keypti rennibekk árið 1990
og svo varð þetta einhvers konar
árátta. I fyrra fór ég svo á helgar-
námskeið í rennismíði sem ég hafði
mjög gott af, því það er nauðsynlegt
að kunna að beita sér rétt við
rennibekkinn. Þannig að í fyrstu var
þetta eins og latína fyrir mér. Hins
vegar hef ég alla tíð dundað ýmislegt
og smíðað, þó ég hafi ekki haft
kunnáttu til þess.“
Hvað er það sem þú rennir aðallega?
„Það eru pipar- og saltstaukar og
einnig pennar, en þegar ég var að
byrja í þessu renndi ég aðallega skálar
og því um líkt. Ég hef líka verið að
útbúa húsaskilti, en það er miklu
grófari smíð en pennar og pipar-
staukar. I þetta nota ég alls konar
viðartegundir bæði innlendar og
Hér er ég sjálfum mér nógur
-og þarf ekki að leika mér að tuskuboltum, segir Friðþjófur
Másson sem tekur renniverkstæðið fram yfir Eldri borgarafélagið
Fiddi í Valhöll hætti að vinna fyrir
einu ári, en hafði verið afgreiðslu-
stjóri hjá Herjólli í tuttugu ár og þar
áður til sjós. „Reyndar var ég
kallaður staðarhaldari síðustu árin
hjá Herjólli og kunni því bara vel.
Eg var þá það sem stundum er kallað
allt muligt maður,“ segir I’iddi þegar
ég banka upp á hjá honum í
bilskúrnum, hvar hann hefur komið
sér upp rúmgóðu og vistlegu
smíðaverkstæði. Hann situr við
helilbekk og drekkur kaffi, fær sér í
nefíð og vindilsmók með hléum.
„Það versta sem fuilorðinn maður
gerir er að gera ekki neitt, eða liafa
ekkert fyrir stafni.“
Það er allt mjög þrifalegt og skipulagt
hjá Fidda og hann fer að segja mér
hvernig hann hagar tíma sínum í
skúrnum. „Hér er ég með allt til alls,
rennibekk, sagir, tæki og tól, kaffi
vindil, neftóbak og svo get ég farið í
sturtu þegar ég hætti við rennibekkinn
þar sem ég hef verið að búa til þessa
hluti sem ég hef verið að dútla við. Ég
varð sjötugur í fyrra og pantaði renni-
bekk frá fjölskyldunni í afmælisgjöf,
svo ég hefði eitthvað að gera ef tóm
gafst til. Nú tómið hefur gefist bærilegt
og nú er ég farinn að renna skálar,
kertastjaka og nokkra fundarhamra hef
ég gert."
Sturta í bílskúrnum, fyrirgefðu verk-
stæðinu?
. Já þetta er bæði bílskúr og verkstæði
og þetta með sturtuna er bara praktískt
atriði. Ég held að ég haft ekki farið í
sturtu inni hjá mér í ein sex ár. Það er
miklu betra héma. Enginn vatnsaustur
út um allt, heldur rennur þetta beint í
niðurfallið. Sjáðu, hér steypti ég upp
smá kant til þess að stýra vatninu rétta
leið.“
Mér sýnist þú hið mesta snyrtimenni,
miðað við að hafa hér bæði versktæði
og bílskúr?
Ja, ég veit það ekki nteð sjálfan mig,
en ég vil hafa röð og reglu á hlutunum
og geta gengið að þeim á vísum stað.
Það kom til mín maður einu sinni. sem
sagðist ekki myndi nokkum tíma bjóða
mér í sinn skúr, því að þar væri allt í
drasli.“
Varstu búinn að eiga þér þennan
draum lengi að konta þér upp rennibekk
að smíða við í ellinni?
„Nei ekki get ég nú sagt það. Þetta
var eins og hver önnur hugmynd sem
kviknaði, en hins vegar var ég búinn að
ákveða að ég ætlaði ekki að sitja auðum
höndum þótt ég hætti að vinna.
Eldriborgarafélagið var búið að bjóða
mér að koma og henda einhverjum
fisbolta út í loftið, bocchia trúi ég það
heiti. Ég sagði að það væri ekkert fyrir
mig og við það sat. Hér er ég sjálfum
mér nógur og þarf ekki að leika mér að
tuskuboltum."
Fiddí segist aldrei hafa komið nálægt smíðum áður, hó geti hann kannski ekl
svarið hað af sér að hafa komíð nálægt smíðí hriggja húsa um ævina, auk hess ai
hafa dyttað að ýmsu heima hjá sér.