Harmoníkan - 01.10.1995, Page 8

\ 1 Emg WtÆ 1 1 fIk't i | ÆBS Mm - r* • ily
xliBg jfffí Ti f ■ i\ j v wr
3 WtJm 1 1 f
IflHI 11 EHMmfitHnflllHI í if j \\ yH

Hljómsveit Þ.G. eins og hún var skipuð á árunum 1980 til 1986.
Frá v.: Hermann Jónsson, Rúnar Jónsson, Steini spil og Grétar Guðmundsson.
Það er ekkert hægt að hætta
Á sama tíma og harmoníkan var
á undanhaldi í íslenskri danstón-
list og „bítlahljómsveitir“ með raf-
gítara fóru hamfórum í samkomu-
húsum, var á Suðurlandi harmon-
íkuleikari með eigin hljómsveit,
sem naut stöðugrar liylli og fyllti
samkomuhúsin til jafns við aðrar
vinsœlustu liljómsveitir landsins.
Þetta var hljómsveit Þorsteins
Guðmundssonar - Steini spil með
sína menn. Þorsteinn Guðmunds-
son er kennari á Selfossi og býr
þar ásamt eiginkonu sinni Unni
Jónasdóttur, en börnin þeirra þrjú
eru uppkomin og flutt að heiman.
Eg lieimsótti þau lijónin kvöld eitt
síðla sumars til að frœðast um
harmoníkuleikarann Steina spil.
Eftir að við höfðurn kornið okkur
þœgilega fyrir í notalegri stofunni
hjá þeim, spyr ég Steina hvort
hann sé innfœddur á Selfossi.
Nei - ég er fæddur í næstu sveit, í
Egilsstaðakoti í Villingaholtshreppi 22.
desember 1933. Foreldrar mínir voru
Guðmundur Hannesson og Guðbjörg
Þorsteinsdóttir. Ég á tvö systkini, systur
sem á heima í Reykjavík og hálfbróður
sem býr hér fyrir austan.
Eru þau eitthvað í músík?
Nei - það átti reyndar að gera tón-
listarmann úr systur minni og var keypt
handa henni orgel til að læra á. Henni
var komið til náms, en hún sýndi því
engan áhuga og bókstaflega hætti.
Orgelið lenti að síðustu hjá mér, hér
inni á gangi.
En var einhver tónlist á heimilinu að
öðru leyti?
Eiginlega ekki - aftur á móti talaði
móðir mín oft um það, að hún spilaði á
tvöfalda harmoníku á sínum yngri árum
og það varð nú kannski kveikjan að
minni músík, að hún sagði mér ýmsar
ævintýralegar sögur frá þeim tíma. Hún
var Landeyingur og þurfti því að fara
oft yfir vatnsföll með harmoníkuna á
bakinu eða ríðandi eins og títt var í þá
daga. Ég held að hún hafi aldrei átt
harmoníku og ég heyrði hana aldrei
spila, en það var harmoníka á heimilinu
þar sem hún ólst upp, og hún fékk afnot
af henni. Þegar faðir minn keypti
orgelið fyrir systur mína hafði hann
löngu áður keypt harmoníku handa
bróður mínum. Hann hafði þó engan
áhuga á að spila - sennilega minnsta
áhuga af okkur öllum. Frændi minn
Rútur Hannesson úr Hafnarfirði, en við
vorum bræðrasynir, var í sveit hjá okk-
ur á sumrin þegar hann var ungur og
komst í hljóðfærið hjá bróður mínum.
Hann varð fljótt liðtækur á harmoník-
una, sem varð til þess að Hermundur
bróðir minn gaf honum hljóðfærið.
Þetta er allt fyrir þann tíma, sem ég
man eftir mér, en Rútur kom seinna oft
í heimsókn og með sitt hljóðfæri. Það
eru tímar sem ég man eins og hefði
gerst í gær, því ég man ennþá lögin sem
hann spilaði. Enn í dag spila ég lag sem
ég lærði af honum, lag sem ég hef
engan annan heyrt spila og veit ekki
hvað heitir. Ég spilaði þetta lag, sem er
polki, á skemmtun sem haldin var á
vegum Harmoníkufélags Rangæinga.
Ég kynnti það þannig að ég vissi ekki
hvað það héti og að ég spilaði það án
ábyrgðar. En ef einhver vissi hvað það
héti, bæði ég hann að láta mig vita.
Grétar Geirsson var þarna og sagðist
halda að hann hafi séð þetta lag á
nótum hjá Guðna Guðnasyni og það
héti „Eitt þúsund'4 eða „Eitt hundrað"
eða eitthvað í þá áttina.
Þegar svo kemur að því að ég fer að
hugsa um að fá mér harmoníku, þá er
blessaður faðir minn því mjög mót-
fallinn og leist ekkert á blikuna að ég
færi að kaupa mér harmoníku - dró allt
úr mér í því sambandi. Hann var orðinn
lífsreyndur maður, fór til Vesturheims á
sínum tíma og lenti þar í fyrri heims-
styrjöldinni, þannig að hann var búinn
að kynnast ýmsu og vildi mér sjálfsagt
vel með því að draga úr því að ég
gerðist hljóðfæraleikari. En ég hætti
ekki að suða og þegar ég fermist, þá
eignast ég í fyrsta skiptið einhverja
peninga sem heitið gat. Það vildi
8