Harmonikublaðið - 01.12.2009, Qupperneq 8

Viðtal við Viggó Bryn jólfsson
Viggó Brynjólfsson erfæddurá Broddadalsá
á Ströndum 31. maí 1926. Foreldrar hans
eru Guðl' .rgjónsdóttirog Brynjólfurjóns-
son sem bjuggu þarum langtárabil. Hann
á tværsystur, Svövu f. 1925 og Kristjönu f.
1930. Viggó ólst upp við hefðbundin sveita-
störfþess tíma. Sinnti kindum og kúm og
gekk til þeirra verka sem þurfti við búskap-
inn. Honum fannst þó búskapurinn og
dýrahaldið aldrei sérlega skemmtilegt og
hafði í raun miklu meiri áhuga fyrir vélum
og tækjum. Þessi áhugi hefur einkennt líf
hans og starf.
Viggó kvæntist Ardísi Ólöfu Arelíusdóttur
árið 1956 og saman eiga þau 8 börn en
Viggó átti einn son fyrir. Barnabörnin eru
orðin 26 og barnabarnabörnin 11. Viggó og
Ardís bjuggu fyrstu búskaparárin í Reykja-
vík en svo lá leiðin norður í land þar sem
þau bjuggu eitt ár á Blönduósi en eftir það
á Skagaströnd þar sem Viggó býr enn.
Viggó og Ardís slitu samvistir 1997.
Allt lífsstarf Viggós Brynjólfssonar hefur
tengst vinnuvélum. Frá tvítugsaldri hefur
hann unnið á jarðýtum og öðrum vinnu-
vélum og er enn að, 83 ára gamall. Hann
sótti fyrstu jarðýtuna tilAkureyrarog ákvað
að keyra hana til Blönduóss. Þetta var árið
1958 um hávetur. jarðýtan sem hann var
að kaupa, International TD14, hafði komið
með skipi en landleiðin norður var ófær
svo hann tókfarmeð flóabátsem gekkfrá
Sauðárkróki til Akureyrar. Eftirað hafagert
vélina klára keyrði hann upp að Bægisá og
fékkgistingu þar. Næsta morgun lagðihann
snemma afstað því hann var svo heppinn
að fá vinnu við snjómokstur um Öxnadals-
heiði sem varkolófær. Hann stakk ígegnum
skaflana á leiðinni og þurfti lítið að moka
útnemayfirháheiðina. Hins vegartafðiþað
ferðina að þrýrnarvoru of mjóar fyrir jarð-
ýtutönnina svo hann varð að rífa hana aftil
að komast yfir og Húseyjakvíslina varð að
fara á ísi. Þráttfyrirþað tókstað komastalla
leið frá Bægisá til Blönduóss á einum
degi.
Seinna eignaðist Viggó stærri vélarog vann
á þeim sjálfur en átti um tíma fleiri tæki í
einu og hafði menn í vinnu. Verkefnin hafa
að mestu verið í vegagerð og við ýmis mann-
virki. Fyrstu árin varhann í ræktunarvinnu
fyrir bændur en eftir að vélarnar urðu stærri
hentuðu þær ekki í slíka vinnu. Á löngum
starfsferli hefur hann komið víða við í
tengslum við mannvirki og jarðvegsfram-
kvæmdir. Hann var með vél við lagningu
vegar til Siglufjarðar um Mánárskriður og
við veginn um Ólafsfjarðarmúla. Þegarsam-
göngubyltingin vargerð með uppbyggðum
vegum um Norðurland á árunum 1960 -
1990 vann hann iðulega við þau verkefni.
Hann var við framkvæmdir Blönduvirkjunar
og nú síðustu árin hefur hann unnið á
ýmsum tækjum að gerð stíflumannvirkja
við Kárahnjúka og Eyjabakka.
Viggó situr í stofu í íbúð sinni þegar við
lítum inn. Harmonikurnarhans eru á gólfinu
og standur undir rafmagnsnikkuna stendur
í horni stofunnar. Myndarlegur magnari
stendureinnig við vegginn og ofan á honum
ýmis tæki og snúrursem fylgja raftengdum
hljóðfærum nútímans. Uppiávegg ermál-
verksem börnin hans gáfu honum. Myndin
er máluð eftir Ijósmynd af honum sjálfum
fráyngri árum með hnullunginn Fullsterkí
fanginu. í hillum eru fjölskyldumyndir og
lítil gyllt eftirlíking af risajarðýtunni Cater-
pillarD 11.
Viggó líturglettnum augum á spyrjandann
þegar við förum að ræða sambúð hans og
harmonikunnarígegnum lífið. Hann viður-
kennir fúslega að hún hafi verið lífsföru-
nautur hans í þeim skilningi að hann hafi
alla tíð átt harmoniku og varla hafi liðið sú
vika að hann tæki ekki eitthvað íhana. Sér-
staklega hafi hún seinni árin veitt honum
mikla lífsfýllingu og verið hans tómstunda-
gaman og afþreying.
Óskaði sér undir regnboganum
Það er ekki gott að segja hvenær áhuginn
fyrir harmonikunni vaknaði. Ég er að
minnsta kosti búinn að gleyma því. En ég
man að hún var mér ofarlega í huga þegar
ég var að smala sem strákur heima á
Broddadalsá og lenti í rigningarskúr. Þá
kom svona sérstakur regnbogi sem mér
fannst ég geta farið undir endann á. Ég
hafði heyrt að sá gæti óskað sér sem kæm-
ist undir endann á regnboga. Þar sem ég
stóð þarna rennblautur í smalamennskunni
og hefði kannski átt að óska mér þægra
kinda eða búsældar sveitamannsins kom
mér allt annað í hug. Ég man að ég óskaði
mér tveggja hluta. Að ég myndi eignast
harmoniku og bíl.
Ég eignaðist fyrstu harmonikuna þegar ég
var 16 ára. Ég man ekki nákvæmlega hvernig
það bar til en foreldrar mínir höfðu mjög
misjafnan áhuga á þessu hljóðfæri mínu.
Pabbi sagði að ég myndi aldrei ná neinu
Viggó spilar
lagi á hljóðfærið en mamma var miklu
jákvæðari og skildi þetta allt betur. Hún
kenndi mér fyrstu gripin og ég átti í henni
alltaf haukíhorni þegarkom að harmonik-
unni einsog reyndar fleiru f lífinu. Hún hafði
sjálf átt harmoniku og spilað á dansleikjum.
Pabbi var hins vegar alveg laglaus og spil-
aði ekki á hljóðfæri. Égveit ekki hvað varð
um harmonikuna hennar mömmu. Hún tal-
aði aldrei um það. Mig grunar að pabba
hafi ekkert verið um það gefið að hún væri
að spila og allra síst á böllum. Þessi fyrsta
harmonika mfn var lítil, ein sú minnsta sem
þá fékkst hér á landi og ég átti hana ekki
lengi. Þá fór ég suður og keypti aðra stærri
og betri.
Harmonikan eina hljóðfærið á böllunum
Ég hef líklega verið 18 ára þegar ég fór að
spila á böllum. Það var norður í Djúpuvík
þarsem mikið síldarævintýri var f gangi og
égvaraðvinna eittsumarísíldinni. Haldin
voru böll um hverja helgi í kvennabragg-
anum og við skiptumst á að spila, ég og
Magnús Benediktsson sem kallaður var
Maggi póstur. Ég minnist þess ekki að
nokkuð hafi verið greitt fyrir þessi böll, ég
held ekki. Við gerðum þetta alveg eins
okkur til skemmtunar. Svo var ég að spila
á böllum í sveitinni heima bæði í samkomu-
húsinu við Fjarðarhorn í Kollafirði, inni í
Bitru og víðar.
Á þessum árum var harmonikan eina hljóð-
færið á dansleikjum. í raun voru engin
önnur hljóðfæri sem almenningur hafði
aðgang að eða kunni á nema orgelin og
þau voru ekki mjög meðfærileg. Gítarar eða
blásturshljóðfæri þekktust varla og voru
8