Harmonikublaðið - 01.12.2009, Qupperneq 12

Haustkvöld í Svartaskógi
Égvarð þeirraránægju aðnjótandi að fá
tækifæri til þess að sækja heim þessa
hressu sveit manna, sem standa vörð um
hagsmuni og velgengni harmonikunnar á
Héraði, já þetta voru þeir félagar f Harmo-
nikufélagi Héraðsbúa.
Við Hjálmar lentum á flugvellinum á
Egilsstöðum kl. 17:00 föstud. 19. sept. Ekki
þurftum við að bíða lengi, þegar við sáum
mann koma á harðahlaupum, var þar kom-
inn sjálfur formaður S.Í.H.U. Jónas Þór en
hann var kominn til að sækja okkur og fara
með okkuríSvartaskóg, en þarátti að halda
aðalfund S.Í.H.U. Jónas virtist vera að flýta
sér einhver ósköp, eða kannski er hann bara
alltaf svona, hann keyrði hrattogtalaði enn
hraðar, þannig að það situr nú ekki mikið
eftir úr þessari bílferð annað en það að hann
benti okkurágult hús upp í einhverri fjalls-
hlfð og sagði þetta er sumarbústaðurinn
minn og þarna er líka hjólhýsið mitt. Líklega
eitthvert dýrasta hjólhýsi í heimi sagði
Jónas. Já, já hugsaði ég með mér, Jónas er
þá líldega einn af ríkustu mönnum á Austur-
landi, skyldi hann hafa verið í útrás, eða er
hann kannski einn af þessum útrásarvík-
ingum, þessum hugsunum mfnum var í engu
svarað, en mér fannst samt yfirbragð Jón-
asar ekki bera þess vott að hann væri auð-
maður hvorki í fasi né klæðaburði. Ég ákvað
samt að vera ekkert að hugsa um þetta
meira, því nú vorum við komin í Svartaskóg
og fólk farið að tínast að.
Kl.19:00 var kvöldverður í boði Harm-
onikufélags Héraðsbúa, sem betur fer var
ekki um skipulagða dagskrá um kvöldið að
ræða, en eftir kvöldmat heyrði ég að form.
S.Í.H.U. var að boða stjórnarmenn á fund
og hefur hann eflaust hellt upp á könnuna
fyrir þau og að sjálfsögðu notað til þess
kaffi og gamaldags EXPORT.
Við HjálmarogÁsgerðurdrógum nú fram
nikkurnar ásamt Grétari, Elísabetu og Guð-
nýju. Fleiri bættust svo íhópinn, varspilað,
dansað og sungið f u.þ.b. eina Idukkustund,
kom þá veitingamaðurinn askvaðandi og
var hann vægast sagt mjög dularfullur, bað
hann okkur að hætta að spila strax og koma
með sér í smá göngutúr með nikkurnar. Ekki
þorðumviðannaðen hlýða þessu þvívert-
inn hefurauðvitað öllvöld íhendi sér. Með
nikkurnar framan á okkur, örkuðum við með
honum upp í fjallshlíðina en gangstígurinn
var allur upplýstur með kertaljósum, komum
við loks að ævintýralegum Ijósum prýddum
palli sem var í svolitlu skógarrjóðri, þar voru
spiluð nokkur lög og sungið dátt, þvílík
stemming, þessari ævintýralegu rómantísku
stund gleymi égaldrei. Þegarhérvarkomið
var farið aftur inn í hús og þá tóku heima-
menn og fleiri við og var spilað og dansað
fram á nótt.
Laugardagurinn rann upp. Birkiilmurinn
og haustlitirnir runnu saman í eitt, það var
ekki hægt annað en verða djúpt snortinn af
allri þessari ótrúlegu fegurð. Eftir morgun-
mat um kl. 11 var farið með maka fundar-
manna í rútuferð með fararstjóra, síðan
hófst aðalfundurinn. Ég hef aldrei verið á
málefnalegri aðalfundi þar sem svo margir
höfðu skoðanirá málum og létu þæróspart
íljós, auðvitað vartekistá ogsmá skammir
og svoleiðis en þannig á það að vera. Já
þetta var virkilega góður aðalfundur þar
sem tekist var á um mál á heiðarlegan hátt
ogallirskildu sáttir. Hátíðarkvöldverðurvar
kl. 19:00 þrfréttaður og ekkert skorið við
nögl, milli rétta voru skemmtiatriði, ungir
og aldnir nemendur léku á harmonikur,
brandarar sagðir og fjöldasöngur. Gutt-
ormur Sigfússon var heiðraður, síðan var
slegið upp balli og dansað fram á nótt.
Sunnudagurinn var heimfarardagur og
eftir morgunverð fór fólk að tínast burt. Við
pökkuðum niður og hugsuðum með okkur
að nú væri þessi vel heppnaða helgi að baki,
en svo var nú aldeilis ekki, rúsínan í pylsu-
endanum var eftir. Við áttum flug heim kl.
14:10 og hefðum þurft að bfða úti á flugvelli
ítvo tíma en til þess kom þó ekki, því Jón og
Anna sem búa á Egilsstöðum buðust til að
keyra okkur út á flugvöll. Þegar við fórum
að nálgast Egilsstaði spurðu þau hvortvið
vildum bara ekki koma með þeim heim
frekar en bíða úti á flugvelli, við þökkuðum
gott boð. Á meðan við drukkum kaffið hjá
þeim, sögðu þau hjón okkur sögur úr hér-
aðinu. Þau eru fróð um umhverfi sitt og
segja skemmtilega frá, Anna varfararstjóri
ímakaferðinniogjónvarfulltrúiáfundinum.
Þau sögðust eiga lítinn bát og veiða allan
fisktil heimilisins og vel það. Þegar hér var
komið sögu spurði Anna hvort við vildum
ekki borða með þeim saltfisk og kartöflur í
hádeginu, en Jón verkar allan fisk sjálfur.
Við þáðum það og sjáum ekki eftir þvf, betri
saltfisk höfum við ekki fengið í áratugi.
Meðan Anna var að elda kom gestur að
svaladyrunum og opnaði Jón fyrir honum
en þarna var kominn köttur sem Jón sagði
að hefði líklega átt heima þarna á undan
þeim. Kattamatur var í skál við dyrnar en
kisi leit ekki við honum svo Jón spurði Önnu
hvort hún ætti ekki fisk handa honum, jú jú
hann fékk fiskinn ogvildi svo bara komast
út. Jón opnaði fyrir kettinum, þakkaði
honum fyrir komuna og sagði að hann
stoppaði aldrei lengi greyið.
Nú var komið að kveðjustund, við
kvöddum þessi indælu hjón sem kunna svo
vel að láta gestum sínum Ifða vel, þetta var
sönn íslensk gestrisni og við fundum það
svo vel að við höfðum eignast góða vini á
Egilsstöðum, hjartans þakkir. Ef einhver
hefur verið að hugsa um það, að breyta
þurfi formi aðalfunda segi ég hiklaust NEI
svona á að gera þetta.
En ekki má láta okkur í Reykvfkurfélög-
unum gjalda þessaðvið búum íhöfuðborg-
inni, þaðeralltílagi þóeinn ogeinnfundur
sé haldinn hér þó hann verði ekki nákvæm-
lega eins og þeir á landsbyggðinni, þá geta
þeir líka verið skemmtilegir og góðir. Ef
landsbyggðarfólk hefur ekki áhuga á þvf að
sækja fundi með okkur hér í Reykjavfk eða
t.d. ungmennamót og njóta þess sem við
höfum upp á að bjóða, þá sé ég ekki hvað
við höfum að gera í Landssamtökum. Oft
varégminntá það þessa helgi að það væru
tólf ár síðan við höfðum verið þarna á aðal-
fundi, getur það verið, mér finnst svo stutt
síðan, svona rétt eins og maður væri að
vakna af löngum værum blundi.
Vinum okkará Egilsstöðum ogöllum sem
voru í Svartaskógi þessa helgi sendum við
okkar bestu kveðjur.
Gudrún Gudjónsdóttirform.
Harmonikufélags Reykjavíkur
12