Harmonikublaðið - 01.09.2010, Síða 9

Harmonikudagurinn 8. maí 2010
Harmonikufélag Þingeyinga stóð fyrir sam-
komu að Breiðumýri í Reykjadal þennan
dag eins og undanfarin ár. Dagskráin stóð
frá kl.14-16 og veitingar í boði félagsins í
hléinu. Nokkur hópur fólks var mættur og
átti góða stund saman.
Þrír ungir og efnilegir nemendur léku á
hamonikur og fengu gott lófaklapp, auk
viðurkenningarskjals frá HFÞ fyrir. Stefán
Bogi Aðalsteinsson frá Tónlistardeild Litlu-
laugaskóla, Hrund Óskarsdóttir og Ásta
Sofffa Þorgeirsdóttir frá Tónlistarskóla
Húsavfkur.
Ásta Soffía tók þátt í Harmonikukeppni
SÍHU (Samband íslenskra harmonikuunn-
enda) sem fram fór 17. apríl 2010 íTón-
listarskólanum f Garðabæ. Keppt var í
þremur aldursflokkum og sigraði hún í
sínum aldursflokki 13 -16 ára. Auðheyrt er
að Ásta Sofffa er efnilegur tónlistarmaður
og tekur miklum framförum ár frá ári.
Eftir kaffihlé léku nokkrirfélagar HFÞ á sfn
hljóðfæri og reið Sigurður Hallmarsson á
Stefán B. Aðalsteinsson
vaðið. Að lokum léku þeir félagar sem
mættirvoru með hljóðfæri saman nokkur
lög.
Vetrarstarfi HFÞ er þar með lokið en næsta
verkefni er að sjá um, ásamt Félagi harm-
onikuunnenda við Eyjafjörð, sumarhátíðina
að Breiðumýri 23.-25. júlf næst komandi.

Ásta Soffía Þorgeirsdóttir
Þar mæta harmonikuunnendur og þeirra
fólk víða af landinu til þess að njóta sam-
veru með góðu fólki, hlusta á harmoniku-
leik og dansa tvö kvöld í röð í friðsælu
umhverfi.
Texti: Þórhildur Sigurðardóttir
Myndir: Sigurður Ólafsson
mhh
Hrund Óskarsdóttir
Brandara
ÍÁfangagili hafa Landmenn byggtsérmjög
myndarlegan leitarmannaskála.
Einhvern tfma gisti Haraldur Runólfsson í
Hólum á Rangárvöllum í skála þessum.
Haraldur er þekktur að því að vera afdrátt-
arlaus í tali og getur stundum orðið all gíf-
uryrtur.
Hann skrifaði nafn sitt í gestabók.sem
þarna liggur frammi og lét fylgja mjög lof-
samleg ummæli um þetta sæluhús, sagðist
hafa átt þar góða nótt, en bætti því við, að
músagangur hefði verið svo mikill.að ekki
hefði hann mátt geispa, þá voru mýsnar
komnar upp í hann.
MÁLTÆKIÐ; „hverjum varþað aðþakka, að
Gunna flaut?“ kannast víst flestir við, en
tildrögin að því þekkja færri og voru þau
eins og hérsegir:
Skip var á ferð úr Vestmannaeyjum upp í
Landeyjasand en þar er mjög erfið lending,
eins og kunnugt er. Með skipinu voru
vinnuhjú frá bæ einum í Landeyjum og hét
vinnukonan Guðrún. Skipinu barstá ílend-
ingunni og hrökk Guðrún fyrir borð, en hún
var ólétt og sökk ekki og tókst snarráðum
manni að innbyrða hana.
Þegar f land kom var manninum að verð-
leikum hælt fyrir snarræði sitt. Þá gellur
vinnumaðurinn við og segir heldur drýg-
indalega:
„]á, en hverjum var það að þakka, að Gunna
flaut?"
VILHJÁLMUR STEFÁNSSON landkönnuður
hélt eitt sinn miðdegisverðarboð fyrir
íslendinga á heimili sfnu f New York.
Eftir borðhaldið settust karlmennirnir inn
í skrifstofu Vilhjálms og fer hann að týsa
fyrir þeim lifnaðarháttum sela í norður-
höfum. Fyrst koma urturnar á vorin og svo
koma brimlarnirá eftir þeim upp á ísinn og
öskra á urturnar,-
„ Ég held annars, að ég geti líkt eftir þessu
hljóði,“ segir Vilhjálmur og rekur upp ámát-
legt öskur.
Þá opnast skrifstofudyrnar og inn gægist
eiginkona Vilhjálms og spyr: „Varstu að
kalla á mig,Villi?“
Kær kveðja Frosti G.