Fréttir - Eyjafréttir - 20.03.2008, Blaðsíða 2

2
FERMINGAR 2008 / Fimmtudagur 20. mars 2008
ALLTAF FARIÐ í LEIKI í FERMINGAR-
VEISLUM í MINNI FJÖLSKYLDU
:: SEGIR HALLDÓR HALLGRÍMSSON, STARFSMAÐUR LANDAKIRKJU
Halldór Hallgrímsson er
umsjónarmaður með kirkjunni
og kirkjugarðinum. Hann
femdist árið 1971 og segir að
fermingarfræðslan hafi farið
fram í sjálfri kirkjunni enda ekki
um safnaðarheimili að ræða á
þeim tíma.
„Þetta var stór árgangur, eitthvað
rúmlega hundrað krakkar," segir
Halldór. „Og þeir séra Þorsteinn
Lúther og séra Jóhann Hlíðar, sem
sáu um undirbúninginn, skiptu
þessu bróðurlega á milli sín."
Halldór segir hálfgerða skömm frá
því að segja að ekki sitji mikið eftir
frá þeim tímum. Áhuginn hefði
mátt vera meiri. „Reyndar hef ég
alltaf verið trúaður og það má
segja að ég hafi alist upp með
kirkjunni. Afi var meðhjálpari í 31
ár, Jóhann Hlíðar heimilisvinur og
Þorsteinn Lúther bjó á móti okkur á
Heiðarveginum. En það verður að
segjast eins og er,að fræðslan þótti
okkur heldur þurr og bragðdauf.
Það hefur sem beturfer breyst með
lifandi fræðslu og bættri aðstöðu."
Fermt var á hvítasunnunni, eins og
svo oft í Eyjum, þann 11. maí, á
lokadaginn. Halldór segir að þá
hafi allur hópurinn hrúgast saman
uppi í turnherbergi kirkjunnar til að
klæðast kyrtlunum og búa sig
undir athöfnina. „Það er ótrúlegt að
þetta skyldi allt ganga svona vel öll
þessi ár í þessum þrengslum, því að
þetta voru oft stórir hópar, um
þrjátíu krakkar," segir hann.
Hópnum var raðað eftir stærð fer-
mingarbarnanna, þeir stærstu
fyrstir. „Ég man að við Gylfi
Garðars. vorum aftastir enda minn-
stir í hópnum. Það eru ekki margir
prestar sem ná bæði að skíra og
ferma sama barnið en því náði séra
Jóhann, hann var sóknarprestur hér
frá 1956 til 1972 og afgreiddi þetta
hvort tveggja bæði hjá mér og
fleirum í þessum hópi."
Halldór segir að veislan hafi verið
haldin heima á Heiðarveginum,
öllu snúið við í húsinu og stólar
ogborð fengin að láni úr næstu
húsum. „Það var alltaf farið í alls
kyns leiki í fermingarveislum í
minni stórfjölskyldu. Þau Unnur
Guðjóns og Gaui Manga sáu um að
stjórna því og allir tóku þátt í
þessu, bæði börn og fullorðnir.
Þetta var mikið fjör," segir Halldór
sem segist hafa fengið einhver
býsn af fermingarskeytum og
gjöfum. „Ég man eftir gullúri frá
pabba og mömmu sem þótti flott í
þá daga, myndavél, svefnpoka og
fleiru. „Daginn eftir var svo farið í
fermingarmyndatöku til Óskars
Björgvinssonar og þar var þessi
myndarlegi ný-fullorðni drengur
myndaður í bak og fýrir," segir
Halldór að lokum.
ÞAÐ VAR SJÁLFSAGT MÁL AÐ FYLGJA KRISTI SEM
LEIÐTOGA LÍFSINS, OG ÞÓTTI EKKI ÁSTÆÐA TIL AÐ
RÆÐA ÞAÐ NEITT NÁNAR,
::SEGIR GUÐNÝ 6JARNADÖTTIR
Guðný fermdist á hvítasunnu-
dag, þann 17. maí 1964, frá
Reykholtskirkju í Borgarfirði og
það var séra Einar Guðnason,
sóknarprestur, sem sá um
athöfnina.
„Við vorum sjö fermingarbörn,
fjórar stúlkur og þrír drengir," segir
Guðný. Tíminn, sem fór í
fermingarfræðsluna, var ekki
langur, sirka hálfur mánuður í maí
en þá var skólinn búinn. „Það var
talað um að„ganga til prestsins" og
það í orðsins fylltu merkingu, því
að ég man eftir að hafa farið gang-
andi til fræðslunnar og þurft að
vaða yfir Reykjadalsá. Við vorum
tvær saman,frá sitt hvorum
bænum, sem fylgdumst að en
stundum var við keyrðar. Hjá
prestinum lærðum við ritningar-
vers, sálma og bænir og einnig
spjallaði séra Einar við okkur um
lífið og tilveruna."
Guðný segir að yfirleitt hafi þau
komið saman í kirkjunni sem er
timþurkirkja frá því um 1887. „En ef
frú Anna var ekki heima,fengum
við að vera í stássstofunni á prests-
setrinu. Prestheimilið er í minning-
unni eins og safn sérstakra hluta,
mikið af póleruðum húsgögnum,
þykkum gólfteppum og myndum á
veggjum, og hafði yfir sér einhverja
dulúð. En foreldrar mínir voru
kirkjuræknir og oft fór ég með
þeim til kirkju og síðan var kaffiboð
á prestsetrinu. Prestsfrúin, sem
alltaf var ávörpuð„Frú Anna", gekk
þá á milli gesta, skenkti kaffi úr
silfurkönnu og bað fólk um að
gjöra svo vel og bætti alltaf við fyrir
aftan: „Og það er meira frammi."
Hún var með silfurgrátt hár og
ákaflega virðuleg eldri dama í
minningunni."
Frænka Guðnýjar, sem var
saumakona,dvaldi nokkra daga á
heimilinu fyrir ferminguna. „Hún
saumaði á mig fermingarkjól,sem
sagt módelkjól," segir Guðný.
„Hann var úr gráyrjóttu efni, sniðið
var í Charlestonstíl og um mittið
var bundið mjótt leðurbelti. Ég var
í hvítum,támjóum og hælaháum
skóm. Hárgreiðslan var bara„natur-
al" en í hárið var sett hvít gervinelli-
ka."
Guðný segir að hvítasunnan hafi
yfirleitt verið í miðjum sauðburði
þannig að ekki hafi verið neinn tími
fyrir eitthvert vesen í undirbúningi,
annað en að allt hafi verið mjög
hreint og fínt. „Fermingarveislan
var haldin heima á
Kjalvararstöðum. Kaffi og kökur
sem mamma sá um að baka.
Gestirnir voru nánasta fjölskylda og
nágrannar. Fermingarúrið var hin
klassíska fermingargjöf og auk þess
fékk ég kommóðu frá foreldrum
mínum. Annars voru skartgripa-
skrín, hálsfestar og undirpils, sem
voru kölluð„skjört", vinsælar
fermingargjafir og eignaðist ég þó
nokkur slík. Það tíðkaðist einnig að
gefa peninga en var ekki orðið
algengt. Eina fermingargjöfin sem
ég á ennþá, er Nýja testamentið
sem ég fékk frá frænku minni sem
saumaði kjólinn."
Guðný segist ekki minnast þess að
það hafi verið sérstök umræða um
trúarupplifun fermingarinnar.
„Ferming var hluti af því að játa
skírnina og vera tekinn í kristinna
manna tölu. Það var sjálfsagt mál
að fylgja Kristi sem leiðtoga lífsins
og þótti ekki ástæða til að ræða
það neitt nánar. Bænir og náunga-
kærleikur var innræting í uppeldi
foreldra minna í sveitinni og ekki
síst að taka málstað þeirra sem
minna máttu sín. Ég held að þessi
sjálfsagði hluti af kristnu uppeldi
hafi dugað mér vel og séjafngildur
í dag og fyrir 44 árum," sagði
Guðný Bjarnadóttir að lokum.