Alþýðublaðið - 14.06.1924, Blaðsíða 3

A'L& V m tf «iL A!© Jf &>
3
skoplðikar tíi að sýna óstjrirn-
ina og slóðísk p!nn á tah aia-
stöðvu’D nkisios*,
©r á alirt vitorði, að
Poincaré lét ieggja niður einka-
sölu rtkisins á ssidspýtura til þass,
að einn af vínutn Bíiliets gætí
krækt i hana. Sjál ur ræður
Billiet yfir allri sykurframleiðslu
í hndinu, öilum námu n, liri
olíuframleiðslu o. fl. o. fl, En
honum nægir þetta ekki; nú vill
hann láta ríkið hætta einkaisöSu
á tóbaki, og hefir þó gróðinn
á henni auklst frá 1913 úr 438
millj. franka upp i 1300 milljónir
franka á ári. Hann hefir einnig
í huga að leggja undir sig rit-
sima- og talsima-kerfin, járnbraut-
irnar og hargagnasmiðjurnar.
Poiccaré hafði lotað að leggja
fyrir þingið í vetur frumvarp tll
laga um tryggingar íyrlr verka-
menn, ©n þegar til kom, sveikst
hann um það til að þóknast
Billiet.
Til skamms tíma hefir litið
svo út, sem vald Biliiets væri
því nær takmarkalaust. Á slð-
asta tundi »bandalagsins< lagði
hann mikið kapp á að tryggja
sér íylgl hinna smærri eigna-
manna, handiðnarmauua, smá-
kaupmanna, embættismanna,
bænda o. s. frv. En sfðan hefir
verið flett greinllega ofan af
gróðabralli og fjárglætrum stór-
burgeisa og margt komið í ljós,
sem veldur því, að þesslr smærri
menn eru nú >kki lengur jaín-
leiðitaralr. Rét nýlega héldu
52000 bairra fc.id og samþyktu
Ui-skortnoiða áiyktun gegu
»bandalaginuc.
Einn þessara, sem áður var
meðlimur »bandalagsins<, hefir
nú skrifað aðalmálgagni þess
opið bréi, í því er þetta: »í>að
eru ekki srnæfri k^upmennirnir
cða.sraáeignameíinirnir, sem ráða
og kosta útgáfu hinna heimsku-
legu kosningapésa og æsinga-
mynda »bandaíag8Íns<, heidur
atórbankaroir, hdngarnir, trygg
ingafélögin og stríðsbraskararnir,
sem gera það. Þeir ætla sér að
avfnbeygja alla smærri menn undir
ok hins álþjóðlegá auðvalds.
Þeir kenna álavningu smákaup-
manna og iðuaðarmanua um
verðhækkunina, tjl þess að leyna
því, að það eru þelr sjáifir, stór-
burgeisarnir, sem okra á fram-
teiðslunni <
Bréf þetta sýnir ljóslega, að
hinar svo nefndu »millistéttir<
eru að hverfa frá Bifliet og
stjórumálaflokki hans. Getnr það
haft mikla þýðiogn við kosning-
arnar 0g orðið til þess, að » vinstri-
vængurinn<, trjálslyndari flokk-
árnir, verði ofan á.<
Nú eru kosnlngarnar i Frakk-
landi um garð gsngnar; var sig-
ur stjórnarandstæðinga miklum
mun meiri en við var búist.
Einræði hins óþjóðlegá auðvalds,
;[:í;liHSWEEJENED STERILIZEDrfíjÉÍ:
' MNEf1
Kaopfélagil.
Einu eða tveimur herbergjum
óska ég eftir f haust. Guðjón Ó.
Guðjónsson, Tjarnargötu 5.
yfirgangur þess og hernaðaræði
var þar með brotlð á bak aftnr
í Frakklandi. — Burgeisar falla
á verkum sinum; fjárgræðgln,
otstopinn og lítilsvirðingin á líf-
um manna og þjóðernl verðnr
þelm alls staðar að fótakefli.
Alþýðan kemit fet fyrir fet nær
því markl, að taka stjórnartaum-
ana í sfnar hendur, bæði f orði
og á borði.
Næturlæbnir er í nótt Ólafur
Þorsteinsson Skóiabrú, sími 181;
og aðra nótt M. Júl. Magnús
Hverfisgötu Jo, sfmi 410.
JSdgsr Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opar-borgar.
, Apamaðurinn horfði forvitnislega á svertingjana;
honum fanst það, sem hann sá, koma sér kunnuglega
fyrir sjónir; þó gat hann ekki tengt neitt af þvi, er
hann hafði séð, siðan hann kom upp úr gröfum Opar,
við fortiðina.
Eins og í þoku sá haun loðinn og ljótan skrokk.
Einhver angurværð kom yfir hann, er hann barðist við
að muna. Minnið hafði fikað sig til æskuára hans. —
Það var myndin af Kölu, apynjunni, fóstru hans, sem
hann sá, en þekti þó ekki fullkomlega. Líka sá hann
aðra hennar lika, en ógurlegri, — það voru þeir, Terkoz,
Tublat 0g Kerchak, — og svo einn minni; það var
JStita, leiksystir hans,
Smátt og smátt þekti hann þau, er þau skýrðust i
huga hans; hann mundi ýmislegt i sambandi við þau
0g likti þeim saman. Æskuárin meðal apanna svifu
fyrir hugskot hans í smárri mynd, sem kveikti þvi
sterkari þrá i brjósti hans eftir návist og félagsskap
þessara fornu vina, sem myndin skýrðist og stækkaði.
Hann sá svertingjana kæfa eldinn og halda áf stað,
en þótt hann fyrir skömmu hefði þekt andlit hvers
einasta þeirra eins vel 0g andlit sitt, vöktu þau enga
pndurminningu i huga hans.
Þegar þeir voru farnir, fór hann niður úr trénu og á
veiðar. Úti á s éttunni voru ýmis dýr á beit; hann
læddist áleiðis til villihestahjarðar. Án þess að hugsa
um það fór hann stóran hring til þess, að dýrin yrðu
áveðurs við harn; — hann gerði það ósjálfrátt. Hann
notaði sérhvert s.kjól, er var á leíð hans, er hann skréið
á fjórum fótum eða á maganum nær og nær þeim.
Þegar hann nálgaðist hjörðina, urðu næst konum uug
hryssa og feitur foli. Eðiishvötin valdi hið fyrrnefnda,
Kunni var rétt hjá parinu. Apamaðurinn komst i hvarf
við hann; hann tók fast um spjót sitt. Varlega dró
hann undir sig fæturnar. Eins og leiftur stökk hann á
fætur og varpaði spjótinu i siðu hryssunnar; hann heið
þess ekki að sjá árangurinn af spjótinu heldur stöklc á
eftir spjótinu með veiðihnif sinn á lofti.
Dýrin stóðu hreyfingarlaus eitt augnablik; hryssan
rak upp hræðslu- og sársauka-hvían og snéru þá hæði
á flótta, en Tarzan apabróðir var rétt á eftir þeim, og
innan skamms liafði hann náð hryssunni; hún snérist
til varnar og beit 0g sló. Maki hennar stanzaði augna-
blik, eins og hann ætlaði að hjálpa henni, en hanu leit
Tarzan-sligarnar fást. á ísafirði hjá
Jónhsi Tómassyni, bóksala.