Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1979, Blaðsíða 16

Sullúrið
Jólasaga $yrir börnin
Eiríkur litli var duglegur drcngur,
sem hjálpaði pabba og mömmu vel,
og þó að hann vœri ekki nema 13
ára, gat hann bæði passað litlu syst-
kinin sin, mjólkað geitina og hlaðið
brenni í kesti. Pabbi hans var brenni-
höggvari og barðist i bökkum með að
hafa ofan i sig og fólk sitt að borða.
Veturinn lagðist snemma að og fyrstii
skíðagestirnir voru . komnir á gisti-
húsið.
Það lá illa á Eiriki. Hann heyrði
nefnilega pabba og mömmu tala um,
að þetta árið yrðu engin ráð með að
halda jólahátíð, því að þau ættu ekki
einu sinni peninga fyrir nauðsynleg-
asta fatnaði.
Eirikur fór nú að velta því fyrir
sér, hvernig hann gæti unnið sér inn
peninga til að halda jólin. Svo datt
honum nokkuð í hug. Án þess að láta
nokkurn heima hjá sér vita, fór hann
á gistihúsið og spurði hvort hann gæti
ekki hjálpað til þar. Það fór svo að
nóg var handa honum að gera. Á
hverjum morgni fór hann á fætur
áður en pabbi hans vaknaði, setti á
sig skiðin og fór i gistihúsið og mok-
aði snjó og burstaði skóna gcstanna.
Þegar þetta var gcrt flýtti hann sér
heim, til þess að foreldra hans skyldi
ekki gruna neitt.
Eirikur varð fljótt vinsæll, hann
kynntist lika jafnöldrum sinum meðal
gestanna og kenndi þeim margt við-
vikjandi skiðagöngu, þvi að þar var
hann þeim miklu fremri. Skankalangi
Jan. sem átti heimsins bestu skiði,
var alltaf að kútvcltast í snjónum, en
átti bágt með að fara að ráðum fátæka
drengsins. Hann varð gulur af öfund,
þegar hann sá Eirík koma brunandi
i svigi niður hliðarnar, að aflokinni
vinnu.
En nú varð Jan innkulsa af öllum
veltunum i snjónum og lá i nokkra
daga. Einn daginn var Eirikur send-
ur til hans með heitt vatn. Hann starði
á allt fallega dótið, sem var kringum
Jan, og meðal annars gullúrið, sem
hann hafði fcngið í jólagjöf, fyrir sig
fram. Meðan Jan var að þvo sér bjó
móðir hans um rúmið og Eirikur tók
ösku úr ofninum. Og siðan fór hann
heim, alveg ringlaður af öllu þessu
dýrmæti, sem hann hafði séð.
Morguninn eftir, þegar Eirikur kom
á gistihúsið til morgunsnúninganna,
var honum tekið með ónotum og
kulda. Honum var skipað að fara inn
til gistihússeigandans, scm hafði ver-
ið honum svo góður. En nú var hann
byrstur og bar það á hann, að hann
hefði stolið gullúri Jans. Það var horf-
ið. Og nú hótaði hann Eiriki lög-
reglunni, ef hann meðgengi ekki undir
eins. Eiríkur var eins og þrumu lost-
inn og sór og sárt við lagði, með tár-
in i augunum, að hann væri saklaus.
Gistihúsleigandinn lét það ckki duga
og fór með honum heim, til þess að
tala við foreldra hans. Þó að Eirikur
hefði góða samvisku, var hann í öng-
um sinum út af þessu, ekki síst vegna
þess að nú var búið með atvinnuna
á gistihúsinu. Og hvernig átti hann nú
að eignast peninga fyrir jólagjöfum.
Foreldrar Eiriks urðu heldur döpur
þegar þau heyrðu að hann væri grun-
aður um þjófnað, — þau vildu ekki
trúa þvi, að hann gæti lagst svo lágt.
En hins vegar urðu þau hissa á þvi,
að hann skyldi hafa fengið sér at-
vinnu að þeim forspurðum. Gistihús-
eigandinn gaf þeim tveggja daga frest.
til þess að fá drenginn til að með-
ganga, annars yrði hann að íeita á
náðir lögreglunnar og fá liana til að
skerast í málið. Hann vildi ógjarnan
láta óorð komast á gistihúsið sitt.
— Þetta urðu dapurlegir dagar hjá
Eiríki litla. Áform hans um að geta
keypt jólagjafir handa foreldrum sin-
um var að engu orðið, og hann hafði
verið brennimerktur sem þjófur,
sjálfum sér og foreldrum sinum til
óbærilegrar skapraunar.
Nú var aðfangadagurinn kominn,
fresturinn var útrunninn. Og þegar
drepið var á dyrnar hrökk Eirikur
við eins og fælinn hestur. — Nú mundi
gistihúseigandinn auðvitað vera kom-
inn með lögregluna til að sækja hann.
Jú, þetta var gistihúseigandinn, en
með honum var Jan, sem brosti vand-
ræðalega. Eirik langaði mest til þess
að leggja á flótta, en Jan hljóp til
hans, tók í höndina á honum og með
tárin i augunum bað hann Eirik að
fyrirgefa sér, að hann skyldi hafa
grunað hann um þjófnað. „Littu á,
Eiríkur,“ sagði hann, „úrið mitt, sem
ég liafði lagt frá mér, hvarf mcðan
þú varst inni hjá mér, og ég gat hvergi
fundið það, — þess vegna hélt ég að
þú hlytir að liafa tekið það. En i dag
þegar ég ætlaði á skiði i fyrsta sinn
eftir leguna og var að fara i skiða-
stigvélin, fann ég það þar. Þá skild-
um við að manima hefði ýtt við þvi
þegar hún var að búa um rúmið og
það hafði dottið ofan i stígvélið. Eg
veit ekki hvernig ég á að geta bætt
fyrir þetta. Eirikur, en nú langar mig
til þess að þú viljir taka við úrinu scm
gjöf frá mér. Eirikur kinkaði bara
kolli, hann var svo hrærður að hann
kom ckki upp nokkru orði.
Gistihúscigandinn, sem hafði rétt
mömmu Eiriks körfu með ýmsu góð-
gæti í. kom nú til drengjanna. „Það
var gott að þetta komst upp, Eirikur,“
sagði hann, „og mér er óskiljanlegt
að mér skyldi nokkurn tima detta i
hug að það gæti verið þú, sem hefðir
tekið úrið. Eg vona að þú fyrirgefir
mér að ég skuli nokkurn tima hafa
grunað þig, og að þú komir nú aftur
til okkar og hjálpir okkur, þvi að jafn
lipran og duglegan dreng hefi ég
aldrei haft, Og hérna er kaupið þitt
fyrir þann tima, sem þú hefir verið
hjá mér,“ bætti hann við og rétti Eiriki
umslag með 100 krónum. Eirikur Ijóm-
aði af ánægju. Hann þakkaði gistihús-
eigandaum og um leið og hann kvaddi
Jan hvislaði hann að honum: „Eg
tek ekki við úrinu nema með þvi skil-
yrði að ég megi kenna þér að ganga
almennilega á skiðúm. Við skulum
hyrja á morgun.“ Og Jan féllst á það
allshugar feginn.
SKAKMENN !
SKÁKMENN !
Jólahraðskákmót Tafl-
félags Vm verður haldið
fimmtud. 27. des. n.k. og
hefst kl.20.00 í Alþýðu-
húsinu. - Öllum er heimil
þátttaka.
Taflfélag Vestm.eyja.
Ver ðlaunahafar íjóla-
getraun J.C. V.
Eftitaldir krakkar drógust sem vinn-
ingshafar í Jólagetraun JCV. Munu þeir
fá afhent verðlaunin á aðfangadag.
Kjartan Ólafsson, Vestmannabraut 63A
Guðrún Steingrímsdóttir, Faxastíg 39
Einar Atlason, Foldahraun 39A
Ósk Rebekka Atladóttir Foldahraun 39A
Jón Högni Stefánsson, Heiðarvegi 30
Snorri Jónsson, Hrauntúni 25
Laufey Óskarsdóttir, Dverghamri 12
Gunnar Örn Ingólfsson, Fjólugötu 4
Sigurður Óli Guðnason, Brimhólabraut 30
Stefanía Ársælsdóttir, Faxastíg 34