Alþýðublaðið - 27.11.1919, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
■þesau í lag, hlýtur að vera sam-
eiginlegt hagsmunamál og kapps-
mál alira iðnaðarmanna, sjómanna
og verkafólks. Það ætti að vera
flokksmál fyrir alla þessa stétt.
Það er ekki nægilegt, að koma á
einhverjum hrófatildurslögum, eins
og tryggingarlögum sjómanna.
Krefjast verður þess, að allir at-
vinnurekendur verði skyldaðir að
lögum til þess, að tryggja fyrir
slysum á sinn kostnað i lands-
tryggingarfélagi alla, sem vinna
i þeirra þjónustu, og svo hált,
að skaðabœturnar geti verulega
stoðað. En ekki er hægt að koma
þessu máli í framkvæmd nema
með samtökum og félagsskap.
Félagsskap verkamanna þa.f því
að stækka og treysta.
Héðinn Valdimarsson.
Leikhúsið.
Nýársnóttin, leik-
rit í 5 þáttum eftir
IndriðaEinarsson.
Þótt mörgum muni leikrit þetta
kunnugt, skal efni þess rakið í
fáum dráttum.
Bóndinn á bænum, þar sem
leikritið gerist heitir Guðmundur,
kona hans heitir Margrét, en syst-
ir hennar Anna.
Fóstursonur þeirra hjóna, Jón
stúdent, er trúlofaður stúlku þar
á bænum, er Guðrún heitir. Óþokk-
inn Grímur verzlunarmaður heflr
felt ástarhug til Guðrúnar og reynir
því að rægja hana við Guðmund
bónda og konu hans, svo Jóni og
henni verði stíað sundur. —
Álfakonungurinn og álfarnir búa
í Álfhamri, dóttir hans heitir
Mjöll, en stallsystur hennar heita
Heiðbláin og Ljósbjör.
Fella þær ástarhug til Jóns, en
einkanlega Heiðbláin, sem að lok-
um deyr er útséð er um að hún
fær~ekki ástir hans. Svartur heitir
þræll álfakonungs. Einnig býr með
álfum Áslaug álfkona, hún er góð
,og göfuglynd og hneigist meira til
hins nýja siðar, en hins gamla er
álfakonungur og hans fólk hyllir.
Álfakóngur hafði beðið ömmu
Gúðrúnar að koma með sér og
bjarga lífl konu sinnar í barns-
nauð, en hún viidi eigi fara með
honum í björg.
Álfadrotning dó af barnsförun-
um og sór þá álfakógur mönnun-
um æfilangan fjandskap. Hefnir
hann sín á ömmu Guðrúnar með
þvf að æra hana á nýársnótt sama
gerir hann við móður hennar og
skyldi Guðrún nú ærð verða þessa
nýársnótt. Áslaug bjargar Guðrúnu,
en í stað þess æra álfarnir Grím
verzlunarmann, er flæktitist inn í
þinghúsið er álfarnir halda dans
þar á nýársnótt.
Til að bjarga Guðrúnu fer Ás-
laug með hana í álfhamar, fer Jón
þangað að leita hennar, reyna
álfameyjarnar Mjöll og stöllur
hennar að heilla hann, en Áslaug
fær því einnig afstýrt. Sigrar Ás-
laug að lokum og er til konungs
valin eftir að Svartur þræll heflr
drepið álfakonunginn, en þau Jón
og Guðrún fá að eigast.
Ekki verður sagt, að mikið sé
í leikrit þetta varið, fyrirmynd
þess eru huldufólkssögurnar, og
fátt eða ekkert nýtt í leiknum,
sem ekki finst í þjóðsögnunum.
Gildi leiksins sem æfintýraleiks
rýrnar og við postullulestur Önnu
og „brandara Gvendar snemm-
bæra, þótt það virðist skemta
sumum áhorfendunum mjög vel.
Leiktjöldin eru ljómandi falleg
og útbúnaður góður eftir því sem
hér er völ á, einnig búningar leik-
endanna.
Jens Waage leikur álfakonginn
meistaralega, Stefanía leikur Ás-
laugu, en Guðrún Indriðadóttir
Heiðbláina, leysa þær þessi hlut-
verk mjög vel af hendi, þótt Guð-
rúnu fari áreiðanlega önnur hlut-
verk betur úr hendi, en að leika
léttfættar dansandi álfameyjar.
Er sorglegt til þess að vita, að
einu launin fyrir aðra eins hæfi-
leika og annað eins starf sem
þessir leikendur hafa leyst af hendi,
skuli ;vera þröngt leiksvið og lítil
laun.
Guðrúnu leikur ungfrú Soffia
VeðhoIm.'fjMá segja að hún leiki
fremur vel af óvönum að vera,
þó er Jeikur hennar óeðlilegur í
fyrsta þætti, er hún fær bréfið
frá álfkonunni og ekki talar hún
nægilega hátt og skýrt, heyrist
stundum ekki nema helmingur
orðanna.
Grímur verzlunarmaður (Bald-
vin Einarsson), er á pörtum sæmi-
Aug-lýsingar.
Auglýsingum í blaðið er fyrst
um sinn veitt móttaka hjá Quð-
geir Jónssyni bókbindara, Lauga-
vegi 17 (bakhús). Sími 286 og á
afgreiðslunni á Laugavegi 18 b.
lega leikinn, en meira líkist lát-
bragð hans, er hann er orðinn
brjálaður, reiðiæði en brjálsemí.
Svartur er vel leikinn, er hann
ófrýnilegur allmjög og gerir nokk-
uð mikið að því að fitja upp á
trýnið, hann mundi áreiðanlega
fríkka, ef hann færi til rakara og
fengi sér höfuðbað og rakstur.
Að Friðfinni er altaf hægt a5
hlægja, og ekki tekst honum ver
en áður í hlutverki Gvendar snemm-
bæra.
Einhver „Gígi“ leikur Siggu
vinnukonu sæmilega. Sigga er þrif-
legasta vinnukona, en nokkuð mik-
ill „gaflhlaðsgangur" er á henni,
til að eðlilegt sé.
Hin hlutverkin eru smá, nema
hlutverk Jóns, sem Ragnar Kvar-
an leysir vel af hendi. Óbreyttu
álfarnir eru upp og ofan, en ekki
minnist sá sem þetta ritar, að
hafa heyrt getið álfa í gulum
klæðum.
Þótt útbúnaður sé góður og
leikurinn yfirleitt vel leikinn, er
samt ekki meira varið í leikritið
en það, að furða er, að það skuli
vera leikið kvöld eftir kvöld og
ár eftir ár. Það lægi nær að leika
leikrit, sem meira koma inn á
svið hins virkilega lífs, og meiri
skáldskapur er í en Nýjársnóttinni.
Áhorfandi.
"V'iimuvísindi*
Á fyrirlestri Guðm. Finnboga-
sonar prófessors í fyrrakvöld, um
vinnuvísindi, voru alt of fáir. Fyr-
irlestrar Guðm. um þetta eru mjög
fræðandi og einstaklega skemtilega
fluttir. Það ætti því að vera hús-
fyllir í hvert sinn. Fyrirlestrar
þessir eru haldnir í háskólanum
kl. 7 á hverju þriðjudagskvöldi,
og aðgangurinn er^jókeypis fyrir
almenning.
Kona.