Alþýðublaðið - 05.07.1924, Blaðsíða 3

AL£>xar&3L&.10]&
i
Samtðk borgeisa.
S(lgurður) í>(órólf860D), sem að
eigiofrásögn hefir >alt af dáðst
að Kölskae, skorar í >danska
Moggae á burgeisa að efla sam-
tök s n, Hann sér það rétt, þótt
merkilegt sé um hann, að það
eru eignirnar, sem skiíta mönn-
um í stéttir hér sem annars
staðar, — það, hvort menn lifa
á eignum og arði af þeim eða
vinnu, Þess vegna vill hann
gera >faste2$rnae20>endaféiagið< að
gsundvelli samtaka þeirra. Þetta
er rétt að því leyti, að hags-
munir eigenda að stórum tast-
eignum fara saman, en ekki
hagsmunir þeirra og alþýðu-
manna, þótt sumir alþýðumenn
eigi eða hafi eignarráð á eln-
hverjum smáfasteignum; — að-
aleign alþýðumanna er alt af
vinnui'fl þeirra, Þess vegna hafa
þeir heidur ekkert með >rast-
e%uae2ýendafélagið< aðgera, enda
er þeim víst ekki ger kostur að
vera í því vegna þessara smá-
eigna, heldur til að reyna að
halda þeim fiá samtökum alþýð-
unnar, þar sem þelr eiga heima,
— og svo trólega tll þess, að
stóreignamennirnir eiga hægara
með að kynnast þessum smá-
eignum og skuldaskiftaástæðum
um þær og sjá þannig ráð til
að klófesta þær með tímanum.
Að minsta kostl hefír sú alls
staðar orðlð reynslan um eigna-
félög burgeisa, að hið smáa hefir
bæzt við hið stóra í þeim og
horfið — f samræmi við dugnað
Kölska.
Ó! Jtín! Ó! Jún!
Konur!
cfáœtiofni (vifamineiJ
&ru noíuó í„Smárau-
smjörííRió. ~~ <$iðiið
því ávaif um þaé^
í reikningi Landsbankans fyrir
áriö 1923 er afakrifaö tap bankans
sjálfs iiðlega 33 þúsund krónur,
en tap útibúsins á Isafirði kr.
659.437 51 — sex hundrvð fimtíu
og níu þúsund fj'ógur hundruð
þrjátíu og sjö krónur fimmtiu og
einn eyrir árið 1922 var af-
skrifað af töpum sama útibús kr.
592.480,47 — fimm hundruð níu-
tíu og tvö þúsund fjögur hundruð
og þrjátíu krónur og fjörutíu og
sjö aurar —, og verða þannig
afskrifuð töp þess samtals kr.
1251.867,98 — ein milljón tvö
hundruð fimmtíu og eitt þúsund
átta liundruð sextíu og sjö krónur
niutíu og átta aurar — eða
meira en 12 — tólf — krónur á
hvert nef lifandi mannveru á ís-
landi.
Alt er þetta arfur frá stjórnar-
tíð Jóns nokkurs Auðuns, er í
fyrra sumar varÖ að láta af úti-
bússtjórastörfum. Taldi hann síðan
hrekkiausum Djúpkörlum trú um,
að hann hefði lagt atvinnuna í
sölurnar fyrir sannfæringu sína,
ÚtbralSlS MþýðublaðlS
hvar sam þlð sruð og
hwort ecm þlð forlðl
bvo að Norður-ísfirðingar af með-
aumkun glæptust illu heilli til að
setja hann í sæti /Skúla heities
Thoroddsens kjördæminu og Al-
þingi til litiis sóma.
Jón þessi er ásamt nöfnum
sínum í >íhaidsflokknum<; þykir
hann þar dýrgripur og hin mesta
gersemi; einkum er þó fjármála-
speki hans og bankavit rómað
mjög af flokknum.
>Sækjast sér um líkir<.
Nafnar hans í stjórnarráðinu
hafa á honum mikið dálæti, en
vonandi verða þeir þó ekki jafn-
afkastamiklir þar, eins og Jón
Auðun var í útibúinu þar vestra;
þá gæti stjórn þeirra orðið lands-
mönnum býsna dýr.
Nefndur Jón Auðun ætlaði einu
sinni að verða bankastjóri við
Landsbankann hér í Reykjavík
með tilstyrk nafna síns.
Af því varð þó eigi.
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opar-borgar.
Langt úr fjarska innan úr skóginum barst Tarzan
til eyrna hljómur, sem fylti hann nýrri von. Hann rak
upp skrækt hljóó, svo að La hrökk frá honum. Hinn
óþolinmóði prestur urraði og sveiflaði til kyndlinum,
flutti hann milii handanna og færði hann nær kest-
inum.
„Svaraðul" sagði La. „Hverju svarar þú ást La
drottningar i Opar?“
Hljómur nn, sem Tarzan heyrði, færðist nær, og nú
heyrðu hin hann; — það var öskur fils'. La horfði í
andlit Tarzans og vildi lesa i þvi örlög sin; hún sá
áhyggjuskugga bregða fyrir á þvi. Nú skyldi hún óp
Tarzans; — hann hafði kallað Tantor, filinn, sér til
hjálpar! La hnyklaöi hrýrnar ógurlega. „Þú hryggbrýtur
La!“ æpti hún. „Dey þú! Kyndilinn!" skipaði hún og
snóri sér að prestinum.
Tarzan leit framan i hana. „Tantor kemur," sagði
hann. „Ég hélt, að hann myndi hjálpa mér, en ég heyri
nú á rödd hans, að hann drepur mig og þig og alla,
sem verða á vegi hans, og hann leitar þá uppi, sem fela
sig, með þefvisi Shitu, pardusdýrsins, þvi að Tantor er
tryltur ástartryllingi."
La þekti grimd æðisgengins karlfils. Hún vissi, að
Tarzan ýkti ekki. Hún vissi, að fillinn myndi þjóta
fram og aftur um skóginn og leita uppi þá, sem sluppu
undan fyrstu árás hans, eða hann anaði áfram án þess
að snúa við; — um það varð ekki sagt.
„Eg get ekki elskað þig, La,“ sagði Tarzan lágum
rómi. „Ekki veit ég, hvers vegna það er, þvi að þú ert
mjög fögur. Ég get ekki snúið aftur og húið i Opar,
— ég- sem á allan skóginn. Nei; ég get ekki unnað
þér; þó get ég ekki látið þig deyja fyrir tönnum
Tantors. Skerðu af mér böndin áður en það er um
seinan! Hann er nærri kominn að okkur. Skerðu þau
- sundur! Þá get ég enn bjargað þér.“
Reyk lagði upp úr einu horninu á viðarkestinum; —•
eldurinn teygði sig snarkandi upp. La stóð eins og
likneski örvæntingarinnár starandi á Tarzan og logana,
Á næsta augnabliki náðu þeir honuin. Úr akóginum
heyrðist brak og breatir; — Tantor var að ráðast á
þau. Prestarnir voru farnir að tvistíga. Þeir litu á
filinn og svo á La.
„Flýið!“ skipaði hún og beygði sig niður og skar
böndin af fanganum. Tarzan var þegar kominn til
jarðar. Prestarnir ráku upp reiði- og gremju-öskur Sá
með eldibrftndin i færði sig ógnandi nær Tarzan ogLa.
jj sSvikari!" æpti hann að konunni. „Fyrir þetta skalt þu