Þjóðlíf - 01.12.1987, Blaðsíða 39

LISTIR
Frostdinglar í mannahelli
HIMININN virkaði undarlega þunnur er
Heldís sá hann í fyrsta sinn. Eins og þunn blá
slæða. Hún hafði búið í Marmarahöllinni allt
sitt líf. Einn morgunn stóð þung járnhurðin
til frelsisins opin. Eins og frelsaður fugl flaug
hún í átt til sólarinnar. í gömlum oggleymd-
um bókum hafði hún lesið að sólin væri líf-
gjafinn og frá henni hefði fyrsta lífið sprung-
ið út. Hún hafði aldrei séð sólina fyrr.
Marmarahöllin hafði aðeins eitt herbergi
með glugga og þar bjuggu æðstu prestarnir.
Þeir kölluðu sig „sólarbörn", því þeir höfðu
undarlegan gylltan lit á húðinni, allir aðrir
voru hvítir, sem marmarinn í höllinni.
Grasið var mjúkt og vott, hún hljóp, en
bein hennar voru stirð. Hún settist um stund
í grasið. Henni fannst hún hefði fæðst á ný.
Svo sá hún skóginn og reisnarleg fjöllin í
fjarska. Það gaf henni þrek, hún dróst til
skógarins og hin mikla bygging byrjaði að
fjarlægjast. Þegar hún snart fyrsta tréð,
fannst henni hún snerta gamlan vin. Hvernig
gat allt verið svona lifandi? í höllinni var sagt
að lífið útifrá hefði dáið. Væri bara eyði-
mörk. Við fætur hennar voru marglit blóm.
Hana langaði að snerta þau, en þau virkuðu
svo brothætt að hún þorði aðeins að drekka
fegurð þeirra í sig með augunum. Eitthvað
hreyfði sig Iengra inni í skóginum. Hún varð
hrædd, svo óttalega hrædd. Höfðu þeir þegar
homið að sækja hana? En þegar veran kom
Uær sá hún að þetta var ekki maður, heldur
ferfætlingur með stór og friðsamleg augu.
Hún gekk hægt í átt til hans, horfði dáleidd í
aUgun. Hann bærði varirnar og óskiljanleg
hljóð fylltu huga hennar. Þá var það sem taug
losnaöi og þokunni í höfði hennar létti. Hún
skildi. Hann sagðist vera dádýr og að mann-
eskjan hefði eitt sinn líka verið dýr, en farið
að Iíta á sig sem Guði og byrjað að fjarlægjast
upphaf sitt og skapa endalok sín. Dag einn
þraut þolinmæði náttúrunnar og hún skap-
aði ólæknandi sjúkdóm, sem tortímt hafði
nær öllu mannkyni. Þó lifðu nokkrir af og
þeir reistu Marmarahöllina. En maðurinn
var of stoltur til að viðurkenna skemmdar-
verk sín á andliti jarðar. Þess vegna höfðu
veggir marmaraklettsins ekki hrunið enn.
Maðurinn hræddist náttúruna, hann skildi
ekki mátt hennar. Og það sem mannkynið
ekki skildi, útilokaði það og gleymdi. Dádýr-
ið sagði henni að halda áfram göngu sinni,
þar til að hún kæmi að hellisopi sem væri
þríhyrningslagað, og aö hún vissi í meðvit-
und sinni hvað bæri að gera er hún næði
áfangastað. Hún kom að hellinum, er ný sól
hafði risið á himni. Hún stóð litla stund fyrir
utan hellisopið. Ljósrauðri birtu stafaði frá
munanum. Hún steig inn. Furðulegir frost-
dinglar héngu í Ioftinu. Þeir voru marglitirog
það lýsti af þeim daufri birtu. Hún gekk nær.
I frostdinglunum voru sálir og hún fann að
hún yrði að leysa þær úr helköldum hjúpum
sínum. Sóldís lagði heitar hendur sínar um
Ijósbláan dingul og fann ógnarsterkan kraft-
inn, þegar hendurnar byrjuðu að bræða ís-
inn. Svo brast þunn himnan og sálin flaug
sem hún hefði vængi. Inni í sér heyrði hún
rödd og fann að sálin þrengdi sér inn í henn-
ar. Röddin sagði að þetta væru sálir þeirra er
aldrei hefðu lokaö augum sínum fyrir því að
þau væru partur af náttúrunni og hefðu lifað
eftir lögmáli hennar. Nú skildu veggir
marmarahallarinnar bresta, því vegir sáln-
anna Iægju til krítarhvítu líkamanna í höll-
inni.
Ævinlýri í vídd 7
Morgunn. Hann horfir hugfanginn á hana,
hann hafði ekki séð hana í sólarhring. Þráði
hana í fang sitt. Hún hafði stigið óvænt inn í
heim hans fýrir ári, hún minnti hann á Mjall-
hvíti. En í dag var hún eitthvað svo öðruvísi.
Alk hafði breyst eftir að trén reyndu að
grípa í sál hans. Hann mundi ekki atburða-
rásina svo vel, mundi þó að hann vaknaði
mitt inni í skóginum og allt var myrkt og
þögult, trén byrjuðu að toga í huga hans
meðan greinar þeirra vöfðust um líkama
hans. En hann náði að slíta sig lausan og
komst út á einhvern óskiljanlegan hátt.
Hún hafði sár á hálsinum, eins og eftir
nagla eða eitthvað slíkt. Hann benti henni á
þetta en hún bara hló og sagði að við þessu
væri ekkert hægt að gera, bara bíða og sjá
hvort þetta læknaði sig ekki sjálft. Andlitið
var líka öðruvísi, eins og útklippt pappírs-
gríma sem féll þétt að húðinni. Hann vildi
ekki þreyta hana með jagi, svo allt hafði sinn
vanagang fyrir utan að með hverjum degi
varð sárið stærra og stærra, en andlitið
óbreytt. Hann byrjaði að velta því fyrir sér
hvort hægt væri að lifa með svona sár, það
náði yfir alla hægri hlið hálsins og hann gat
séð beinin og liðina í þessari ógnarstóru
holu. Eftir 4 daga tók hann upp samtalsefnið
„lifandi lík“. Þá sagði hún frá draumnum.
Hún hafði gengið inn í aðra vídd, hún
39