Heima og erlendis - 01.10.1951, Blaðsíða 3

MANNALÁT
Stefán þorvarðarson, sendiherra Islands í
Kaupmannahöfn, lést snögglega á ferð í
lleykjavík í ágúst mánuði. Hann tók við
sendilierrastöðunni hér í janúar. er Jakob
Möller lét af þeim starfa fyrir aldurs sakir.
Stefán haföi verið sendiherra Islands í
London á stríðsárunum og verið þar vel
liðinn. Hér var hann ennþá að mestu
óskrifað hlað, en engin ástæða er þó til að
ætla, aö hann heföi ekki náð hylli manna
hér, ef honum hefði auÖnast aldur. Hann
var hlátt áfram í framkomu sinni og liÖleg-
ur ef leitaÓ var ráða hans.
Hann var liðlega fimmtugur, fæddur 26.
nóvember áriö 1600. Hann var giftur SigríÖi
Jónsdóttur Hjaltalins læknis og lætur eftir
sig tvö börn.
Erik Arup, dr. phil., fyrv. prófessor viÖ
Hafnarháskóla lést í septemher mánuði, tæpra
75 ára gamall. Hann var mörgum íslending-
um hér að góÖu kunnur,
ekki síst fyrir starfsemi
hans í stjórn Sáttmála-
sjóös, er hann átti sæti
í frá upphafi og til árs-
ins 1947. Hann var ís-
lendingum ávallt mjög
hlynntur, vildi leysa
livers manns vandræÖi,
ætti hann þess nokkurn
kost. Hann átti sæti í
Samhandslaganefndinni
1918 og sat í Lögjafnaðarnefnd trá upphafi
til ársloka 1949, að sú nefnd lagðist form-
lega niður. Hann liafði veriö viðriÖinn Is-
landsmál full fjörutíu ár og kynntist í því sam-
handi mörgum Islendingum, sem honum svo
þótti vænt um. Yröi hann á vegi manns,
þótti honum gaman, ef hægt var að segja
honum eitthvað af gömlum vinum lians.
Vilji lesendur hlaÖs þessa vita nánar um
Arup, vísast til 2. tbl. 1. árgangs Heima og
erlendis.
Valdimar Erlendsson, læknir í Frederiks-
havn, lést í ágúst mánuði. Hann var fæddur
aö GarÖi í Kelduhverfi 16. júní 1879 og var
flullra 72 ára gamall. Hann liafði veriÖ lækn-
ir í Frederikshavn síöan 1912 og járnbraut-
arlæknir viö ríkisbrautirnar frá sama ári.
A stúdents árum sínum hér tók Valdimar
mikinn þátt í félagslífi stúdenta, þó einkum
félaginu „Kári“ og var hann formaÖur þess
um skeið. Hann var íslendingur af lífi og
sál og unni landi og þjóð. Hans veróur
nánar getiÓ hér síðar.
Á SLÓÐUM ÍSLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
Islendingar á vegi mínum % Höfn.
III. Valtýr Guömundsson. Kynni mín af
lionum helguóust ekki af vinnu minni í
S. L. Möllers prentsmiÖju, því EimreiÖin var
hætt aÖ koma út, þegar ég hóf vinnu þar.
Eg kynntist honum í Reykjavík. MeÖan hann
sat á þingi 1911—14 borÖaði hann hjá frú
Astu Hallgrímsson í Temlparasundi og þar
horðaÓi eg, og varÖ þá málkunnugur Valtý.
Eg haföi oft séÖ liann í ísafoldarprentsmiðju
eða öllu heldur á skrifstofu Björns Jónssonar.
Mér er Valtýr minnisstæður einu sinni á
Alþingi 1911. Orsökin var raunar ekki mikil.
Hann haföi verið kjörinn í Vestmanneyjum,
það var ágreiningur um gildi kosningar hans
og var honum vísað frá. Eg var viÖstaddur
þingfundinn, og þegar atkva'Öagreióslunni
var lokið og kosning hans gerö ógild, gekk
Valtýr hvatlega út úr þingsalnum, en kom
aftur að vörmu spori, hann liafði gleymt
stafnum sínum og varö honum þá aö orði:
„Eg mun eiga að koma aftur!“
Og liann kom aftur!
Áriö 1914 fór eg fyrstu utanför rnína. Eg
var í Ríkisspítalanum um þriggja vikna tíma.
þegar þaöan kom, var eg auralítill, eins og
raunar oft fyrr og síöar, en langaði nú til
Máhneyjar, að sjá sýningu sem þar var þá.
Eg þekkti hér engan, er eg þóttist geta beöið
um 15 kr. lán til þessarar ferðar. Eflir nokkra
yfirvegun réö eg af aö leyta til Valtýs. Eg
fór svo á fund hans og tjáði honum vand-
ræði mín og sagðist skyldi greiöa lánið í
skrifstofu IsafoldarprentsmiÖju, þegar heim
kæmi. En Valtýr varö ekki viö hón minni,
hann sagÖist hafa lánað íslendingum svo
oft peninga, en þaó hafi gengið svo misjafn-
lega aÖ fá þá aftur, og nú liefði liann ásett
sér að lána engum framar.
þaÖ varö því ekkert af ferö minni til
Málmeyjar.