Fagnaðarboði - 01.04.1958, Blaðsíða 5

FAGNAÐARBOÐI
5
ShriftMr hoimmaður hlýhr ií þjór Drotdns,
fyllti Hdlögum Anda.
Fyrir sex árum sat ég, sem var þá kennimaður meðal
Baptista, í skautahöllinni í Tacoma, meðal fimm þúsund
annarra undrandi áheyrenda Wiliiams Branhams. Hann
þurfti ekki að spyrja um, hvað að hinum sjúka gengi,
hann gat sagt það. Við orð hans fengu hinir rang-
eygðu rétta sjón, sjúkdómar í hálseitlum hurfu, daufir
heyrðu og mállausir tóku að mæla. Ungur maður vildi
ekki hneigja höfuð sitt meðan Branham var að reka
út sjúkdómsanda er var í flogaveikum manni. Þessi sami
ungi maður féll niður á gólfið í flogaveikiskasti þar sem
hann var uppi á svölunum. Það var eins og stendur í
1. kap. Markúsar-Guðspjalls: „Og undruðust menn mjög
kenningu Hans, því að Hann kenndi þeim eins og sá, er
váld hafði, og ekki eins og frœðimennirnir.“
Um það verður ekki deilt, að fræðimennirnir þekkja
hvað stendur í Ritningimni. En þegar Branham flutti
Orð Ritningarinnar, þá var það meir en Orðin, sem
hann flutti fólkinu — móðurinni, er grét þá er hún í
fyrsta sinn heyrði dauf-dumban son sinn segja „Mamma"
og ég gleymi ekki gleðiljómanum er var á andliti barns-
ins er það heyrði orgeltónana.
Þetta skeður ekki fyrir neina bókstafsþekkingu, því
bókstafurinn deyðir, en þetta lífgar og ég sannfærðist
um, að þessi maður talaði af spádóms Anda Drottins.
Hinn skriftlærði greinir frá því, sem hann hefir lesið,
en spámaður segir frá því, sem honum hefir opinberast
og þar með hefir öðlast þekkingu á. Hinir skriftlærðu
trúa kraftaverkum liðinna tíma, en afneita algjörlega
kraftaverkunum, sem ske í dag. Hvers vegna? Um krafta-
verk fyrri tíma er skráð í Ritningunni, og þeir þekkja
Ritningarnar orð fyrir orð. En kraftaverkin nú á dögum,
kannast þeir ekki við, því þeir eru ekki í samfélaginu við
hinn lifandi Frelsara, sem vinnur sömu máttarverkin enn
þann dag í dag. Á meðan þá, sem fyrir utan eru, hungra
eftir Guðs Orði, þá er hungur í hjörtum okkar Guðs
barna eftir að finna áþreifanlega nálægð Hans.
Því að Guðsríki er ekki fólgið í orðum, heldur í krafti.
1. Kor. 4, 20.
Þegar ég kom út af þessari samkomu Branhams, var
ég ákveðinn í því, að þrengja mér fram, til þess að hljóta
meira af ríkdómi náðar Guðs.
Margar klukkustundir á degi hverjum, var ég á bæn
og hélt samkomur víða í kirkjum. Var almennt talið,
að þessar samkomur mínar væru hinar fjölmennustu
þar í landi. I borginni Chicago predikaði ég oftsinnis
í hinni stóru kirkju Moody Memorial Church. Ræður
mínar voru birtar í blaðinu „The Sword of the Lord“
og allt virtist ganga dásamlega. En Branham vék ekki
úr huga mér. Hann hefði getað sagt eins og Pétur á
hvítasunnudaginn: Þetta er það.
En það hefði ég ekki getað sagt. Ég hefði orðið að
segja hvað mína þjónustu snerti: „Þetta er gjörólíkt“.
Engin tákn fylgja — en Guð hefir ávallt gefið sínum
tákn. „Þessi tákn skulu fylgja þeim, sem trúa ... En í
minni þjónustu, engin tákn, engin lausn.
Er ég kom fjórum árum síðar aftur til Chicago, þá var
þar fyrir í borginni predikari, sem hafði vakið undrun
borgarbúa. Hinir skriftlærðu voru skelfingu lostnir, en
hér gafst mér enn annað tækifæri, til þess að öðlast
andlegan styrk og blessun og ekkert gat aftrað mér frá,
að hlýða á hann. Á fyrstu samkomu hans, sem ég var
á, gáfu 96 manns sig fram er leituðu frelsisins, og jafn-
framt voru þarna tíu rangeygð börn, sem öll urðu rétt-
eygð. Er ég hafði verið þar öðru sinni og hlýtt á hann
talaði ég að samkomimni iokinni við móður lítillar
stúlku. Ég hafði orðið sjónarvottur að því, að barnið,
sem var blint, hlaut sjónina. Móðirin marg tók það fram
við mig, að þetta bam hennar hefði verið blint frá fæð-
ingu. Ég mun aldrei gleyma andliti litlu stúlkunnar, er
hún leit á mig og sagði: „En núna get ég séð. Ég sé þig.“
Ég þurfti ekki meira, þetta var nóg. Ég ætlaði að
keppa eftir skírninni í Heilögum Anda, þó það þyrfti
að kosta mig alla vini mína.
Með ársbyrjun, eða nánar tiltekið, fyrsta janúar það
ár, sagði ég að fullu skilið við allt hið fyrra. Ég lagði
mig nú allan fram, til þess að öðlast skírn Heilags Anda.
Predikari ráðlagði mér, að lofa Drottin minn með
upplyftum höndum og Hallelúja-söng. Þetta fannst mér
fásinna ein. Hann gæti alveg eins ráðlagt mér, að hrópa
„Mesópótamia“ eins og „Hallelúja". En þegar ég hlaut
sigur þremur mánuðum síðar, var ég einmitt að lofa
Drottin minn á þennan hátt — með upplyftum höndum
og lofsyngjandi Hallelúja. Þetta varð mín reynsla, og