Fagnaðarboði - 01.01.1963, Blaðsíða 6

FAGNAÐARBOÐI
(i
aðist ég í knattspyrnu. Höfðu brotnað í xnér tvö rif
og hægi-a luixgað skaddast. Var talin hætta á því, að
berklar gætu sezt þar að. Þetta var mér milcið áhyggju-
efni. Meðan ég var starfandi hjá fyrirtækinu „Bethle-
liem Steel“ hrakaði lieilsu minni stórum og fór nú blóð
að ganga upp úr mér. Fór ég þá til gegnumlýsingar
og komu i ljós dökkar rákir í lungum minum. Þar að
aulci var ég kominn með sóttliita. Bað ég þá konu mína
að liringja til séra McMullin og óska eftir fyrirbæn
hans. Hún hafði tæpast lagt fx-á sér heyi-nartólið, þegar
ég fann mér þi’ýst, til þess að fara fram úr rúminu
og krj úpa til bænar.
Og það gei'ði ég og fór að biðja.
Di-ottinn talaði til mín og sagði, að ég væi'i lieill
orðinn. Nú reyndist allur sóttliili liorfinn. Enn fremur,
er ég nú umsvifalaust lét taka röntgenmyndir af lung-
um mínum, reyndust þau með öllu heilbrigð.
Þetta var fyrsta lækixingarki-aftaverkið, seixx gerðist
á nxér, og hjarta íxxilt fylltist undux’saixxleguixi fi'iði og
fögnuði.
Vissulega var xxú tinxi til koixxiixn að ég leggði íxxig
einlæglega fram í bæn, til þess að fá hlotið skirn Iieilags
Anda. Drottinn liafði litið i náð sinni til íxxín og læknað
mig. — En enn þá Iiélt ég' áfraxxi að þverskallast og
daufheyrast við kalh Hans.
Gerist starfsmaður lögreglunnar í Tulsa.
Árið 1944 var ég leystur fi'á þjónustu minni í sjó-
lier Bandaríkjanna. Um þær íxiundir var sanxxkölluð
bai’átta i hjarta minu gegn Guði. Féll ég síðan alger-
lega fi'á trúnni og varð fráfallinn þar lil Guð tók nxig
hörðum tökunx.
Uixx þetta leyti réðist ég til stai’fa lijá lögreglunni í
Tulsa, og vaxxix i fyrstu á skrifstofu i sakamáladeild-
inni.
Þarna lilaut ég góða undii-stöðuþjálfun til lögi’eglu-
stai'fa. Ég fékk þarna enxx frenxur talsverða uppfræðslu
í lögfræði, sálai'fræði og ýinislegu varðandi glæpi.
Nú fór ég að vinna við talstöðvar lögreglunnar en
gerðist svo íxokkru síðar rithandarsérfræðingur og flutt-
ist þá yfir í deild leynilögreglunnar.
Ég lag'ði hart að nxér við þetta starf og sökkti mér
niður í allt, sem laut að þ\i. Var nú svo komið að ég
var talinn í liópi slyngustu og lxarðskeyttustu leynilög-
reglunxanxxa. Við vorunx tveir saixistarfsbræður þarna,
senx sköruðunx fi'axxx úr að flestra dónxi, þegar levsa
þurfti þýðingarmikil mál og urðu sigrar okkar margir
á þessu sviði. Oft skall hurð nærri liælunx, byssum var
nxiðað á nxig, linífum kastað að mér, ráðist á nxig og
reynt að ráða nxig af dögum. En Guð hélt alltaf hlífi-
skildi yfir nxér. Oft voru sendir til nxín erfiðir og
slungnir glæpamenn og iðulega tókst mér á einn eða
annan hátt að fá þá til þess að játa. Orð fór af mér, að
ég væri liarðskeyttur og þrautseygur leynilögreglu-
nxaður, og íxieðal starfsbræði’a minna naul ég einnig
alixienns álits senx sérlega fær til leynilögreglustarf-
anna.
En Guð fylgdist með nxér aumunx og vesælunx og
sleppti nxér ekki frá sér.
Á flótta.
Ég fór nú að neyta áfengis og var oft löngum að
heinxan. í rauninni vildi ég ekki liaga mér þannig, þetta
var mér þvert um geð. En nxaður, sem veit sig sekan,
g'etur niðui'lægt sig til liinna ótrúleguslu liluta. Enda
þótt kona nxín þrábæði mig unx að hverfa frá þessu
lífex'ni, tældist ég æ lengra og lengra út á lastabi’autina.
Hún bað stöðuglega fyrir mér og kvaðst liafa gert allt
sem i hennar valdi stæði, og nú væri ekkert annað að
gera en fela Di-ottni allt, livað mig snerti.
Svo var það kvöld eitt að ég sat að drykkju nxeð
kunningja nxínunx á krá einni í útjaðri borgarinnai’.
Ég sem var leynilögreglunxaður átti að sjálfsögðu að
vera öðrunx til fyrirnxyndar í háltunx mínum. En ekki
höfðuni við setið lengi að di'ykkjunni þegar oklcur vai'ð
sundurorða. Endaði þetta nxeð slagsnxálum. Ég varð
ofsareiður og átök okkar urðu æðisgengin. Ég áttaði
nxig eiginlega eldd á neinu, fyrr en ég stóð yfir hinunx
ungá kunningja nxinunx, sem lá í hnipri á gólfinu og
rann blóð úr vitunx lians.
Þar senx ég stóð nú þarna heyrði ég raustu Drottins
skýra og greinilega: Hefði það eklci verið fyrir einskæra
miskunn Guðs, sonur nxinn, þá værir þú nú orðinn
morðingi. Þetta er nxitt síðasta náðarkall til þín.
Hræðslan læsti sig um mig og ég varð algáður á
svipstundu. Ég reisti kunningja nxinn á fætur og sendi
liann heim í bíl. Þessi atburður nxai'kaði tínxanxót í
lífi nxínu. Ég gerði mér fyllilega grein fyrir því, að hér
liefði ég getað oi'ðið kunningja nxínum að bana, —
orðið morðingi. En Guð liafði lalað til mín í náð sinni
og miskunn, og enn þá var mér ekki svo alls varnað,
að ég gaf gaum að Orðunx Hans. Nú ætlaði ég mér að
ganga í nxig, eins og glataði sonurinn, laka sinnasldft-
unx, og láta það ekki standa við orðin tónx. Þegar ég
konx heim til konu minnar og bama, var farið að birta
af degi. Ég var skelfdur ungur maður í neyð, sem
fann sig þurfandi fyrir Drottin, þurfandi þess að konx-
ast í sanxfélag við Hann. Þegar lieinx konx liafði kona
nxín tekið sanxan fötin mín og sett þau niður í ferða-
töskur, svo ég gæti tafarlaust farið mina leið. Hafði hún
nú í liyggju að sækja um skilnað.
Ég fór inn til hennar og bað liana að biðja fyrir
mér, því nú hefði Drottinn talað til mín síðustu aðvör-
unarorðunum um að snúa mér af vegi syndarinnar.
Ég lái henni ekki að vilja skilja við mig. Ég bað hana
nú að fvrirgefa mér og jafnfranxt að biðja fyrir nxér