Bæjarins besta - 06.03.2014, Page 11

FIMMTUDAGUR 6. MARS 2014 11
Ég er svo mikið fiðrildi!
Þórunn Arna Kristjánsdóttir leik-
kona og söngkona átti heima á
Ísafirði fram til tvítugs og kláraði
menntaskólann. „Ég er ákaflega
glöð að hafa tekið þá ákvörðun,
var ekkert að flýta mér suður. Ég
er mjög þakklát fyrir að hafa alist
upp fyrir vestan, ég hugsa með
mikilli hlýju til þeirra ára, þau
voru ótrúlega skemmtileg. Tæki-
færin til að vaxa og dafna við það
sem mér fannst skemmtilegast
voru endalaus. Núna eru komin
tíu ár síðan ég flutti suður. Sá
tími hefur líka verið gæfuríkur.
Mér finnst rosalega langt síðan
ég flutti.“
– Varstu byrjuð að syngja og
leika þegar þú varst í grunnskóla?
„Ég byrjaði mjög snemma á
því. Eiginlega man ég ekki eftir
mér nema syngjandi og leikandi.
Reyndar held ég að það sé bara
vegna þess að mér finnst svo
gaman að vera til. Það er allavega
partur af því. Ég man vel að þegar
ég var lítil kveið ég rosalega fyrir
því að verða fullorðin, því að
mér fannst allt svo gaman sem
ég var að gera og var hrædd um
að það myndi allt saman hverfa
þegar ég yrði stór.
Þess vegna ákvað ég að halda
bara áfram á sömu braut, halda
áfram að syngja og leika þó ég
væri orðin fullorðin. Og til að
toppa það, þá hætti ég að stækka
þegar ég var tólf ára, þannig að
tæknilega séð hef ég aldrei orðið
stór!“
– Og kannski vonandi bara
ekkert orðin fullorðin ennþá?
„Ég hef að vísu alltaf verið
mjög gömul sál, en líka mikið
barn í hjartanu. Það er góð blanda.
Varðandi sönginn, þá hef ég oft
sagt að hann virki eins og geðlyf
fyrir mig. Ef mér líður illa eða er
í miklu uppnámi, þá finnst mér
fátt betra en að syngja til að róa
mig niður, og eftir smástund líður
mér betur. Eins ef ég er að springa
úr gleði, þá elska ég að syngja.
Lög samin við falleg ljóð eru í
mestu uppáhaldi. Það er svo magn-
að hvað er hægt að segja mikla
sögu í stuttu ljóði við lítið lag.“
Tónlistarnám frá
fimm ára aldri
„Já, ég man eftir mér syngjandi
og leikandi síðan ég var pínulítil.
Ekki að ég hafi neitt ákveðið
strax að verða leikkona, þetta
var bara svo stór partur af mínu
lífi. Það hefur alltaf verið svo
mikil tónlist í kringum mig. Ég
er ótrúlega þakklát að mamma
og pabbi settu mig í Tónlistar-
skólann strax þegar ég var fimm
ára og þar stundaði ég tónlistar-
nám alveg til tvítugs. Ég byrjaði
í forskóla og svo lærði ég á fiðlu,
síðan á píanó og síðan fór ég að
læra söng. Svo var ég auðvitað
heimilisköttur heima hjá Siggu
og Jónasi [Sigríði Ragnarsdóttur
skólastjóra Tónlistarskóla Ísa-
fjarðar og Jónasi Tómassyni tón-
skáldi]. Dísa dóttir þeirra [Herdís
Anna Jónasdóttir söngkona] er
besta vinkona mín.
Mamma og pabbi voru líka
mjög dugleg að taka mig með á
alls konar tónleika og viðburði.
Það var ekki alltaf auðvelt að
draga litla stelpu á nútímatón-
leika í frímúrarahúsinu, en gul-
rótin var að við Dísa vinkona
fengum að færa tónlistarmönnun-
um blómvendi í lok tónleikanna.
Þannig sátum við prúðar á
fremsta bekk út tónleikana til að
geta sinnt þessum mikla „blóma-
stúlkuheiðri“ í lokin. Blóma-
stúlkutíminn gerði það að verkum
að ég fékk að kynnast miklu af
alls konar tónlist á unga aldri. Ég
hef búið að því alla tíð síðan.
Það er ekki hægt að segja,
þegar ég horfi til baka, að ég hafi
farið á mis við mikið af menn-
ingartengdum viðburðum. Þegar
ég átti heima á Ísafirði var mjög
mikið um að flottir tónlistarmenn
og hljómsveitir kæmu vestur og
héldu tónleika. Ég man líka eftir
að hafa séð margar flottar leik-
sýningar í félagsheimilinu í
Hnífsdal, hvort sem um var að
ræða sýningu frá Þjóðleikhúsinu
eða sýningar Litla leikklúbbsins.
Það var alltaf eitthvað í gangi.“
Fer ennþá í plóg á skíðum
– En hvað með dansinn?
„Ég er ekki dansari, við skulum
alveg hafa það á hreinu! Þó að ég
hafi verið að taka þátt í sýningu
Ernu Ómarsdóttur úti í Brüssel
síðasta vor, þá fór ég meira inn í
það verkefni sem leikari og söng-
vari. Svo fær maður að dansa með.
Mig langaði óskaplega að læra
ballett og fimleika þegar ég var
lítil, það var bara ekki kennt fyrir
vestan á meðan ég bjó þar. Þess
vegna hef ég reynt að sækja dans-
og fimleikatíma á gamals aldri
til að bæta upp gamla drauma.
Ég var engin íþróttamanneskja
þegar ég var lítil og leit á það
sem svo, að fyrst að ég væri á
fullu í tónlistarskólanum þyrfti
ég ekki líka á íþróttum að halda.
Ég fann mig aldrei í fótbolta eða
frjálsum íþróttum eða þeim
íþróttum yfirleitt sem voru í boði
heima. Ég var líka svolítið búin
að ákveða það að ég væri léleg í
íþróttum, sem er bara bull. Þetta
var bara áhugaleysi og hræðsla
við að vera ekki nógu góð.
Ég stunda mikla líkamsrækt í
dag og finnst það æði, gæti hrein-
lega ekki verið án þess, enda
skiptir miklu máli fyrir mig í
mínu starfi að vera hraust, að
vera í góðu formi og þekkja lík-
amann minn vel til þess að geta
tekist á við fleiri mismunandi
verkefni. Ég hlæ svolítið að því
að ég skuli vera alin upp á Ísafirði
og fari ennþá í plóg á skíðum! Ég
er skíthrædd á skíðum. Það hentar
mér best að fara bara eina ferð
upp í fjall með kakó og kleinur,
njóta fjallsins og útiverunnar og
skíða síðan niður hægt og rólega
í lok dags.“
Litla stúlkan
með eldspýturnar
– Eftir stúdentspróf, fórstu þá
beint í leiklistarnám?
„Nei, ég byrjaði á því að halda
áfram í söngnámi, fór í Listahá-
skólann og útskrifaðist þaðan
sem söngkona árið 2006. Við
Dísa vinkona héldumst áfram í
hendur og fórum þarna saman í
Listaháskólann. Lengi var það
draumurinn hjá mér að verða
óperusöngkona, en í þessu námi
fattaði ég að það var ekki alveg
það sem mig dreymdi um. Ég
hafði ekki alveg agann og metn-
aðinn sem þurfti til að verða fram-
úrskarandi óperusöngkona og á
sama tíma fann ég enn skýrar
hvað leiklistin togaði ennþá í mig.
Sama árið og ég útskrifaðist úr
tónlistardeildinni byrjaði ég svo
í leiklistardeildinni í skólanum.“
– Þú hefur þá væntanlega tekið
þátt í ýmsum verkefnum meðan
á námi stóð ...
„Já, ég var mjög heppin. Með-
an ég var í tónlistarnáminu bauðst
mér titilhlutverkið í Litlu stúlk-
unni með eldspýturnar. Það var
ótrúlegt ævintýri, alveg rosalega
gaman. Eftir það fór ég í söng-
leikinn Annie og söng í Íslensku
óperunni í óperusýningu sem
heitir Tökin hert.
Það sem eiginlega hélt mér á
lífi í söngnáminu var að taka þátt
í þessum sýningum. Ég fann að
það að vinna á leiksviði átti miklu
betur við mig en að vera ein inni
í stofu að æfa mig að syngja.
Stór partur af leiklistarnáminu,
og svo auðvitað líka í vinnu eftir
útskrift, snýst um samvinnu í hópi
fólks, á meðan þú ert meira einn
á báti í tónlistarnáminu. Reyndar
vissi ég alveg áður en ég fór í
söngnámið að mig langaði til að
verða leikkona, óperusöngurinn
var bara plan B, en þarna var ég
búin að átta mig á því að leiklist-
arnámið var draumur sem ég varð
að elta.“
Frábærir, hvetjandi og
skemmtilegir kennarar
– Hverjir voru helstu kennar-
arnir þínir í Tónlistarskólanum á
Ísafirði?
„Eitt af því sem hefur gert mig
að þeirri sem ég er í dag er hversu
heppin ég hef verið með kennara
í gegnum árin. Hvort sem það
var í tónlistarnáminu eða í grunn-
skóla. Maður eyðir svo miklum
tíma með kennaranum sínum, að
hann á stóran þátt í því hvernig
manneskja maður verður.
Janusz Frach var fiðlukennar-
inn minn. Hann var alveg yndis-
legur og rosalega metnaðarfullur.
Ég dáist að þolinmæði hans í
minn garð. Ég æfði á fiðlu alveg
þangað til ég var orðin átján ára,
en metnaðurinn minn hefði alveg
mátt vera meiri. Ég er svo mikið
fiðrildi, alltaf á svo mörgum stöð-
um í einu, þannig að ég var því
miður ekki alltaf duglegasti nem-
andinn að æfa mig.
Svo kenndi Guðrún Jónsdóttir
mér að syngja. Það var ofsalega
skemmtilegur tími, alltaf svo
gaman í tímum hjá henni, mikið
hlegið á milli söngskalanna. Hún
hafði líka alltaf svo mikla trú á
manni.
Síðan lærði ég örlítið á píanó
og á það kenndu mér bæði Beata
Joó og Sigga Ragnars. Enn og
aftur frábærir, hvetjandi og
skemmtilegir kennarar sem alltaf
var tilhlökkun að mæta í tíma
hjá, jafnvel þó að maður hefði
getað verið búinn að æfa sig ör-
lítið meira. Ég kann allt mögulegt
á ýmis hljóðfæri, en ég er kannski
ekkert brjálæðislega góð á eitt
sérstakt. En þessi grunnur hefur
skilað manni svo langt og ég hef
alltaf trúað því að ég gæti gert
hvað sem er – af því að ég kann
smá!“