Dagblaðið Vísir - DV - 03.07.2008, Síða 28

Það var eftirvæntingarfullur
hópur sem fyllti Laugardalshöllina í
fyrrakvöld þegar ein af goðsögnum
popptónlistarsögunnar, Paul Sim-
on, hélt þar tónleika í fyrsta sinn á
Íslandi. Búið var að gefa út að ekk-
ert upphitunaratriðið yrði þar sem
Simon og félagar hans sjö í band-
inu vildu það einfaldlega ekki. Fyrir
mína parta var það bara í fínu lagi.
Eftirvæntingin sem lá í loftinu og
hríslaðist um tónleikagesti var al-
veg nógu vermandi.
Simon byrjaði á tveimur lögum í
nýrri kantinum, og voru afríkönsku
áhrifin sem fór að gæta í lagasmíð-
um hans á níunda áratugnum ekki
langt undan. Að loknu seinna lag-
inu ávarpaði Simon tónleikagesti
í fyrsta og svo gott sem eina sinn
þetta kvöld (ef frá er talin kynning
á hljómsveitarmeðlum seint í pró-
gramminu); sagði þetta vera fyrstu
heimsókn sína til Íslands og hann
væri afar ánægður með að vera
kominn. Svo mörg voru þau orð,
og hafa ósjaldan verið sögð af meiri
innlifun og sannfæringu.
En Simon var að sjálfsögðu ekki
að drattast hingað til norðurhafa til
að mæra land og þjóð, heldur til að
spila tónlist. Sína ódauðlegu tón-
list. Eitt hans allra ódauðlegasta
lag, Ms. Robinson, var númer fjög-
ur í lagaröð kvöldsins og kveikti vel
í lýðnum. Slip Sliding Away fylgdi í
kjölfarið og svo kom nokkur stafli
af minna þekktum lögum. En hvað
sem kunnugleika eða frægð lag-
anna líður var færni hljómsveitar-
innar þvílík að unun var að heyra.
Um miðbik tónleikanna taldi
þessi afar smái en framúrskarandi
knái tónlistarmaður svo í eitt allra
frægasta lag sitt, og það lag sem
gerði hann og Art Garfunkel fyrst
fræga, Sounds of Silence. Þegar síð-
asti tónninn í þessu lagi um hljóð
þagnarinnar dó út tók síður en
svo við einhver þögn. Áheyrend-
ur klöppuðu, öskruðu og stöppuðu
af þvílíkri ákefð og ánægju að Sim-
on varð hálf vandræðalegur. Stuttu
seinna fylgdu The Only Living Boy
in New York og Graceland og var
ánægja mannfjöldans litlu minni
með þann dreng og land. Sú ánægja
og gleði sem Simon, sem verð-
ur sextíu og sjö ára gamall í haust,
hafði af því að spila á tónleikunum
var líka augljós og innileg; hann dró
hvergi af sér þá tvo tíma sem þeir
stóðu yfir, sveiflaði höndum og dill-
aði jafnvel mjöðmum svo eggjandi
að sjálfur Elvis hefði mátt passa sig,
væri hann enn á lífi (hann er víst
dauður).
Eftir um það bil eins og hálfs
tíma prógram yfirgáfu dvergurinn
og félagarnir sjö sviðið. Fólk lét ekki
á sér standa og klappaði og stapp-
aði eins og enginn væri morgun-
dagurinn. Listamennirnir voru
mættir aftur við hljóðfærin örstuttu
seinna og tóku þrjú lög til viðbótar:
Still Crazy After All These Years, You
Can Call Me Al og Late In the Ev-
ening. Þegar fyrstu gítarhljómarn-
ir í gleði- og stemningslaginu You
Can Call Me Al hljómuðu ætlaði allt
um koll að keyra, og jukust fagnað-
arlætin ef eitthvað var þegar á leið
lagið. Klárlega klímax tónleikanna.
Bassaleikarinn, sem heillað hafði
flesta í salnum með blússandi spila-
gleði sinni í skugga Simons fram
að þessum tímapunkti, steig fram í
kastljósið í hinum tveimur stuttu en
víðfrægu bassasólóum lagsins. Var
honum verðskuldað fagnað eins og
Messías sjálfum.
Eftir uppklapp númer tvö tóku
Simon og kó svo önnur þrjú lög,
þar á meðal The Boxer. Ég fékk leið
á þessu lagi fyrir mörgum árum, en
vá! Að heyra Simon sjálfan taka það
live, og hvern einasta kjaft í húsinu
taka undir í viðlaginu, var ógleym-
anlegur gæsahúðarrússíbani.
Tónleikar þessa frábæra tónlist-
armanns og lagasmiðs voru feiki-
lega góðir. Þó saknaði ég sumra
frábærra laga, til að mynda Bridge
Over Troubled Water, Kodachrome
og Homeward Bound. Reyndar
er það skiljanlegt að Bridge Over
Troubled Water hafi ekki komist í
gegnum niðurskurðinn í ljósi þess
að á samnefndri plötu syngur Art
Garfunkel það einn, og Simon hef-
ur sagt að hann sjái eftir því að hafa
ekki tekið að minnsta kosti að ein-
hverju leyti þátt í söngnum. Þess
utan var það lag hálfgerður svana-
söngur þeirra félaga sem dúetts,
áður en upp úr slitnaði í byrjun átt-
unda áratugarins vegna samstarfs-
örðugleika. En svekktastur er ég yfir
því að heyra ekki 50 Ways To Leave
Your Lover. Auðvitað þarf að velja
og hafna, og nóg var um smellina
þótt Simon hafi sleppt 50 Ways ...,
en ég hefði verið vís með að splæsa
hálfri stjörnu í viðbót ef hann hefði
frætt mig, augliti til auglitis, um hin-
ar ýmsu leiðir til að yfirgefa elsk-
huga sinn. Ég vona að það misskilj-
ist ekki.
Kristján Hrafn Guðmundsson
fimmtudagur 3. júlí 200828 Fókus DV
á f i m m t u d e g i
Hvað Heitir lagið?
„Ég mana fólk til að stökkva af húsþökum
með mér. aðeins þú getur róað mig niður.“
dvergurinn og
fél garnir sjöMynd um allsherjargoðann
Heimildarmynd um Sveinbjörn
Beinteinsson allsherjargoða verður
sýnd í Hafnarhúsinu við Tryggva-
götu í kvöld klukkan 20. Sveinbjörn
bjó lengst af á Draghálsi í Svína-
dal. Hann var skáld gott, kvæða-
og fræðimaður og eftir hann liggja
nokkrar ljóðabækur og kver, auk
bókarinnar Bragfræði og háttatal
sem er undirstöðurit kvæðamanna.
Sveinbjörn leit á náttúruna sem lif-
andi veru og vildi að menn lifðu í
jafnvægi við nátturuöflin. Sveinbjörn
var einn af stofnfélögum Ásatrúarfé-
lagsins og allsherjargoði félagsins frá
upphafi til dánardags 1993.
Fallegur dagur
Út er kominn hljómdiskurinn Fal-
legur dagur sem inniheldur tólf
hugljúf lög eftir Ragnar Kristin. Flytj-
endur eru margir helstu tónlistar-
menn Íslands. Meðal þeirra eru Egill
Ólafsson, Þuríður Sigurðardóttir,
Jóel Pálsson og Sigtryggur Baldurs-
son ásamt strengjasveit. Það þykir
nokkrum tíðindum sæta að Þuríður
stígur nú fram í sviðsljósið á nýjan
leik, en hún hefur verið ein ástsæl-
asta söngkona Íslendinga um árabil.
Ragnar Kristinn samdi lagið Reykja-
vík (við texta Hallgríms Helgason-
ar) sem kom út árið 2004 í flutningi
Bogomils Font. Einnig átti hann lag
á plötu stórtenórsins Jóhanns Frið-
geirs Valdimarssonar sem kom út
fyrir tveimur árum.
Það sem
augað sér ekki
Þorp - það sem augað sér ekki ...
er yfirskrift ljósmyndasýningar
sem sett hefur verið upp í Nor-
ræna húsinu og opnuð verður
formlega á laugardaginn klukkan
16. Á sýningunni er hluti afrakst-
urs ljósmyndaferðar á vegum
ljósmyndafélagsins Fókuss til
Færeyja. Þátttakendur hrifust af
þorpunum og mannlífinu í Fær-
eyjum, eins og yfirskrift sýning-
arinnar bendir til. Ákváðu þeir að
gera færeyska þorpinu skil með
völdum myndum sem sýna ýms-
ar hliðar á þorpslífinu. Sýningin
stendur út júlímánuð.
tónleikar
Paul Simon HHHHH
laugardalshöllin, þriðjudaginn 1. júlí
Rob Schneider leikstýrir og leik-
ur aðalhlutverkið í þessari gaman-
mynd um sjálfselskan fasteigna-
sala sem hefur svikið sig til milljóna.
Kannski fékk Rob einmitt hugmynd-
ina að karakternum í seinustu Ís-
landsheimsókn sinni. Þegar síðan
fasteignasalinn Big Stan er dæmdur
í fangelsi fyrir fjársvik ákveður hann
að undirbúa sig vandlega fyrir 3-5
ára dvöl sína í alræmdu fangelsi fylk-
isins. Þar sem ofbeldi og nauðganir
eru daglegt brauð innan veggja betr-
unarhússins ræður hann til sín al-
veg snargeðveikan meistara í sjálfs-
varnarlistum. Sá hinn sami er satt
að segja algjör hálfviti sem keðju-
reykir milli þess sem hann svínar út
Big Stan. Fyndnari punktar myndar-
innar felast einmitt í því hvað hann
sýnir Big Stan mikla vanvirðingu
sem hluta af þjálfuninni. En þegar í
fangelsið er komið áttar hann sig á
að fangarnir eru ekki bara stjórnlaus
villidýr heldur manneskjur fyrst og
fremst.
Þetta er jákvæður boðskapur,
skilað í formi grófs húmors. „Feel-
good“-effektinn á það samt til að
væmnast upp eins og algengt er
með Hollywood. Tónlistin er ein-
hver skemmtara-ræpa frá gaur sem
var of lengi á Hawaii, fyrirferðarmik-
il og ýkt. Það segir sig kannski sjálft
að myndin er ekkert vel leikin, enda
leikarar þekktir fyrir flest annað en
leik sýnist manni. Hér er kung fu-
kappi og annar sem er þekktur pride
fighter, minna fer fyrir leikurum. Til
að toppa svo allt saman voru gæðin
á textuninni ekki upp á marga gull-
fiska. Textinn datt út á köflum og
kom á röngum stöðum undir röng-
um senum.
Þótt það væru ýmsar hugmyndir
allt í lagi í díalóg er myndin grunn og
almennt undir meðallagi í gæðum.
Það er kannski eitthvað sem maður
vissi. Aðrar Rob Schneider-myndir
eru það líka, en maður getur hlegið
við og við. Maður hlær vandlega á
nokkrum stöðum í þessari og kímn-
in er oft skemmtilega gróf. Einfaldir
brandarar, eins og hinn sót-rasíski
lögfræðingur Poppers sem hlustar
á biksvart bófarapp. Ef þú ert Rob
Schneider-aðdáandi er myndin í
lagi. Ef ekki, þarftu að gera upp við
þig hvort þú viljir eyða 90 mínútum
í bíósal til þess að upplifa nokkur
sæmileg hlátrasköll. Erpur Eyvindarson
grínað á bak við rimla
Svar: violently HaPPy með björk
Spilagleði „Sú ánægja og gleði sem Simon hafði af því að
spila á tónleikunum var líka augljós og innileg; hann dró
hvergi af sér þá tvo tíma sem þeir stóðu yfir, sveiflaði höndum
og dillaði jafnvel mjöðmum svo eggjandi að sjálfur elvis hefði
mátt passa sig, væri hann enn á lífi.“
bíódómur
big Stan HHHHH
leikStjórn: rob Schneider
aðalHlutverk: rob Schneider,
david Carradine, jennifer
morrison, m. emmet Walsh
Undir meðallagi Þótt það væru
ýmsar hugmyndir allt í lagi í díalóg er
myndin grunn og almennt undir
meðallagi í gæðum.