Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - Oct 2014, Page 9

9
veg. Hann kenndi til 75 ára aldurs og
hafði þá selt dansskólann. Honum
finnst danskennslan hafa breyst í
átt til þess sem hann kallar „not my
cup of tea, ekki minn tebolli.“ Of
mikil áhersla sé lögð á danskeppnir
í náminu og það er mikill kostnaður
sem fylgir því, en minni áhersla er
lögð á ánægjuna. Dansinn er fyrir
fólkið, partur af lífinu og innri þörf
allra manna, samanber smábörn sem
dilla sér í takti við tónlist um leið
og þau heyra hana. Og eins og hann
segir sjálfur: „Svo heldur þú þér
miklu betur!“
Honum finnst jafn sjálfsagt og
eðlilegt að læra að dansa í dag og
honum fannst þegar hann byrjaði og
starfaði. Hann er ennþá að brýna til
dansnáms, ekki síst börnin.
Kúba
Þá er komið að Kúbukaflanum
í lífi Heiðars. Eins og fram kom
hér fyrr langaði hann að læra
tungumál og sameinaði dans- og
þýskunám í Þýskalandi og sá að
upplagt var að sameina dans- og
spönskunám á Kúbu þar sem
almenningur fær útrás fyrir gleði
sína í dansi og tónlist. Hann er
orðinn þokkalegur í spænsku, að
eigin sögn, orðaði það reyndar
öðruvísi, og ferðir hans þangað
eru fleiri en hann man, allavega
10. Árið 2008 dvaldi hann
sumarlangt á Kúbu. Fór í nám
í salsadansi í Listaháskólanum
í Havana og spönskunám að
auki. Síðastliðið ár var hann þar
í 7 vikur frá október og fram í
desember. Á Kúbu býr hann
meðal innfæddra og leigir
herbergi í heimahúsum en
Kúbverjar gera mikið af slíkri
útleigu til að drýgja lágar tekjur.
Honum finnst yndislegt á
Kúbu og Havana mjög örugg
borg þótt alls staðar þurfi
að hafa varann á sér. Hann
er yfirleitt í fæði á þessum
heimilum og sagði eina sögu
af því: Hann sá að gestgjafinn
handfjatlaði, ekkert mjög
snyrtilega, hráan kjúkling sem
Heiðar vissi ekkert hve gamall
var eða hvernig hann hefði verið
geymdur og meðhöndlaður og
var alveg viss um að þetta yrði
hans banabiti. Hann óð því í
gestgjafann og sagði honum að
hann væri grænmetisæta og fékk
eftir það mangóávöxt í öll mál.
Hefur litla lyst haft á þeim ávexti
síðan.
Hann leigði eitt sinn herbergi
í lélegu hverfi þar sem húsnæðið
var almennt ömurlegt og hann sá
fólkið tæma rusladallana fram af
svölunum. Hann er með hafsjó af
sögum frá þessu landi sem fæstir
hér þekkja vel. Þar eru börnin
skyldug að sjá fyrir foreldrum
sínum á efri árum þeirr. Fáar
stofnanir sem taka á móti eldra
fólki og engan langar að enda þar.
Fæðið telst varla boðlegt og sömu
sögu er að segja af sjúkrahúsunum.
Laun eru almennt mjög lág og
fólk er yfirleitt með tvær eða fleiri
vinnur. Heiðar kynntist lækni sem
vann á sjúkrahúsi frá kl. 8 -16 og
fór þá að vinna í skóbúð. Á Kúbu
eru engar fjöldatakmarkanir í
læknanám og fjölmargir sem
ljúka námi og starfa í þeirri grein.
Vilji menn fara til annarra landa í
vinnu er a.m.k. fjögurra ára bið á
að svo geti orðið.
Þarna eru skömmtunarbækur
við lýði og lítið um stórverslanir.
Þú getur þurft í 10 búðir til að
finna það sem þú þarfnast.
Einu sinni í viku kemur skip
lestað matvælum frá USA en
á Kúbu er landbúnaðurinn í
niðurníðslu. Lítið er um fiskveiðar
því ekki er þorandi að treysta
hverjum sem er fyrir báti vegna
strokshættu. Á Kúbu eru samt allir
opinberlega glaðir og standa með
Kastró.
Heiðar hefur fullan hug á fleiri
Kúbuferðum. Hann hefur alltaf nóg
fyrir stafni. Nýlega flutti hann úr 101
Reykjavík í 200 Kópavogur og líkar
vel. Hann byrjar daginn rólega, gerir
leikfimiæfingar, fer í mat á Gjábakka
og sund í Laugardalslauginni. Fær sér
öðru hverju göngutúr niður og upp
Laugaveginn, fylgist með mannlífinu
og breytingum í verslunar- og
veitingahúsarekstri og fær sér kaffi
á B5. Hann er einstaklega jákvæður
og félagslyndur, lifir lífinu lifandi og
er gangandi sönnun þess að dansinn
hressir, bætir og kætir.
Jóna Möller
Heiðar að hjóla í Þýskalandi.
Myndir frá Kúbu.