Vesturbæjarblaðið - 01.07.2008, Blaðsíða 17

17VesturbæjarblaðiðJÚLÍ 2008
Gómsæti í göngufæri
Geirsgata 1 • Sími 511 1888
Sýningin er opin
alla daga frá 10–17
Aðalstræti 16
101 Reykjavík
www.reykjavik871.is
Lífið á
landnámsöldÁ sólríku og hlýju sumri hefur Vesturbærinn ítrekað orðið fyrir áföllum. Tveir tvítugir
einstaklingar í Nessókn hafa verið
hrifnir burt úr þessu lífi í sumar,
annar í bílslysi og hinn af völdum
krabbameins. Og dauðsföllin í Vest-
urbæ voru vitaskuld miklu fleiri í
sumar og á liðnum vetri. Dauðinn
tekur sér hvorki vetrar- né sumar-
frí. Mikil sorg ríkir á fjölda heimila
í sókninni, fólk finnur til og sviði
sorgarinnar er sár. Báðir voru þeir
efnilegir ungir menn sem áttu fram-
tíðina fyrir sér. Dauðinn og ekki síst
dauði ungmenna vekur hjá mörgu
fólki spurn um hinstu örlög, um
tilvist og tilgang lífsins. Kristin trú
veitir huggun í þessum efnum, að
því verð ég gjarnan vitni í erfiðu
sorgarferli fólks. Fólk glímir við
sorgina á sínum forsendum, með
eða án trúar. Hvort tveggja er erfitt
ferli. Enginn verður samur eftir að
hafa misst ástvin í blóma lífsins.
Í kjölfar dauða beggja þessara
ungu manna voru haldnar, að
beiðni syrgjandi samferðafólks, fjöl-
mennar bænastundir í Neskirkju
áður en útför fór fram. Athygli vakti
hin mikla samúð sem skólafélagar,
foreldrar og vinir sýndu á þessum
stundum. Og það sem fyllti sjálfan
mig von og trú á framtíðina, mitt í
dimmum dal, var allt þetta unga og
glæsilega fólk sem þrátt fyrir sorg
og tár, geislaði af yfirvegun, þros-
ka og mannlegri reisn. Unga fólkið
tók virkan þátt í atferli helgistund-
anna, fór með bænir, söng sálma,
tendraði bænaljós, huggaði hvert
annað og sýndi djúpa samúð og
samstöðu með nánasta fólki hinna
látnu. Þetta unga fólk gaf mér nýja
sýn á framtíðina, bjartsýni og von.
Dauði ungmenna hefur enga sér-
staka merkingu í sér fólgna. Dauð-
inn er óvinur þegar hann mætir
okkur með þessum hætti og verður
ekki útskýrður með neinum rökum.
En reynsla margra er hins vegar sú
að Guð megnar, í glímu þeirra við
missinn, að gefa þeim nýja sýn á líf-
ið. Og lífið heldur áfram. Og mestu
skiptir jafnan að lifa lífinu lifandi.
Dorothee Sölle (1929-2003), sem
var guðfræðingur og rithöfundur
og virk í þjóðfélagsumræðu á sinni
ævi sagði eitt sinn:
„Dauði tekur sér bólstað innra
með okkur þegar við förum að líta
á aðra, ekki sem gjöf, blessun eða
örvun, heldur sem ógnun, hættu,
samkeppni. Það er sá dauði sem
vitjar allra þeirra er reyna að lifa á
einu saman brauði. Þetta er dauð-
inn sem Biblían óttast og gefur okk-
ur einnig ástæðu til að óttast. Þegar
við tölum um dauðann er það ekki
hin hinsta burtför sem við erum
upptekin af; heldur hin tilgangs-
lausa, tóma tilvist, gjörsneydd af
heilum mannlegum samskiptum og
fyllt kvíða, þögn og einsemd.“
Eitt sinn skal hver deyja, segir
máltækið. Það er engin spurning.
Hins vegar má spyrja sig: Hvernig
getum við lifað núna? Hvernig ber
okkur að lifa?
Gyðingurinn Martin Buber segir
eftirfarandi sögu í einni bóka sinna:
Áður en Zusya rabbíni dó sagði
hann: „Í hinni komandi veröld
munu þeir ekki spyrja mig: „Hvers
vegna varstu ekki Móse?“ Heldur
munu þeir spyrja: „Hvers vegna
varstu ekki Zuzya?“
Hver er ég? Hver ertu þú? Hvern-
ig getum við lifað heilu lífi sem við
sjálf?
Ungu mennirnir sem við höfum
kvatt og grátið í gróandanum eru
okkur hvatning til að lifa lífinu lif-
andi og njóta hvers dags, hverrar
stundar. Lífið er ekki sjálfsagður
hlutur. Það er gjöf hvernig sem á
það er litið. Lífið er dýrmæt gjöf.
Um leið og við þökkum fyrir að hafa
átt samleið með þessum glæsilegu
og hæfileikaríku, ungu mönnum -
og öðrum ástvinum sem við höfum
áður misst - skulum við leitast við
að vera glöð yfir því að vera sjálf lif-
andi og gera okkar ýtrasta til að lifa
heilu og sönnu lífi. Og það gerum
við best með því að lifa lífinu í þágu
annarra, í þágu hins góða, í þágu
réttlætis, kærleika og friðar.
Grátið í gróandanum