Dagrenning - 01.02.1953, Page 43

hagsmunum þessara hópa eða stétta. —
Bændur hafa sinn flokk, sem allt mið-
ar við ímyndaða, efnahagslega velferð þeirrar
stéttar. Verkamenn liafa sinn stéttarflokk,
sem krefst kjarabóta handa verkalýðnum
án tillits til allra annara stétta, og kaupsýslu-
menn og atvinnurekendur hafa sinn eða sína
flokka, sem allt sitt starf rniða við það, að
verslunargróði og verslunarskipulag haldist
þeim í hag, og iðnaðarmenn og emb-
ættismenn slá hring um sína hags-
muni. — I þjóðfélögunum er í al-
gleymingi stéttastyrjöld og veitir þessum bet-
ur þetta árið, en hinum hitt. En enginn hef-
ir hin kristnu heildarsjónarmið fr rir augum.
Og nú er svo komið, að ekki þvkir lengur til-
tökumál þótt opinberir landráðaflokkar séu
stofnaðir og starfræktir f\'rir opnum tjöldum,
eins og kommúnistaflokkar og nasistaflokkar.
Það er fyrst og fremst til þess að berjast gegn
þessari öfugþróun í þjóðfélaginu, sem hinn
kristilegi stjórnmálaflokkur Noregs, Kristelig
Folkeparti, var stofnaður. Fleiri og fleiri af
áhrifamönnum í ýmsum br'ggðarlögum Nor-
egs sjá hvert stefnir og ýmsir þeirra hafa
rcynt að sveigja hina eldri stjórnmálaflokka
að einhverju leyti yfir á þann grundvöll, sem
K. F. stendur á, en næsta lítinn árangur hef-
ir það borið.
f ávarpinu, sem K. F. gaf út fr rir sveitar-
stjórnarkosningarnar 1951 er að þessu vikið.
Þar segir:
„Vér höfum stjórnmálaflokka, sem sýna
kristindóminum vinsemd og líta á hann sem
nvtsaman og nauðsynlegan þátt í þjóðlíf-
inu. En að dómi Kristelig Folkeparti er slík
afstaða hvergi nærri fullnægjandi. Kristin-
dómurinn er ekki aðeins nytsamur hlutur,
sem gott er að taka með, heldur er hann
aðaJatriðið, hið þýðingarmesta aí öllu. Fyrir
sérhverja þjóð þýðir það hr'orki meira né
minna en líf eða dauða, livort hún fý'lgir
boðum Guðs, eða liafnar þeim.
Á þingi og í sveitarstjórnúm er fjallað um
alla þætti mannlegs lífs, einnig hina siðferði-
legu. Vér höfum rnörg dæmi þess, að meiri
hluti í Stórþingi og sveitarstjórnum, skipað-
ur fulltrúum margra flokka, hefir gert sam-
þykktir, sem eru gagnstæðar kristinni trú og
siðmcnningu. Þegar svo er, telur K. F. ver-
ið á helvegi og bendir á að einmitt þarna eru
þýðingarmestu og hættulegustu takmörkin
í hinu daglega stjórnmálastarfi.
Á sviði fjármála, félagsmála og menningar-
mála eru uppi margvíslegar skoðanir. En
þegar um er að ræða lögmál Guðs er aðeins
um tvennt að velja: með eða móti! Mistök
á liinu efnislega sviði er liægt að leiðrétta, en
grípi stjórnarvöldin til úrlausnar, sem eru
andstæð lögum Guðs og lians eilífu siðferðis-
reglum, getur þjóðin beðið tjón, sem margar
kynslóðir þarf til að bæta, ef það tekst þá
nokkum tíma. Þess vegna verður það kristið
fólk, sení trúir á grundvallarsannindi
Guðsorðs, að liafa heilbrigð samtök sín í
milli til þess að geta látið til sín taka í þjóð-
félagslifi og stjórnmálum.“
I þessum orðum og hinum, sem áður eru
tilfærð, kemur glögglega fram meginmunur-
inn á K. F. og öllum öðrum stjórnmálaflokk-
um. Af þessari afstöðu leiðir, að flokksmenn
K. F. eru ekki bundnir við neinar ákveðnar,
flokkslegar samþykktir. Þeir gera sér grein
fvrir því ln'emig hvert og eitt málefni, sem
til úrlausnar er tekið á þíngi eða í sveitar-
stjórn, verður best levst með þessi sjónannið
fyrir augum og haga afstöðu sinni sam-
kværnt því. Enginn getur orðið valinn í
trúnaðarstöðu fyrir flokkinn nema hann við-
urkenni opinberJega að liann sé kristinn mað-
ur og trúi Guðsorði. Það er þó síður en svo
að stjómmálafundir K. F. séu þannig, að
öðru fremur sé þar rætt um trúmál. Venju-
lega hefjast þeir þó með því að sálmur eru
sunginn eða ættjarðarljóð. Að því búnu
flytur aðalræðumaðurinn erindi sitt og síð-
DAGRENNING 37