Húnavaka - 01.05.1993, Blaðsíða 68

BIRGITTA H. HALLDORSDOTTIR, SyM-Löngumýri:
Góðir grannar
Mig langar að segja ykkur litla sögu af nágrönnum mínum og vin-
um, bara lil að minna ykkur á hve nágrannakærleikurinn er mikil-
vægur. Því hvað er betra en traustir vinir? Það er fátt, held ég.
Eg á því láni að fagna að eiga yndislega granna af báðum kynjum
sem alltaf eru boðnir og búnir til að rétta fram hjálparhönd. Ekki
ósjaldan er það sem ég hef kvabbað á þeirn og ekki síst þegar bóndi
minn er að heiman. Það er nú einu sinni þannig að karlmennirnir
(þessar elskur) eru stundum íjarri góðu gamni, þegar mest á ríður.
Eg er viss um að það eru fleiri konur en ég sem hafa lent í því.
Margt getur komið uppá; kaupfélagsbíllinn birtist allt í einu með
þrjú tonn af fóðurbæti eða þá að nautin stinga sér til sunds í haug-
húsið. Það eru einmitt þessi verk, eins og svo mörg önnur, sem ég
hef lítinn áhuga á að koma nærri án sterkra karlmannshanda. Þá
er gott að eiga góða granna.
Einn sunnudag í haust sem leið þurfti bóndi minn að bregða sér
af bæ. Hann liaíði heyrt af smalamennsku yfir í Svartárdal og þang-
að brunaði hann á sínum fjallabíl, með hest og hund. Ekki þannig
að illa færi um mig, nei, nei, langt því frá. Við vorum með helgar-
gesti, vinafólk okkar að sunnan, en þennan morgun brá maðurinn
sér á fuglaveiðar, svo ekki var hann viðlátinn.
Eg var í mestu makindum að snúa sunnudagssteikinni og blaðra
við vinkonu rnína þegar barið var hraustlega að dyrum. Reyndist
það vera nágranni minn í norðri mættur við annan mann. Var hon-
um mikið niðri íyrir. Mér datt fyrst í hug að hann hefði ætlað að fá
bónda minn til að kyngreina með sér hross. Þeir félagarnir gera
það yfirleitt saman núorðið, en eru þó ekki alltaf á eitt sáttir hvort
götin séu eitt eða tvö.