Húnavaka - 01.05.1993, Blaðsíða 73

HÚNAVAKA
71
— Þú verður að fara heim og sækja beisli og múl, sagði nágrann-
inn í norðri við ráðskonuna. Hann leit á mig.
— Farðu með henni.
Ég fékk það sterklega á tilfmninguna að hann myndi ekkert sakna
mín svo að ég hlýddi. Það var mun skemmtilegra að sitja í þessu
framandi farartæki ráðskonunnar heldur en að þvælast fyrir. Stund-
um er best að láta karlmenn í friði og þegja, svo mikið veit ég þó.
Þegar við komum til baka hékk Skjóna í bómunni í annað sinn og
nú fékk hún ekkert færi á að sleppa enda var svo af henni dregið að
hún neitaði að hreyfa sig heldur lá eins og lúinn poki þegar hún
var sett til jarðar. En það kom ekki að sök. Allir lögðust á eitt að
toga og ýta, þangað til skepnan var komin í kerruna. Björninn var
unninn.
Við fórum því að hugsa til heimferðar, en ekki var útgangurinn á
mannskapnum þannig að hæfði bíl sem ætlaður var til að flytja
kirkjugesti. Tókum við því það ráð að sitja á úlpum og peysum sem
skárstar voru, nema nágranni minn í suðri neyddist til að fara úr
buxunum sem voru gjörsamlega gegndrepa.
Svo var haldið af stað. Við mættum skólabílstjóranum sem var
með hálffullan bílinn af lyfjum frá vinkonu minni í barnaverndar-
nefndinni. Það var því löng lest af farartækjum sem hélt heim á leið
eftir þetta ævintý'r.
Þegar heim kom var Skjóna dregin úr kerrunni en kaus ekki að
standa upp fyrr en ég og nágranni minn úr norðri höfðum skipst á
að sprauta hana með alls kyns lyfjum sem ég kann ekki einu sinni
að nefna. Þótti henni þá nóg komið af þessu veseni, stóð upp, rölti
inn í fjárhús og fékk sér heytuggu. Lét hún sér fátt um fínnast þótt
við stæðum áhyggjufull og fylgdumst með.
Það var hálf undarlegur hópur sem stóð þarna á húsahlaðinu,
misjafnlega skítugur og misjafnlega sveittur. Okumanni bifreiðar
sem ók hjá varð að minnsta kosti starsýnt á okkur en sérstaklega þó
hinn tröllvaxna nágranna úr suðri sem spásseraði um á gúmmístíg-
vélunum og nærbuxum. En svo var forsjóninni fyrir að þakka að
hann komst á réttum tíma í guðshúsið.
Það er af Skjónu að segja að hún er við hestaheilsu, enda var
maðurinn minn ekki lengi að koma henni á beitina eftir að hann
kom heim. Þótd honum ekki mikið til um okkar ævintýri en ég sá
þó hvað hann hugsaði.