Fréttablaðið - 18.12.2015, Síða 64

TónlisT
Kórtónleikar
HHHHH
Vox populi söng fjölbreytta
jóladagskrá
Stjórnandi: Hilmar Örn Agnarsson.
Grafarvogskirkju
Miðvikudaginn 16. desember
Faðirvorið á svahílí er ekki eitthvað
sem maður heyrir á hverjum degi hér
norður í ballarhafi. En það var eitt af
því sem var boðið upp á á jólatón-
leikum kórsins Vox populi undir
stjórn Hilmars Arnar Agnarssonar
í Grafarvogskirkju á miðvikudags-
kvöldið. Kórinn var stofnaður árið
2008 og er skólakór Borgarholts-
skóla. Hann samanstendur af núver-
andi og fyrrverandi nemendum skól-
ans, en aldur kórmeðlima mun vera
16 til 30 ára.
Á dagskránni voru alls konar
jólalög sem flestir þekkja. Gnægð
er af slíkum tónleikum á þessum
árstíma. Það sem gerði dagskrána
óvanalega var hve útsetningarnar á
lögunum voru fjölbreyttar. Þó virtist
svo ekki vera í upphafi tónleikanna.
Aðeins tveir hljóðfæraleikarar voru
á sviðinu, þeir Kjartan Valdimarsson
píanóleikari og Gunnar Hrafnsson á
bassa. Það gaf ekki fyrirheit um að
neitt sérstakt væri í aðsigi.
En það er hægt að gera ótalmargt
úr litlum efniviði ef hugmyndaflugið
er í lagi. Segja má að hvert einasta
atriði tónleikanna hafi komið á
óvart. Fyrir það fyrsta voru margir
kórmeðlima settir í einsöngshlut-
verk. Það var nánast nýr einsöngv-
ari í hverju lagi. Sum lögin voru
kostuleg, eins og Annar í jólum eftir
Baggalút. Þar er textinn um jóla-
boð með akfeitum frændum sem
eru búnir að borða yfir sig, einnig
útkeyrðum húsmæðrum og hávaða-
sömum börnum með alltof mikinn
sykur í blóðinu. Í einu laginu steig
íturvaxið par fagran dans, og í öðru
settist lítill hópur kórmeðlima niður
og sló sér á lær á meðan hann söng.
Svo má ekki gleyma bítboxaranum
Kristni Ágústssyni sem kryddaði
tónleikana svo um munaði undir
lokin. Hljómsveitin lék líka listavel.
Þetta eru góðu fréttirnar. Þær
vondu eru að fæstir kórfélagarnir
réðu við einsönginn. Sumir voru
pínlega falskir og aðrir hreinlega
raddlausir. Einn og einn stóð vissu-
lega upp úr og söng vel, en það var
undantekningin frekar en reglan.
Hins vegar var sönggleðin allan
tímann smitandi, og þar sem þetta
voru heimilislegir jólatónleikar þá
skiptu misfellurnar minna máli en
ella. Andrúmsloftið var meira eins
og manni hefði verið boðið í partí
í heimahúsi þar sem stór fjölskylda
er að skemmta sér og öðrum með
því að syngja og vera með alls konar
flipp.
En aftur að góðu fréttunum. Ég
gleymdi að segja að þó að einsöng-
urinn hafi ekki staðist væntingar
þá var samsöngurinn hreint út sagt
prýðilegur. Hann var þéttur og mis-
mundandi raddsvið samsvöruðu sér
vel. Svo var hann líka kraftmikill.
Fyrir svo ungan kór þá er það afrek
í sjálfu sér. Jónas Sen
niðursTaða: Vægast sagt misjafn
einsöngur, en vandaður samsöngur
og stemningin var skemmtileg.
Eins og partí í heimahúsi þar sem stórfjölskylda er að skemmta sér og öðrum
Nýja bókin hans Páls Benediktssonar, fyrr-verandi fréttamanns, er Reykjavíkursaga. Hún nefnist Loftklukkan. Af
hverju skyldi það nafn dregið?
„Loftklukkan er sérstök klukka sem
tengist afa mínum Árna Benedikts-
syni. Margir þekkja reyndar sögu hans
og ömmu, Kristrúnar Tómasdóttur, því
Ólafur Jóhann Ólafsson byggir bókina
Höll minninganna á henni en tekur sér
mikið skáldaleyfi og fer talsvert langt
frá raunveruleikanum,“ byrjar Páll og
svo kemur sagan af loftklukkunni.
Kristrún amma, sem ég kalla ömmu
Dúnu, var af ríku kaupmannsfólki á
Eyrarbakka. Hún þótti hefðardama,
hafði lært píanóleik og myndlist í
Kaupmannahöfn og þótti með betri
kvenkostum í Reykjavík upp úr 1900.
Árni afi var fátækur sveitastrákur
vestan úr Arnarfirði en þau kynntust,
giftust og eignuðust fimm börn.
Til að gera langa sögu stutta kynnist
afi sænskri konu og fer til Svíþjóðar en
skrifar samt fjölskyldu sinni í eitt ár,
svo hverfur hann. Allt í einu er amma
ein með fimm börn og þarf að tvístra
þeim út og suður. Pabbi er sendur í
Selárdalinn og er þar í fimm ár án þess
að sjá mömmu sína. Hún fer til Amer-
íku með þrjú af börnunum en kemur
heim að ári liðnu, skilur tvær dætur
eftir úti, önnur þeirra hverfur í nokkur
ár og kemur aldrei aftur til landsins, hin
kemur nokkrum árum seinna.
Fannst eftir átján ár
Árni afi minn finnst loks í Ameríku
eftir átján ár, hafði þá lengst af verið
bryti hjá William Randolph Hearst,
fjölmiðlakóngi og einum ríkasta
manni Bandaríkjanna. Eftir það kom-
ast börnin hans í samband við hann.
Nokkrum árum seinna sendir hann
þeim sína klukkuna hverju. Flotta
svissneska borðklukku sem er þeirri
náttúru gædd að í hólfi aftan á henni er
einhver lofttegund sem dregst sundur
og saman eftir hitastigi og þrýstings-
munurinn knýr klukkuna áfram. Þessi
gjöf afa táknar tif tímans og markar
vissar sættir. En ég er líka að fabúlera
með tímann í bókinni, hann streymir
Loftklukkan frá afanum sem týndist í Ameríku
Páll Benediktsson dregur upp áhrifamiklar myndir í bók sinni Loftklukkan – eigin minningar frá uppvaxtar-
árum í Norðurmýri og óborganlegar sögur af nánu skyldfólki, svo sem afanum sem stakk af og týndist í átján ár.
„Það er margt bráðskemmtilegt að finna í gömlum sendibréfum,“ segir Páll. Fréttablaðið/Ernir
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Ein myndanna í bókinni er jólamynd af systkinunum Páli, ingibjörgu Kristínu og Árna.
áfram eins og loft í kringum okkur. Ég
veit að þetta er dálítið löng útskýring á
einu orði!“
Sendibréfin gullnáma
Fleiri ættmenni Páls eiga merka sögu
sem hann lýsir í bókinni. Þeirra á
meðal eru foreldrar hans, Sigríður
Pálsdóttir og Benedikt Egill Árnason,
og móðurafinn sem höfundurinn heitir
eftir. „Pabbi og mamma urðu innlyksa
í Kaupmannahöfn í stríðinu. Afi minn,
Páll Árnason pólití, var lögga númer
tvö í Reykjavík. Hann skildi eftir sig
greinargóðar dagbækur um það sem
hann fékkst við á hverjum tíma, morð,
ofbeldi og rán, en líka smærri mál eins
og að sekta menn fyrir að keyra yfir
Tjarnarbrúna,“ segir Páll sem einnig
byggir bók sína á sendibréfum, „Amma
Dúna var í bréfaskiptum við fjölda
fólks og af því að hún bjó á heimili
okkar undir það síðasta varð bréfasafn
hennar eftir þar. Það er margt bráð-
skemmtilegt að finna í sendibréfum
frá tímabilinu 1900 til 1960.“
Í Loftklukkunni kveðst Páll líka rifja
upp atvik og minni úr eigin æsku í
Norðurmýrinni, Surtseyjargosið, kynni
af skáldum og tónlistarmönnum, kalda
stríðið og atómbombuna sem börnin
hafi óttast ekki síður en fullorðna
fólkið.
Þess má geta að fjöldi glöggra og
góðra ljósmynda eru í bókinni Loft-
klukkan, bæði úr fjölskyldualbúmum
og Ljósmyndasafni Reykjavíkur.
gun@frettabladid.is
„Sönggleðin var allan tímann smitandi,“ segir í dómnum.
1 8 . d e s e m b e r 2 0 1 5 F Ö s T u d a G u r36 m e n n i n G ∙ F r É T T a b l a ð i ð
menning
1
7
-1
2
-2
0
1
5
2
2
:4
1
F
B
0
8
0
s
_
P
0
7
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
6
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
0
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
8
0
s
_
P
0
1
7
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
tio
n
P
la
te
re
m
a
k
e
: 1
7
B
B
-9
3
1
0
1
7
B
B
-9
1
D
4
1
7
B
B
-9
0
9
8
1
7
B
B
-8
F
5
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
3
B

F
B
0
8
0
s
_
1
7
_
1
2
_
2
0
1
C
M
Y
K