Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.2012, Blaðsíða 18

Hlátrasköll og stuð
Þ
að var líklegast ein best
heppnaða jólagjöf síð-
ari ára, sem keypt var í
valkvíðakasti í Elko. PS
Move fyrir Playstation 3, sem
undirrituð keypti handa 12
ára syni sínum. Búnaðurinn
sem er myndavél og fjarstýring
með hreyfiskynjara hefur verið
á markaði í meira en ár og því
nokkurt úrval leikja til. Fáeinir
leikir voru valdir með til að
spreyta sig á, meðal annars
leikurinn Dance Star Party.
Sá leikur skemmti allri fjöl-
skyldunni út desem bermánuð
með tilheyrandi hlátrasköll-
um. Þátttakendur spreyta sig
á danssporum undir undir-
spili og fá stig eftir hreyfigetu.
Lögin eru skemmtileg, allt frá
sætu diskói í hart rapp. Hægt
er að horfa á stutt myndskeið
af hverjum keppanda eftir að
hann hefur reynt færni sína og
þeir sem eru lítið spéhræddir
geta sent myndskeiðin beint
á Facebook. Sem betur fer er
Playstation-tölva heimilisins
ekki nettengd svo það reyndi
ekki á að börnin á heimilinu
sendu út neyðarleg mynd-
bönd, af foreldrum sínum í
jogginggallanum að hrista af
sér jólaspikið, á netið. Tíu 12
ára drengir í afmælisveislu
staðfestu svo hversu skemmti-
legur leikurinn er og lágu í
hláturskasti tímunum saman
meðan þeir kepptust við að
ná hæsta skori. Frábær leikur,
fyrir alla fjölskylduna.
18 Menning 18. janúar 2012 Miðvikudagur
Magni
og flösu-
þeytararnir
Magni Ásgeirsson er heillað-
ur af gruggi. Tónlistarstefnu
sem reið yfir tónlistarheim-
inn á níunda áratug síðustu
aldar. Föstudaginn 13. janúar
voru haldnir heiðurstón-
leikar og slegið í allsherjar
gruggveislu á Gauknum.
Magni tróð upp í veislunni
við mikinn fögnuð nær-
staddra. Fullt var út úr húsi
og var kappanum fagnað
sérstaklega þegar hann tók
þungarokkssyrpu undir lokin
meðan tónleikagestir flösu-
þeyttu af miklum móð.
Frönsk
veisla
Í lok janúar hefst frönsk kvik-
myndahátíð, árlegur viðburð-
ur sem er vinsæll hér á landi.
Á hátíðinni í ár ber hæst tvær
myndir sem hafa vakið mikla
athygli víða um heim.
Önnur þeirra er Lista-
maðurinn sem síðast var
verðlaunuð á Golden Globe.
Þá verður sýnd myndin Við
stefnum í stríð sem fjallar
um unga móður sem lendir í
kröppum dansi.
Þremur myndanna á há-
tíðinni er leikstýrt af konum
og segir í tilkynningu frá að-
standendum hátíðarinnar
að franskur kvikmyndaiðn-
aður gangi nú í endurnýjun
lífdaga. Að hátíðinni standa
Græna ljósið og Háskólabíó,
Institut français, Alliance
française í Reykjavík ásamt
sendiráðum Frakklands og
Kanada. Hátíðin stendur yfir
dagana 27. janúar–9. febrúar.
Konungleg
ópera
Óperuunnendur fá eitthvað
fyrir sinn snúð í janúar. Í Há-
skólabíói verður sýnd upp-
færsla Royal Opera House á
Öskubusku í Covent Garden
í London. Þetta er í fyrsta
sinn sem óperuhúsið setur
upp þessa óperu eftir Frakk-
ann Jules Massenet sem er
byggð á hinu þekkta ævintýri
um Öskubusku.
Óperan er merkileg fyrir
margar sakir, en þó aðallega
fyrir þá staðreynd að söng-
konur fara með öll stærstu
aðalhlutverkin. Ber þar helst
að nefna þær Joyce DiDo-
nato og Alice Coote, en þær
eru báðar meðal fremstu
messósópransöngkvenna í
dag. Sýningar verða dagana
18.1–24.1.
Kristjana
Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Tölvuleikur
Dance Star Party
Spilast á: Playstation 3 með PS Move
Tegund: Einstaklings eða hópleikur
Dance Star Party Frábær
leikur fyrir alla fjölskylduna
B
jörn Hlynur Har-
aldsson hefur verið
einn af burðar-
ásum Vesturports
frá upphafi. Hann
hefur leikið í nær öllum
stærri verkefnum hópsins,
auk þess sem hann hefur
starfað sjálfstætt utan hans,
eins og aðrir Vesturportar-
ar. Hann hefur leikið, leik-
stýrt, skrifað leikrit og gert
kvikmynd. Sterkur grunur
leikur á að Björn Hlynur hafi
oft átt meiri þátt í ýmsum
textum Vesturports en aðrir
sem hafa einnig verið skrif-
aðir fyrir þeim. Fyrir fjórum
árum var frumsýnt á Akur-
eyri leikrit hans Dubbel-
dusch sem hann leikstýrði
sjálfur. Það var einkar lipur-
lega skrifuð kómedía um al-
varlegt efni, tvöfalt siðgæði
og yfirborðsmennsku, sorg-
leg og fyndin í senn, ágæt-
lega leikin og sviðsett.
Nú kemur Björn Hlynur
aftur fram með eigið verk,
Axlar-Björn, sem var frum-
sýnt á Litla sviði Borgarleik-
hússins í síðustu viku. Þar er
lýst samskiptum geðlækn-
is og sjúklings sem gengur
með þá ranghugmynd að
hann sé Axlar-Björn, morð-
vargurinn frægi á Snæfells-
nesi. Báðir heita Björn,
læknir og sjúklingur, líklega
er læknirinn þó ekki Péturs-
son, eins og hinn kveðst
vera. Doktor Björn er að
reyna að fá nafna sinn ofan
af þessari firru og beitir til
þess ýmsum ráðum. Hann
nálgast innlifun þess sjúka
í hina gömlu þjóðsögu sem
sálrænan varnarhátt til að
komast hjá því að horfast í
augu við óuppgerðar sak-
ir úr æsku, bældan sárs-
auka, sektarkennd, skömm,
reiði, hatur og annan slíkan
ófögnuð sem við erum mörg
okkar, sálarfræðinni sam-
kvæmt, að burðast með,
okkur sjálfum og öðrum til
ómældra leiðinda og sorgar.
Læknirinn leggur því til
atlögu við þennan varnar-
múr og er vel vopnaður.
Hann hefur meðal annars
kynnt sér sögu Axlar-Bjarn-
ar vandlega og spurt sig
hvers vegna sjúki maður-
inn noti einmitt hana. Þar
finnur hann glufu í veggn-
um, smugu sem gerir hon-
um kleift að brjóta sér leið
inn í heim óranna, leggja í
andlega vegferð sem síðan
er sviðsett í sýningunni og
væntanlega endar með bata
sjúklingsins. Eða var honum
ef til vill ekkert batnað þarna
í leikslokin? Sat allt við
það sama og í upphafi? Og
meðal annarra orða: hvert
var upphafið að þessu öllu?
Hvað hafði sá sjúki eigin-
lega gert sem leiddi hann á
fund læknisins? Hafði hann
drepið mann – eða menn?
Eitthvað sýndist mér vera
djúpt á svörum við því í text-
anum. Nema það hafi farið
fram hjá mér á meðan sýn-
ingin flaug hjá. Frásögnin er
hér svo hröð, skiptingar svo
örar og tíðar, og tæpt á ein-
stökum atriðum, að maður
má hafa sig allan við að
missa ekki af neinu.
Líflegt og litskrúðugt
teater
Það krefst mikils af leik-
skáldi að búa til andlegar
hólmgöngur sem þessar;
Björn Hlynur gerir sér ekki
auðvelt fyrir með efnisval-
inu. Stóru skáldin hafa auð-
vitað gert því skil á magnað-
an hátt: Ibsen, Strindberg,
O´Neill, Lars Norén, Pinter,
og fleiri. En þau hafa líka
hætt sér lengst ofan í sálar-
djúp persónanna; það er víst
það sem hefur gert þau stór.
Þau hafa náð að bregða upp
myndum af margslungnum
vef mótsagnakenndra til-
finninga, hugsana og hvata,
jafnframt því sem þau hafa
náð að sérkenna persón-
urnar svo að þær hafa staðið
okkur fyrir hugskotssjónum
sem lifandi einstaklingar.
Síðan hafa stórleikararnir
komið og fyllt út í myndina
með nærveru sinni og tján-
ingu. Og þá hefur maður átt
stórar stundir í leikhúsinu.
Svo langt komast Björn
Hlynur og hans liðsmenn
ekki að þessu sinni. Það eru
einkum hin ytri hjálpartæki
sviðsins, ljós, hljóð, tónar,
leikmunir og fjölbreytilegar
sviðsetningar með vísanir
í ýmis þekkt form leikhúss
og leikrænna tilþrifa, sem
Björn notar til þess að halda
okkur við efnið í þær átta-
tíu mínútur sem leikurinn
tekur, án hlés. Út af fyrir sig
gengur það prýðilega, enda
hefur hann snjalla menn sér
til fulltingis – raunar vill svo
til að það eru allt strákar.
Söguefnið sjálft er hins veg-
ar of rýrt í roðinu, persónu-
lýsingarnar tvær dregnar of
almennum dráttum, til að
maður fái á þeim verulegan
áhuga. Ekki ósvipað og verið
hefur í sumum fyrri leikj-
um Vesturports, einkum
þeim sem þau hafa skrifað
sjálf: ég nefni aðeins Fást-
leik þeirra eða Húsmóður-
ina sem okkur eru báðir í
fersku minni. Flottar um-
búðir utan um frekar banalt
efni. Menn leika sér af færni
og á stundum galsakenndri
hugkvæmni með brellu-
verk sviðsins – en leggjast
ekki svo djúpt að við finnum
til verulegrar samkennd-
ar, sterkra hughrifa, séum,
þegar lengst gengur, knúin
til þess að horfast í augu við
okkur sjálf.
Atli Rafn Sigurðarson og
Helgi Björnsson leika menn-
ina tvo. Atli Rafn er óneitan-
lega fágaðri leikari, léttari á
sér og fimari en Helgi, sem
hefur lengi verið fjarri svið-
inu; leikur hans er heldur
þyngri og grófari í sniðum
en leikur Atla. Engu að síður
skila þeir báðir sínu snyrti-
lega. Á stöku stað brá jafnvel
fyrir glampa geðveikinnar í
leik Atla Rafns, hrottalegum
og ógnandi; það var vel gert
af leikaranum.
Hljóðheimur sýning-
arinnar, tónlist Kjartans
Sveinssonar og hljóðlist
Eiríks Sigurðssonar, er ákaf-
lega vel unninn og saman
spunninn. Sömu sögu er að
segja um ljós Kjartans Þóris-
sonar. Samspil lýsingar og
leikmyndar Axels Hallkels er
mjög gott.
Svo ég leyfi mér að sletta:
það er líflegt og litskrúðugt
teater sem hér er í boði, en
mikið drama er það ekki.
Björn á bekknum
Jón Viðar Jónsson
leikminjar@akademia.is
Leikrit
Axlar-Björn
Handrit og leikstjórn: Björn
Hlynur Haraldsson
Leikmynd: Axel Hallkell Jóhannsson
Búningar: Mundi
Lýsing: Kjartan Þórisson
Tónlist: Kjartan Sveinsson
Leikhljóð: Eiríkur Sigurðsson
Sýnt í Borgarleikhúsinu. Vesturport í
samstarfi við Leikfélag Reykjavíkur
Alblóðugur Axlar-Björn
Atli Rafn Sigurðsson í hlutverki
illvirkjans Axlar-Bjarnar.