Alþýðublaðið - 02.09.1924, Blaðsíða 3

9
háít<. Þeim ®r þess vegna illa
við réttlætiskröfu jafnaðarstefn-
unnar. Þeir skjálfa fyrlr henni
og hugsa með skeífingu um setn-
inguna: auga fyrir auga, tönn
íyrir tönn. 'Þeir vita til hvers
þeir hafa unnið. Þess vegna
boða þeir það, sem þelr kalia
kristindóm, en það er þetta:
Þegár ég slæ þig á hægri kinn-
ina, þá réttu fram hina vinstri,
því að annars siga ég á þig rikis-
lögreglunni.
£n það er hægt að hugga
burgeisana með því, að alþýðan
heimtar ekki hefnd, heldur rétt-
lætl; ekkl refslngar, heldur um-
bætur.
í öðrum löndum reyna bur-
geisar að belna athygli alþýð-
unnar frá áthæfi sfnu með því
að ofsækja Gyðioga. Hér eru
©nglr Gyðingar, aðrir en ein-
hverjlr eigendur Mgbl., en blaðlð
er ekki vitrara en Steinn Em-
ilsson og heldur, að skammir
um Gyðinga og gamiatestamentið
hafi áhrit hér. Það væri reyn-
andl að spyrja Knút Ziemsen,
K. F. U. M. og Árna Jóhanns-
son um það. — Alþbl. telur sér
það óskylt mál.
Jíætarlæbnir er í nótt Jón
Hj. Sigurðsson Laugavegl 40.
Agnið.
í 156., 174., 175. og 176. tbl.
>Yísis< fer >Örn eineygöi< enn á
stúfana meö >ríkislögreglu< og
telur þar, aö >ríkislögreglan< eigi
aö vera >eiðsvarin<. Og á þaö aö
vera trygging fyrir því, aö hún
geri aldrei annaÖ en þaö, sem rótt
er. En Það vita þó allir, og >Örn
einygði< líka, að í því er enein
trygging fólgin. Embættismenn
okkar eru allir eiösvarnir. En
hvernig rækja sumir þeirra
embættiseið sinn? Dáfitið er þaö
broslegt hjá >Erni eineygöa<,
þegar hann er a'Ó tala um í sam-
bandi viÖ >eiðsva. na ríkislögreglu<,
aö herforinginc eigi aö vera
ábyrgðarlaus ger ia sinna. Með því
á hann aö ver i viljalaust verk-
færi í höndum burgeisa, því aö
hann á ekki einu sinni ab fá aö
kynna sór mál ivöxtu um það,
hvort hann er aö berjast fyrir
róttum eöa röng im málstað; hon-
um á ekki að koma þaö viö. En
samkvæmt kem ingu >Arnar< á
þó >ríkislögreglai < fyrst og fremst
að gæta réttarius. Ef þaö kæmi
svo seinna upp viö rannsókn, aö
ríkislðgreglan he ði gert rangt, þá
á lögreglustjóri a.ð sæta refsingu.
En hverjir ættu s ð hefja rannsókn?
Eftir því, sem >Erni< segist frá,
þá ætti það að vera >ríkislögregl-
an< sjálf, því að hún á að sjá um,
aö landslögum só hlýtt á öllum
sviðum. Með öðrum orðum: hún
á að vera æðsta vald. Eftir kenn-
ingu >Arnar< í ofan töldum >Yis-
is<-blöðum, á >ríkislögregla< að
þröngva embættismönnum landsins
til þess að gera skyldu sína. Hún
ætti t. d, að segja við landsstjórn-
ina: Nú er 35 útlendum verka-
möDnum fleira í Krossaness-verk-
smiðjunni en leyfilegt er að hafa
þar samkvæmt landslögum; við
tökum þá og sendum út. Hún
ættl að segja við bæjarfógetann í
Reykjavík: Nú hafa 4 íslenzkír
togarar verið kærðir fyrlr land-
helgisbrot; fyrst þór, bæjar-
fógeti, gerið ekki skyldu yðar í
málunum, þá gerum viö þaö. Þetta
eru lög frá aJþingi; viö eigum að
sjá um að þeim só hlýtt. Hún
ætti að vaða inn í íslandsbanka
og segja við Eggert Claessen og
meðstjórnendur hans: Nú hafið þið
gefið út bankareikninga svo vit-
lausa að milljónum skiftir; ef þið
gerið þá ekki rétt upp, þá gerum
við það og birtum þá síðan al-
menningi til yflrlits; við gætum
laganna. Hún ætti að segja við
stjórnarráðið: 28 þúsund krónur
vantaði hjá vínsölu ríkisins; ef þið
látið ekki halda rannsókninní
áfrám, þá gerum við það; við
erum eiðsvarnir að gera rótt.
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan 00 glmslelnar Opar-borgar.
til þess að leita a5 henni. Við verðum að komast til
búðanna á undan ræningjunum."
Jane grunaði manninn eigi um græsku og haföi þvi
ekkert að athuga við ætlanir hans; eða skýringu á vin-
áttu hans við rænigjana. Hún tók þvi feginshendi boði
hans um vernd og aðstoð, 0g lagði af stað með honum
áleiðis til búðanna, þar sem hún áður var fangi.
Það var komið langt fram á kvöld daginn eftir, er
þau komu t nánd við búðir ræningjanna. Werper sagði
Jane, að hún yrði að fallast á alt, sem hann legði fyrir
hana, hversu óþægilegt sem það væri.
„Ég segi þeim,“ mæltí hann, „að ég hafi náð yður,
eftir að þór strukuð og farið með yður til Achmet Zeks,
að hann hafi verið i orustu við Wazirimenn og skipað
mér að fara þegar með yður hingað, og fá fylgdarlið
norður eftir, til þess að selja yður hsesta verði þræla-
sala, er hann hafi nefnt mér.*
Aftur sveik uppgerðar-einlægni Werpers Jane. Hún
vissi að slæmar ástæður heimtuðu neyðarúrræði, og
þótt hana óaðið við að fara aftur inn i þorpið, sá hún
þann einn kost vænstan að fara að ráöum förunauts
sins.
Werper kallaði hátt til þeirra, sem gættu hliðsins^
þreif um úlfiið Jane og dró hana á eftir sér yfir rjóðrið.
peir, sem opnuöu hliðið urðu mjög hisua, »ð þvl er BÓð
varð. Þá furöaði svo mjög á þvi, að þessi strokumað-
ur, sem þeir höfðu elt viða, skyldi snúa aftur af fúsum
vilja, þeim fóllust hendur. Atferli hans blekti þá, eins
og það hafði blekt Jane.
Varðmennirnir tóku kveðjum Werpers 0g horfðu
undrandi á fangann, sem hann kom með i þorpið.
Werper fór þegar á fund Araba þess, er skilínn haföi
veriö eftir, sem höfuðsmaður búðanna, i f jarveru Achmet
Zeks. Framkoma hans blekti enn, svo ástæður hans voru
teknar trúanlegar. Það styrkti mjög sögusögn hans, að
hann kom með kvenmanninn, sem strokið hafði. Mó-
hameð Beyd var fyrr en varði farinn að kinka kolli
framan i manninn, sem hann hefði vægðarlaust drepið,
hefði hann rekist á hann hálfri stundu áður í skóg-
inum.
Jane Clayton var aftur sett i fangelsið. En, þar eð
hún vissi, að þetta var að eins þáttur i brögðum þeirra
Werpers, tók hún vistinni með miklu ljúfara geði en i
fyrra sinn.
T a r z a n' s ö g:u r n a r J
fást á Bílduc.ai hjá Guðm. Sigurðssynl bóksaia,